27/10/16

Η διπλή εορτή της 28ης Οκτωβρίου.



Και η 28η Οκτωβρίου είναι διπλή εορτή..μα δεν το γνωρίζουν αρκετοί. Εκτός από την εθνική εορτή τιμής στην εποποιία του 1940, τιμούμε και το πρόσωπο της Θεοτόκου. Εκείνη την ημέρα τιμούμε την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η συγκεκριμένη γιορτή μεταφέρθηκε από τη 1η Οκτωβρίου, στις 28 Οκτωβρίου για να τιμηθεί ο τρόπος με τον οποίο σκέπασε η Θεοτόκος τον  απελευθερωτικό Αγώνα των Ελλήνων ενάντια στον φασισμό.

Η επίθεση εναντίον των Ελλήνων ξεκίνησε άλλωστε με την προσβολή στο πρόσωπο της Παναγίας, με τον τορπιλισμό του ελληνικού καταδρομικού ΕΛΛΗ, ανήμερα της γιορτής της, στις 15 Αυγούστου 1940. Το ελληνικό πολεμικό πλοίο ήταν αγκυροβολημένο έξω από τον λιμάνι της Τήνου, όπου και συμμετείχε στις εκδηλώσεις του εορτασμού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. 

Από τότε η Παναγία στάθηκε μπροστά στον τιτάνιο αγώνα των Ελλήνων που για πολλούς εκείνη την εποχή φάνταζε τρέλα. Ω ναι..αυτός ο αγώνας δεν ήταν μόνον ανθρώπινος.. Μα θα διερωτηθεί κάποιος, η Παναγία είναι δυνατόν να επιθυμεί πολεμικές συγκρούσεις και να συνδράμει κιόλας;;

Σαφώς και δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο! Η Παναγία όμως δεν θα μπορούσε να αφήσει ανυπεράσπιστο το ελληνικό έθνος, το οποίο αδικούνταν κατάφωρα. Δεν μπορούσε να αρνηθεί τη βοήθειά της σε όλες τις Ελληνίδες μάνες που προσεύχονταν νύχτα-μέρα για τα παιδιά τους που πολεμούσαν στο μέτωπο. Δεν θα μπορούσε να αρνηθεί τη βοήθειά της στους Έλληνες στρατιώτες που τη επικαλούνταν πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της μάχης..

Είναι πάμπολλα τα θαύματά της και οι παρεμβάσεις της κατά τη διάρκεια των μαχών και πάρα πολλές οι μαρτυρίες των Ελλήνων που αντίκρυζαν μια μαυροφορεμένη γυναίκα να μπαίνει μπροστά στη μάχη καθοδηγώντας τους νικηφόρα, να σώζει από εχθρικές ενέδρες, να προστατεύει από πυροβολισμούς κτλ.

Σήμερα όμως;; Τι γίνεται σήμερα που υποτίθεται διανύουμε μια «ειρηνική» περίοδο; Σήμερα νιώθουμε «ασφαλείς», δεν έχουμε ανάγκη τη βοήθειά της (..έτσι νομίζουμε ) και ανήμερα της εορτής της 28ης Οκτωβρίου θεωρούμε πως είναι μια έξοχη ευκαιρία να κοιμηθούμε παραπάνω ή γιατί όχι..να αποδράσουμε για κανένα 3μερο, αν βολέψει η ημερομηνία της γιορτής..

Μα είμαστε βαθιά νυχτωμένοι..ο μεγαλύτερος εχθρός των Ελλήνων αυτή τη στιγμή είναι η λήθη. Έχουμε «αράξει» στους κόπους και θυσίες των ηρώων του ΄40 και τους έχουμε ξεχάσει. Έχουμε ξεχάσει και την Θεοτόκο και την Σκέπη της και την στοργική αγκαλιά της..Ως πότε όμως; Κόβουμε τις ρίζες του δέντρου..όμως όταν κοπούν οι ρίζες του δέντρου δεν υπάρχει γυρισμός, το δέντρο πέφτει.

Τιμώντας λοιπόν τους αγωνιστές του 1940, ας μην ξεχάσουμε και την Θεοτόκο και την Σκέπη της..με τη βοήθεια της και πάλι οι Έλληνες θα κάνουν το θαύμα..όπως το 1940! Ο εχθρός είναι εντός των τειχών..η λήθη..στο χέρι μας είναι..

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ - ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!



20/10/16

« Αφήστε τα παιδιά να έρχονται σε μένα. Μην τα εμποδίζετε. Γιατί η Βασιλεία του Θεού ανήκει σε ανθρώπους που είναι σαν κι αυτά »..




Ρώτησε κάποτε ένας ευλαβής επισκέπτης τον Γέροντα Παΐσιο :  

- Επισκέπτης: «Έχω παρατηρήσει, Γέροντα, ότι τα μωρά μερικές φορές την ώρα της Θείας Λειτουργίας χαμογελούν».

- Γέροντας Παΐσιος : "Αυτό δεν το κάνουν μόνο στην Θεία Λειτουργία. Τα μωρά είναι σε συνεχή επαφή με τον Θεό, επειδή δεν έχουν μέριμνες. Τι είπε ο Χριστός για τα μικρά παιδιά; «Οί Άγγελοι αυτών έν ουρανοίς διά παντός βλέπουσι το πρόσωπον τον Πατρός μου τον έν ουρανοίς» . Έχουν επικοινωνία και με τον Θεό και με τον Φύλακα Άγγελο τους, που είναι συνέχεια δίπλα τους. Στον ύπνο τους πότε γελούν, πότε κλαίνε, γιατί βλέπουν διάφορα. Άλλοτε βλέπουν τον Φύλακα Άγγελο τους και παίζουν μαζί του – τα χαϊδεύει, τα πειράζει, κουνάει τα χεράκια τους, και αυτά γελούν - άλλοτε πάλι βλέπουν καμιά σκηνή του πειρασμού και κλαίνε".

- Επισκέπτης: «Ο πειρασμός γιατί πηγαίνει στα νήπια;».

- Γέροντας Παΐσιος : «Και αυτό τα βοηθάει, για να αισθάνονται την ανάγκη να ζητούν την μάνα τους. Αν δεν υπήρχε αυτός ο φόβος, δεν θα αναγκάζονταν να αναζητήσουν την αγκαλιά της μάνας τους. Όλα τα επιτρέπει ο Θεός για το καλό».

- Επισκέπτης : «Αυτά που βλέπουν, όταν είναι μικρά, τα θυμούνται, όταν μεγαλώσουν;».

- Γέροντας Παΐσιος : «Όχι, τα ξεχνούν. Αν θυμόταν το παιδάκι πόσες φορές είδε τον Άγγελο του, θα έπεφτε στην υπερηφάνεια. Γι’ αυτό, όταν μεγαλώσει, τα ξεχνάει. Ο Θεός με σοφία εργάζεται» .

- Επισκέπτης : «Μετά το Βάπτισμα τα βλέπουν αυτά;».

- Γέροντας Παΐσιος : «Φυσικά, μετά το Βάπτισμα»..

13/10/16

Ο παππούς από το Ντιτρόιτ..



Καμιά φορά αναρωτιόμαστε πώς είναι η αγάπη του Θεού. Πώς δείχνει ο Θεός πως μας νοιάζεται και πολλές φορές, όταν δεν γίνεται αυτό που επιθυμούμε, την ώρα που το θέλουμε, θυμώνουμε και τα βάζουμε μαζί Του. Μα ο Θεός μας αγαπά πολύ και η μακροθυμία του δεν έχει όρια.. Ένας δρόμος της αγάπης Του είναι και η υπομονή που δείχνει στην αμαρτωλότητά μας και στην αμετανοησία μας.

 Είναι εκεί..καρτερικά περιμένει να μετα-νοήσουμε, να αλλάξουμε νου και μας δίνει καθημερινά τις ευκαιρίες, μέσα από έναν δύστροπο σύζυγο, ένα ατίθασο παιδί, μέσα από έναν πειρασμό που μας κατακαίει διαρκώς. Είναι εκεί και μας δίνει χρόνο στην εδώ ζωή, να αρπάξουμε τις ευκαιρίες , να προσευχηθούμε και να ζήσουμε το Θαύμα..

« Ένας είχε φτάσει μέχρι τα ογδόντα του χρόνια και ήταν κάπου στο Ντιτρόιτ της Αμερικής, βαθύπλουτος και ανεξομολόγητος εφ' όρου ζωής, με πολλά κολάσιμα αμαρτήματα, βαθύπλουτος όμως. Είχε κάμει και μερικές ελεημοσύνες αλλά από τον απέραντο πλούτο του. Είχε πάει ο Γέροντας εκεί στο σπίτι του και είχε χαλιά, τάπητες περσικούς, που βούλιαζες δέκα-δεκαπέντε πόντους.

Μίλησε ο Γέροντας, κατενύγη ο άνθρωπος και εξομολογήθηκε και μας έλεγε ο Γέροντας:

- " Απόρησα για ποιόν λόγο ο άνθρωπος αυτός, ενώ ήταν άνθρωπος σκληροκάρδιος και δεν είχε δακρύσει ποτέ του, έκλαιγε ασταμάτητα, κάπου δυο ώρες συνέχεια.. ".

Ο παππούς που εξομολογούνταν γονατιστός έκλαιγε συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια... Και τί δεν παρήλασε από την Εξομολόγηση..Και τί δεν είπε... Και τί δεν έκανε... Του διάβασε ο Γέροντας την συγχωρητική ευχή και μετά την διακονία του πήγε στο κελί του. Την άλλη μέρα μαθαίνει ότι ο παππούς αυτός αιφνιδίως πέθανε.. Και έκανε σύναξη ο Γέροντας και λέγει:

- " Πατέρες και αδελφοί, εδώ υπάρχει μεγάλο μυστήριο. Αυτός ο παππούς είχε φτάσει σε μεγάλη ηλικία και ήταν ιατρικώς υγιής. Ουδέποτε ασθένησε, τίποτα δεν είχε. Ιατρικά αποδεδειγμένο αυτό. Ούτε ασπιρίνες είχε πάρει, ούτε τίποτα. Βέβαια έκανε ό, τι έκανε, ο Θεός γνωρίζει αλλά τον κράτησε μέχρι την δωδεκάτη ώρα του.. " .

Σώθηκε τελικά ο παππούς, διότι εφ' όσον ο Θεός γνώριζε ότι δεν θα ζήσει πιο πολύ, δύο ώρες συνεχώς έκλαιγε. Κλάμα, κλάμα, δηλαδή.. κλάμα, όχι αστείο πράγμα. Τα είπε όλα καθαρά, του διάβασε την συγχωρητική ευχή, δεν κοινώνησε. ίσως να του έβαλε κανόνα, κάποτε να κοινωνήσει αλλά το θέμα δεν είναι να κοινωνήσεις αλλά να σωθείς. Το θέμα είναι να κοινωνήσεις με τον Χριστό και να επικοινωνήσεις μετ’ Αυτού.

Να επικοινωνήσεις με το Άγιο Πνεύμα, να εισέλθει η Θεία Χάρη, η καθαρτική, διότι δεν κανονίζουμε εμείς πόσο θα ζήσουμε επί της γης. Αυτό είναι δουλειά του Κυρίου. Αρμόδιος για να το κανονίσει δεν είναι ο εαυτός μου αλλά ο Χριστός. Εγώ είμαι αρμόδιος αξιοποιώντας το χρόνο μου, τον παρόντα χρόνο μου να κερδίσω τον πάντοτε παρόντα χρόνο, δηλαδή την Ουράνια Βασιλεία με το " Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με " .


Από το βιβλίο του Ιερομονάχου Εφραίμ Δικαίου, ΛΟΓΟΙ ΠΕΝΙΧΡΟΙ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τόμος Α΄
Ιερά Βατοπαιδινή Κοινοβιακή Σκήτη του αποστόλου Ανδρέου και Μεγάλου Αντωνίου. 

06/10/16

Πού υπάρχει διωγμός για να μαρτυρήσω;




Είπε ο αββάς Αθανάσιος ο επίσκοπος Αλεξανδρείας : « Πολλές φορές λέει κάποιος από σας : " Που υπάρχει διωγμός για να μαρτυρήσω ; " Μαρτύρησε με τη συνείδηση, πέθανε για την αμαρτία, απονέκρωσε ό, τι σε συνδέει με την αμαρτωλή κατάσταση και έχεις γίνει μάρτυρας κατά την προαίρεση.

Εκείνοι μάχονταν με βασιλείς και άρχοντες. Έχεις και συ αντίπαλο τον διάβολο, τον βασιλιά της αμαρτίας και άρχοντες τους δαίμονες. Και τότε βέβαια μπροστά στους μάρτυρες τοποθετούνταν βωμός και θυσιαστήριο και όλη η αηδία της ειδωλολατρίας, το ίδιο και τώρα, νιώσε το ότι έχεις στημένο στην ψυχή σου αξιοκατάκριτο είδωλο.

Υπάρχει και σήμερα βωμός και θυσιαστήριο και μεμπτό είδωλο, νοητό, μέσα στις ψυχές. Βωμός το πάθος της λαιμαργίας, θυσιαστήριο η επιθυμία των ηδονών, είδωλο το πνεύμα της επιθυμίας. Γιατί αυτός που είναι δούλος της πορνείας και παραδίνεται στις ηδονές αρνήθηκε τον Ιησού και προσκυνά είδωλο, έχει μέσα του το άγαλμα της Αφροδίτης, την αισχρή δηλαδή σαρκική ηδονή.

Όπως επίσης εκείνος που νικιέται από την οργή και τον θυμό και δεν ξεριζώνει τη μανία του πάθους αυτού, τον Ιησού τον αρνήθηκε και τον Άρη κρατάει μέσα του για Θεό. μπήκε δηλαδή στον ζυγό της οργής, που αυτό είναι είδωλο παραφροσύνης.

Άλλος που είναι φιλάργυρος και φιλήδονος, που κλείνει τα σπλάχνα του στις ανάγκες του αδελφού του και δεν βοηθάει τον πλησίον, τον Ιησού αρνήθηκε και λατρεύει τα είδωλα. Γιατί έχει μέσα του, τον Ερμή το είδωλο και επιπλέον λατρεύει την κτίση και όχι τον κτίστη. Ρίζα βέβαια όλων των κακών είναι η φιλαργυρία.

Αν λοιπόν κυριαρχήσεις σ ΄αυτά και προφυλαχθείς από τα παράλογα πάθη, πάτησες τα είδωλα και αρνήθηκες τη δεισιδαιμονία. Έχεις γίνει κιόλας μάρτυς, αφού ομολόγησες την καλή ομολογία » .



Μέγα Γεροντικόν, τόμος Α΄