ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ: ΕΘΙΜΟ Ή ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ;

Η συντριπτική πλειοψηφία των γονέων βαπτίζουν τα παιδιά τους, τα οποία, στη συνέχεια προσέρχονται και στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Γίνεται όμως αυτή η κίνηση με επίγνωση και την ανάλογη ευλάβεια ή συμμετέχουμε εθιμοτυπικά και αρκούμαστε στον στολισμό του Ναού, στην αγορά βαπτιστικών ενδυμάτων, στη δεξίωση που θα ακολουθήσει και στο κλάμα ή όχι του μωρού ;

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Οι χριστιανοί στα πρώτα χρόνια εξάπλωσης του Χριστιανισμού βαπτίζονταν μεγάλοι πριν βαπτιστούν δε, υπήρχε μια περίοδος πνευματικής προετοιμασίας ( γι’ αυτό λέγονταν κατηχούμενοι ).

Στη συνέχεια όμως και μέσω φωτισμένων Πατέρων της Εκκλησίας αναδείχτηκε το μεγάλο θέμα της σχέσης του προπατορικού αμαρτήματος με το Μυστήριο του Βαπτίσματος. Με λίγα λόγια, όταν γεννιέται ένας άνθρωπος κληρονομεί την αστοχία των προπατόρων μας Αδάμ και Εύας και τις συνέπειες αυτού, δηλαδή τις προϋποθέσεις και τη ροπή προς την αμαρτία.

Άρα λοιπόν οφείλουμε ως γονείς που γνωρίζουμε, να βαπτίζουμε τα παιδιά μας το συντομότερο δυνατό..διότι είναι ο μόνος τρόπος να απαλλαχθεί ο άνθρωπος από το προπατορικό αμάρτημα. H Εκκλησία δεν πιέζει κανένα γονέα να το κάνει με το ζόρι, κανείς ιερέας δεν «τραβολογάει» τους γονείς να βαπτίσουν τα παιδιά τους..Η Εκκλησία εξηγεί και αναλύει γιατί είναι απαραίτητο το συγκεκριμένο Μυστήριο..την ευθύνη λοιπόν την έχουν οι γονείς.

Επιπλέον, μετά την τριπλή κατάδυση και ανάδυση του παιδιού από το νερό, δίδεται στο παιδί από τον Θεό, ο φύλακας-άγγελος του..να το συνοδεύει και το προστατεύει για πάντα..ποιος γονέας δεν το θέλει αυτό;

Μετά την τέλεση του Μυστηρίου του Βαπτίσματος τελείται και το Μυστήριο του Χρίσματος, όταν ο ιερέας χρίει το παιδί σταυρώνοντάς το, με ένα μίγμα ελαίου από σαράντα αρωματώδεις ουσίες, που συμβολίζουν τα χαρίσματα του Αγ. Πνεύματος, λέγοντας « Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου, αμήν  ». Εκείνη τη στιγμή συμβαίνουν συγκλονιστικά πράγματα, που αν μπορούσαμε να τα δούμε θα μας κοβόταν η ανάσα, διότι τότε δίδονται στο νεοφώτιστο παιδάκι πλούσιες οι δωρεές του Αγ. Πνεύματος, τις οποίες καλείται ο νέος χριστιανός να αξιοποιήσει ανάλογα..

Τι κρίμα λοιπόν που εμείς ασχολούμαστε με άσχετα πράγματα, αν λαδώθηκε ο νονός κτλ. Αγνοώντας όλα τα παραπάνω αναλωνόμαστε πολλές φορές σε συζητήσεις του τύπου: « Θα αφήσω το παιδί μου να αποφασίσει μόνο του ποια θρησκεία θα ακολουθήσει», «Δεν χρειάζεται να το βαφτίσω για να του δώσω όνομα» κτλ. Σαφώς και είμαστε ελεύθεροι να το πράξουμε, αναλαμβάνοντας ην ευθύνη που μας αναλογεί για κάτι τέτοιο, όπως και το παιδί εξάλλου , μεγαλώνοντας είναι ελεύθερο να κάνει τις επιλογές του.

Ας είμαστε όμως  πιο προσεκτικοί και με επίγνωση της κατάστασης στην οποία συμμετέχουμε, όχι απλά ως θεατές στο Μυστήριο του Βαπτίσματος αλλά ως συμπροσευχόμενοι για το νεοφώτιστο μέλος της Εκκλησίας.

Μ. Κωνσταντίνος: Tι συνέβη στο απώγειο της πνευματικής του πορείας;

Όλοι γνωρίζουν τον Μ. Κωνσταντίνο από το περίφημο Διάταγμα των Μεδιολάνων ( Διάταγμα της ανεξιθρησκίας ) και « στέκονται » οι περισσότεροι σ΄αυτό το σημείο. Πώς ήταν όμως η τελευταία περίοδος της ζωής του, η οποία και τον καταξίωσε στην εκκλησιαστική συνείδηση;

Ο Μ. Κων/νος τον Απρίλιο του 337 αισθάνεται τα πρώτα σοβαρά συμπτώματα κάποιας ασθένειας. Τι ακριβώς του συνέβη, δεν μας είναι γνωστό. Οι γιατροί του συνέστησαν να καταφύγει σε ιαματικά λουτρά, πράγμα που έκανε. Βλέποντας όμως την υγεία του να επιδεινώνεται, θεώρησε σκόπιμο να εγκαταλείψει τη λουτροθεραπεία και να επισκεφτεί την Ελενόπολη της Βιθυνίας, την πόλη στην οποία είχε δώσει το όνομα της μητέρας του. Εκεί παρέμεινε στο Ναό των Μαρτύρων, όπου προσευχόταν για την υγεία του.

Ο Μ. Κων/νος αντιλαμβάνεται πως η επίγεια ζωή του πλησιάζει στο τέλος της. Τότε οδηγείται στο Μυστήριο της Εξομολόγησης και στη συνέχεια του Βαπτίσματος. Κατανοεί πως δεν μπορεί να πεθάνει και να αφήσει την ψυχή του, υπό το βάρος των αμαρτιών του. Γονατίζει και εξομολογείται..

Μετά καταφεύγει σε κάποιο προάστιο της Νικομήδειας. Εκεί συγκαλεί τους επισκόπους και τους μιλάει, όχι σαν βασιλιάς αλλά σαν απλός άνθρωπος που αγγίζει το θάνατο. Τους μιλάει μέσα από την καρδιά του και τους εκφράζει την επιθυμία του να βαπτιστεί: « Αυτός ήταν ο καιρός που προσδοκούσα από παλιά και διψούσα κι ευχόμουν και να καταξιωθώ της εν Χριστώ σωτηρίας. Ήρθε η ώρα να απολαύσω κι εγώ την αθανατοποιό σφραγίδα...» .

Ο εξομολογητικός λόγος του Μ. Κω/νου δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφιβολίας σε σχέση με τις πραγματικές του προθέσεις. Η απόφασή του δεν ήταν ούτε καρπός στιγμιαίας συναισθηματικής παρόρμησης, ούτε πράξη πολιτικής σκοπιμότητας. Η σκέψη του, χρόνια πετούσε στον Ιορδάνη. Επιθυμούσε να βαπτιστεί κατά τον « τύπο » του Χριστού. Αδιαμφισβήτητη απόδειξη αυτής της διαπίστωσης είναι η ίδια η ευχαριστήρια φωνή του, που υψώνει προς τον Κύριο μετά το βάπτισμα: « Τώρα γνωρίζω ότι είμαι ευτυχισμένος και ο λόγος μου είναι αληθινός. Τώρα γνωρίζω ότι καταξιώθηκα στην αθάνατη ζωή. Τώρα γνωρίζω ότι μετείχα στην αιώνια ζωή » .

Μετά το βάπτισμα, ο Μ. Κων/νος δεν ξαναφόρεσε τον αυτοκρατορικό χιτώνα, αλλά παρέμεινε ντυμένος με το λευκό ένδυμα του βαπτίσματος, το οποίο δεν αποχωρίστηκε μέχρι το θάνατό του. 

Η αρρώστια του, τον είχε καταβάλει τελείως. Οι αξιωματούχοι έκλαιγαν και παρακαλούσαν τον Κύριο να παρατείνει τη ζωή του...Σ’ αυτούς απαντούσε πως τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία του προς τον Θεό...Το μεσημέρι της 22ας Μαΐου του 337 ο Μ. Κων/νος καταλύει τον επίγειο βίο του μετά από 31 χρόνια βασιλείας..Ήταν η μέρα της Πεντηκοστής. Ο ενταφιασμό του έγινε στο ναό των αγίων Αποστόλων.

Ο θάνατός του προκάλεσε βαθύτατο πένθος σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Οι χριστιανοί θρηνούν την απώλεια του πρώτου χριστιανού αυτοκράτορα και ταυτόχρονα του πρώτου προστάτη τους..

Το βάπτισμά του ήταν μια αποστομωτική απάντηση προς όλους αυτούς που τη σχέση του με την Εκκλησία την αντιλήφθηκαν ως σχέση συναλλαγής..

Πηγή:www.imp.gr 

Στεναχωριέσαι, αγχώνεσαι για κάτι; Δες το αλλιώς..

..Έχει να κάνει από ποια σκοπιά βλέπεις τη ζωή ολόκληρη και την ύπαρξη γενικά. Τα γεγονότα έχουν μια υποκειμενικότητα. Τελικά εμείς είμαστε αυτοί που βάζουμε όνομα στα πράγματα. « Καλό, κακό, ευλογημένο, μη ευλογημένο…». Η εκκλησιαστική εμπειρία των αγίων και των πατέρων έχει αποδείξει πώς ό, τι για τον κόσμο έχει μιαν εμπειρία αρνητική, μπορεί με μιαν άλλη ματιά, με τα μάτια της πνευματικότητας, με τη χάρη του Θεού και στην προοπτική της αιωνιότητας να είναι τελείως διαφορετικό.

Μια σοβαρή ασθένεια μπορεί για τον έναν να είναι αιτία απόγνωσης, απελπισίας, απομόνωσης ή και αυτοκτονίας και για έναν άλλο να γίνεται αυτό αιτία να ξαναδεί τη ζωή από την αρχή, να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του, να έρθει σε επαφή με τον Θεό, να συμφιλιωθεί με ανθρώπους, να ρίξει γέφυρες επικοινωνίας και γενικά να δει διαφορετικά τη ζωή.

Αυτό μπορεί να γίνει και για το πιο μικρό πράγμα της καθημερινότητας. Το πώς βλέπεις έναν πρωινό καφέ, το πώς βλέπεις τον σύντροφό σου και τα παιδιά σου στο σπίτι. Δηλαδή η Χάρις του Θεού είναι η δυνατότητα να βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα. Για τον άνθρωπο του Θεού δεν αλλάζει η εξωτερική πραγματικότητα. Δεν έχει άλλη πραγματικότητα ο άνθρωπος του Θεού και άλλη ο άνθρωπος του κόσμου. Κοινή είναι η πραγματικότητα για όλους. Εντάσεις, προβλήματα, δοκιμασίες. Ίδιος κόσμος, ίδια κοινωνία, ίδια προβλήματα.

Τι αλλάζει λοιπόν; Δεν αλλάζει κάτι εσωτερικό. Δείτε το σε παραδείγματα της καθημερινότητάς μας. Μπορεί το πρωί να χαιρόμαστε πάρα πολύ που έχουμε παιδιά και το απόγευμα να μας εκνευρίζουν και να βαρυγκομάμε που τα έχουμε. Ένας άλλος να βλέπει το ηλιοβασίλεμα και να δοξάζει το Θεό κι ένας άλλος να διαμαρτύρεται που τελείωσε, ας πούμε, η μέρα. Ένας άλλος να σηκώνεται το πρωί και να λέει πολύ ωραίος ο καιρός και να δοξάζει τον Θεό κι ένας άλλος να λέει τι κακός είναι αυτός ο καιρός, μας κατέστρεψε.

Τα αντικειμενικά γεγονότα λοιπόν έρχονται να φωτιστούν από τη δική μας υποκειμενική ματιά. Αυτό έχει να κάνει με το πόσο φωτισμένος είναι ο εσωτερικός μας κόσμος, τα μάτια μας, η αντίληψή μας, οι αισθήσεις μας. Και πώς την πληροφορία που δεχόμαστε, μπορούμε να τη μεταμορφώνουμε εν Χριστώ.

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, εφημέριος του Ιερού ναού Αγ. Ειρήνης Πύργου 

( Κρήτη )

ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ: ΣΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΜΑΖΙ..

Στις 14 Σεπτέμβρη τιμάται από την Εκκλησία μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Η Ιστορία είναι λίγο ως πολύ γνωστή..Η Αγία Ελένη αποφάσισε να ταξιδέψει ( 326 μ. Χ. ) στους Αγίους Τόπους για να προσκυνήσει, ευγνωμονώντας το Θεό για τις επιτυχίες του γιού της, Μ. Κωνσταντίνου. Γνώριζε για την ύπαρξη του Τιμίου Σταυρού και παρακινούμενη από θείο έρωτα αποφάσισε να ψάξει να τον βρει.

Οι έρευνες ξεκίνησαν στον Γολγοθά, όπου και βρέθηκαν όχι ένας αλλά τρεις Σταυροί. Ποιος όμως ήταν του Κυρίου; Και τότε συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός που φανέρωσε τελικά ποιος ήταν ο Τίμιος Σταυρός. Ακούμπησαν τον Σταυρό του Κυρίου, όπως και τους άλλους δύο στο σώμα μιας ευλαβούς γυναίκας που μόλις είχε ξεψυχήσει και αμέσως αναστήθηκε!

Το χαρμόσυνο νέο προκάλεσε όπως αναμενόταν τη συρροή πλήθους για να προσκυνήσουν τον Σταυρό και λόγω του πολύ μεγάλου αριθμού προσκυνητών, υψώθηκε ο Σταυρός σε κάποιο υψηλό σημείο για να τον βλέπουν όλοι..

Έχουμε άραγε εμβαθύνει ποτέ ως προς το νόημα τούτης της γιορτής; Θα τιμήσουμε τυπικά (;) τη μέρα, θα εκκλησιαστούμε πολύ πιθανόν, θα νηστέψουμε αυστηρά, όπως καθορίζει το τυπικό της Εκκλησίας και μετά τι;; Τι έχουμε κάνει για να υψώσουμε τον Σταυρό μέσα μας; Έχουμε ψάξει άραγε ποτέ στον δικό μας, προσωπικό Γολγοθά; Ποιος είναι ο δικός μας προσωπικός Γολγοθάς;

..Τα πάθη μας..τα λάθη μας..αυτά είναι ο προσωπικός μας Γολγοθάς. Ο χειρούργος για να σώσει τον ασθενή του πολλές φορές μπήζει βαθιά το νυστέρι και του σώζει τη ζωή..εμείς; Αφήνουμε τον Θεό να μας γιατρέψει με το νυστέρι του; Ποιο είναι το νυστέρι του; Ο Σταυρός..δηλαδή μια δοκιμασία, ο σωματικός πόνος, ο ψυχικός πόνος, να έχεις « πιάσει πάτο » και να μην βλέπεις πουθενά ελπίδα και τότε που η ψυχή δεν αντέχει άλλο, έρχεται η Ανάσταση. Αρκεί μόνον μια κίνηση της ψυχής..Να υψώσει τα μάτια της προς τον Σταυρό του Κυρίου. « Κύριε ελέησον με τον αμαρτωλόν..».

Κι όταν η ψυχή χτυπιέται και δεν βρίσκει άλλη διέξοδο, όταν είσαι καρφωμένος εκεί πάνω στον δικό σου Σταυρό, όταν στέκεσαι ως άλλος ληστής, εκ δεξιών του Κυρίου και ψελλίζεις : « Μνήσθητι μου τον αμαρτωλόν», τότε έρχεται η Ανάσταση, η λύτρωση..η αγκαλιά του Κυρίου. Πώς μας αγκαλιάζει ο Κύριος; Μα με τον Σταυρό του..με τα δυο του ματωμένα χέρια ανοιχτά πάνω στο Σταυρό ανοίγει την αγκαλιά Του και τον ακολουθούμε στην Ανάσταση. Ο Σταυρός είναι σκάλα.

Ο Σταυρός Του είναι η αποθέωση της Θείας Αγάπης προς το πλάσμα του. Ο Σταυρός είναι η αποθέωση της δικής μας υπακοής κι αγάπης προς Εκείνον. Ο Σταυρός όμως είναι και σκάνδαλο. Πότε; Πώς; Όταν τον αρνείσαι, όπως οι διάφορες αιρετικές παραφυάδες, οι οποίες δεν τολμούν ούτε την εικόνα του να αντικρύσουν και στα βιβλία τους εικονίζουν τον Ιησού καρφωμένο πάνω σε έναν πάσαλο, χωρίς τον οριζόντιο άξονα του Σταυρού, άρα χωρίς τα ανοιγμένα χέρια του Χριστού, χωρίς την αγκαλιά Του.

Πώς αρνούμαι τον Σταυρό; Όταν γογγύζω στη δοκιμασία, όταν γκρινιάζω επειδή ο Θεός δεν μου δίνει αυτά που θέλω, όταν θυμώνω με τους πάντες γύρω μου και φταίνε όλοι εκτός από μένα. Όταν δεχτείς όμως γενναία να σηκώσεις το Σταυρό σου, τότε είναι που έρχεται ο Κύριος να βοηθήσει. Τότε γιατί με αφήνει με τέτοιο βάρος; Μα επειδή η ψυχή είναι σαν το χρυσάφι που γυαλίζει, μόνο όταν το τρίψεις..έτσι και οι Σταυρικές δοκιμασίες κάνουν την ψυχή να λάμπει και όταν πια δεν θα μπορείς άλλο να σηκώσεις, τότε έρχεται η Ανάσταση.

Έχει μεγάλη σημασία ακόμη και το υλικό του Σταυρού, το ξύλο.  Οι πρωτόπλαστοι « έφαγαν » από το « δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού » και μπήκε ο πόνος στη ζωή μας. Αυτό το ξύλο που έγινε αιτία απώλειας του Παραδείσου τώρα, με τον Σταυρό του Κυρίου γίνεται αιτία επανεισόδου του ανθρώπου στον Παράδεισο.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από μια Σταυρωμένη και Αναστημένη ψυχή. Ατενίζω τον Σταυρό Σου Κύριε, γονατίζω και ζητώ το έλεος Σου..

« Αν απαρνηθεί κανείς τον Χριστό με την καρδιά, δεν ξέρω αν μπορεί να γυρίσει πίσω.. ».

« Ο Ιούδας πρόδωσε τον Χριστό από καρδιάς ενώ ο Πέτρος " άκροις χείλεσι " . Ο Πέτρος τον αρνήθηκε με το στόμα, όχι με την καρδιά. Διότι αν απαρνηθεί κανείς τον Χριστό με την καρδιά, δεν ξέρω αν μπορεί να γυρίσει πίσω.. Τέτοιου είδους άρνηση ήταν του Ιούδα.

Φαινομενικά είναι πιο βαρύ το αμάρτημα του Πέτρου, επειδή έγινε τρεις φορές, αλλά είναι μικρότερο, διότι προέρχεται από το στόμα και όχι από την καρδιά. Ενώ ο Ιούδας από την καρδιά του, το έκανε και δεν μετανόησε ποτέ. Φάνηκε πως μεταμελήθηκε λίγο, για τα μάτια των ανθρώπων, τα πονηρά, αλλά όχι από καρδιάς » . 

Από το βιβλίο του Ιερομόναχου Εφραίμ του Δικαίου « Λόγοι πενιχροί εξ Αγίου Όρους », τόμος Α΄

Οι αδύναμοι ποτέ δεν συγχωρούν..

Η συγχώρεση είναι δύσκολη για τους περισσότερους ανθρώπους.. Και αναμφίβολα χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρουμε να συγχωρήσουμε κάποιον που μας έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα, αλλά και ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια για να καταφέρουμε να συγχωρήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό!

Εκείνος που δυσκολεύεται να αγαπήσει αληθινά τον εαυτό του είναι αυτός που έχει κολλήσει σε αυτό τον τομέα.

Είναι πολλοί εκείνοι που κουβαλάνε μέσα τους παράπονα και μίσος για ατελείωτα χρόνια.. Και βέβαια βρίσκουν λογικό και δικαιολογημένο να νιώθουν αυτά τα συναισθήματα, μιας και οι άλλοι είναι υπεύθυνοι για τον πόνο και την οργή που τους προκάλεσαν. Αυτό όμως είναι και το μεγάλο λάθος, καθώς αυτή και μόνον η σκέψη, τους κρατάει μέσα στη δική τους φυλακή και ποτέ δεν θα κατορθώσουν να ευτυχήσουν αληθινά στη ζωή τους.

Με το να αρνούμαστε να συγχωρήσουμε, συμβαίνει κάτι τρομερό στον εαυτό μας. Η πικρία και ο φθόνος που έχουμε, συσσωρεύονται μέσα μας και γίνονται δηλητήριο που μας σκοτώνει..
Είναι αδύνατον να είμαστε υγιείς και ελεύθεροι όταν κρατάμε τον εαυτό μας δεμένο στο παρελθόν.. Ό, τι συμβαίνει πρέπει να ανήκει στο παρελθόν, γιατί η ζωή συνεχίζεται και εμείς έχουμε υποχρέωση να την ακολουθούμε.

Με το να συγχωρήσεις κάποιον δεν σημαίνει ότι τον δικαιώνεις γι’ αυτό που σου έκανε! Ο καθένας κάνει το καλύτερο που μπορεί σύμφωνα πάντα με την κατανόηση, την επίγνωση και την γνώση που έχει. Όσο πιο δύσκολα, βίαια (και ούτω καθ’ εξής) έχει ζήσει κάποιος άνθρωπος, άλλο τόσο και σε μεγαλύτερο βαθμό κυριαρχούν αυτά τα συναισθήματα μέσα του και ξεσπάει.

Προφανώς μια τέτοια συμπεριφορά σε καμία περίπτωση δεν είναι δικαιολογημένη και αποδεκτή, αλλά για την δική μας πνευματική εξέλιξη χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε τον πόνο του και να δώσουμε άφεση αμαρτιών. Άφησε το παρελθόν να φύγει και απελευθερώσου με την δύναμη της συγχώρεσης..Μην χάνεις τον χρόνο σου για να εκδικηθείς, γιατί απλούστατα ό, τι δίνεις, επιστρέφει πάντα σε εσένα!
Συνήθως τα άτομα που δυσκολευόμαστε περισσότερο να συγχωρήσουμε, είναι αυτά που μας δίνουν και το μεγαλύτερο μάθημα στη ζωή! Χρειάζεται αγάπη για τον εαυτό μας και ανύψωση από αυτή την παλιά κατάσταση και τότε η συγχώρεση θα έρθει από μόνη της. Όταν αρχίζουμε να συγχωρούμε αυτούς που μας πλήγωσαν θα διαπιστώσουμε με τον καιρό μια απροσδόκητη ανταπόκριση..

Η προσωπική επαφή με το πρόσωπο, ή τα πρόσωπα αυτά, δεν καθίσταται απαραίτητη για να επιτευχθεί η συγχώρεση. Η νοερή και αληθινή συγχώρεση, αυτή που βγαίνει μέσα από την καρδιά μας είναι ικανή για να φέρει την αλλαγή μέσα μας! Πάνω απ’ όλα συγχωρούμε για εμάς τους ίδιους, όχι για τους άλλους. Για να νιώσουμε τη λύτρωση και να προχωρήσουμε στη ζωή με αγάπη. Μόνο έτσι θα ευτυχήσουμε. Όταν είμαστε προσκολλημένοι στο παρελθόν και μάλιστα σε τέτοιου είδους καταστάσεις, δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ζήσει το παρόν και η ζωή χάνεται από μπροστά μας.

Ψάξτε βαθύτερα μέσα σας μήπως τελικά χρειάζεται να συγχωρήσετε πρώτα απ’ όλα τον ίδιο σας τον εαυτό και ύστερα τους άλλους. Μην φυλακίζεστε άλλο εξ αιτίας μιας αδικίας που έγινε στο παρελθόν. Άλλωστε τι είναι προτιμότερο; Να έχετε δίκιο ή να είστε ευτυχισμένοι;;

Η ικανότητα να συγχωρείς είναι προσόν του δυνατού. Οι αδύναμοι ποτέ δεν συγχωρούν..

Πηγή: http://anakalipto.blogspot.gr/

Ο πόνος μας ενώνει ξανά με το Θεό.

Ένας λόγος του Δάντη λέει ότι ο « πόνος μας ενώνει ξανά με το Θεό ». Ο πόνος μας ξαναγυρίζει στον εαυτό μας, στη μεταφυσική ουσία μας, γιατί και ο πόνος, όσο και αν είναι κάτι το φυσικό είναι στη ρίζα του μεταφυσικός, όπως μεταφυσική είναι η ουσία της ύπαρξης μας, μεταφυσικές οι ρίζες της ελευθερίας μας, της αγάπης μας.

Η χαρά που δεν είναι παρά η ουσία του πόνου, μας διασκορπίζει, ενώ ο πόνος, η θλίψη μας κάνει πιο συγκεκριμένους. Ο πόνος δεν φοράει ποτέ κανένα προσωπείο. Από θλίψη πλάστηκαν οι κόσμοι, λέει ο Όσκαρ Ουάϊλντ και στη γέννα ενός παιδιού ή ενός άστρου υπάρχει πόνος.

Πράγματι είμαστε μόνοι, όταν γεννιόμαστε, μόνοι όταν πεθαίνουμε, μόνοι ακόμα, όταν αγαπάμε.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΚΑΤΣΑΦΑΝΑΣ  « Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος »