Πώς από την πίστη πέσαμε στη θρησκεία..

Αλήθειες..

«...Η μεγάλη μας τραγωδία είναι ότι από την πίστη πέσαμε στη θρησκεία. Το να πάρει τη θέση του Θεού και να Τον εξορίσει στον ουρανό και να κάνει αυτή ό, τι θέλει, να κάνει θρησκεία, που δεν αγαπά αλλά κρίνει τον κόσμο, που απομακρύνει και χωρίζει τον κόσμο. Μα θρησκεία έχουν και οι δαίμονες. Από την Εκκλησία ξαναπέσαμε στη θρησκεία. Μα η θρησκεία σκότωσε τον Χριστό...
...Πρέπει να μάθουμε σε τι ώρα ζούμε, σε ποιον κόσμο ζούμε. Σε έναν κόσμο που έχει τον πολιτισμό του αλλά στο βάθος είναι άθεος. Ουσιαστικά μεταχριστιανικός. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να πούμε πως ο σημερινός άνθρωπος θα πάει στον Θεό. Αν προσέξετε ο αγώνας και η αγωνία του δεν είναι η ελευθερία του αλλά η απόκτηση και στη συνέχεια η κατάκτηση και μετά η κατάχρηση των πραγμάτων...»

Απόσπασμα από τη συνέντευξη του Μακαριστού Πρωτοπρεσβυτέρου Μιχαήλ Καρδαμάκη στον Ρ/Σ της Πειραϊκής Εκκλησίας, 1991 .

Σχέση Εκκλησίας - Πολιτείας:Το σχήμα της συναλληλίας

Το σχήμα αυτό αναφέρεται στη σχέση Εκκλησίας - Πολιτείας από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου, εποχή κατά την οποία δεν υπήρξε μεταξύ των δύο θεσμών αντιπαλότητα, εχθρότητα και ποτέ δεν ετέθη θέμα χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας.

Το θέμα χωρισμού Εκκλησίας - Πολιτείας δεν αφορά στη δική μας πολιτιστική και ιστορική παράδοση. Πρόκειται για μεταφορά στο χώρο της Ορθοδοξίας, ξένου προβληματισμού, ο οποίος προέκυψε στη Δύση, λόγω των μοναρχικών και απολυταρχικών συμπεριφορών του Παπισμού, απέναντι στους πολιτικούς άρχοντες, οι οποίοι δικαιολογημένα ζήτησαν τον χωρισμό Εκκλησίας - Πολιτείας.

Στη δική μας πολιτική και εκκλησιαστική παράδοση, η Πολιτεία προστατεύει και διευκολύνει ακόμη και οικονομικά το έργο της Εκκλησίας και η Εκκλησία επίσης, εκτός του ότι με τη διδασκαλία της διαμορφώνει πολίτες ειρηνικούς που σέβονται τις αρχές και τις εξουσίες, αμβλύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις και με το ιδεώδες της αγιότητας που προβάλει, εξευγενίζει και εξυψώνει τα ήθη των πολιτών, καταπολεμώντας ιδιαίτερα το υλιστικό φρόνημα των πλουσίων και την καταπίεση των φτωχών οργανώνοντας φιλανθρωπικά ιδρύματα προς ανακούφιση όσων έχουν ανάγκη. Εκτός αυτών, όταν παραστεί επείγουσα και επιτακτική ανάγκη, βοηθά ακόμη και οικονομικά την Πολιτεία με την εκποίηση πολύτιμων αφιερωμάτων και προσφορά της εκκλησιαστικής περιουσίας..

Αν λοιπόν στην Ορθόδοξη Ανατολή το σχήμα της συναλληλίας λειτούργησε καλά, ποιος λόγος υπάρχει να το καταργήσουμε και να υιοθετήσουμε ξενόφερτο σύστημα, που ήταν αναγκαίο στην απολυταρχική Παπικά Ευρώπη ; 

Δική μας ευθύνη είναι να αντισταθούμε στις ξένες επιρροές και στα ξένα σχήματα που προσβάλουν την ιστορία μας και κακοποιούν τον πολιτισμό μας, σε μια Ευρώπη που υποκριτικά καυχάται ότι είναι Ευρώπη των λαών και των πολιτισμών.

Πηγή : www.imp.gr

«Ανοίξατε την καρδιά μου;» : Μια συγκλονιστική, αληθινή ιστορία..

Κάποιο αγοράκι μπήκε επειγόντως στις Πρώτες Βοήθειες ενός νοσοκομείου. Ύστερα από επείγουσες εξετάσεις, ο γιατρός αποφάνθηκε τα εξής: 

- « Θα ανοίξω την καρδιά σου…».
Το αγοράκι τον διέκοψε απότομα: « Μέσα στην καρδιά μου θα βρείτε το Χριστό..».
Ο χειρουργός τον κοίταξε περίεργα και καθώς δεν πίστευε, σούφρωσε τα φρύδια του και του είπε:
- « Θα ανοίξω την καρδούλα σου για να διαπιστώσω τις βλάβες που σου προκάλεσε η αρρώστια σου…» .
- « Ναι, αλλά όταν ανοίξετε την καρδιά μου, θα βρείτε το Χριστό ».

Ο γιατρός έριξε ένα βλέμμα περίεργο προς τους γονείς του, που κάθονταν ήρεμοι, πλάι του και συνέχισε: 
- « Όταν διαπιστώσω τις βλάβες, θα κλείσω την καρδιά και το στήθος σου και θα αποφασίσω τι θα κάνω ».
- « Σύμφωνοι, αλλά θα βρείτε το Χριστό μέσα στην καρδιά μου. Η Αγία Γραφή λέει, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί μέσα. Όλοι οι εκκλησιαστικοί ύμνοι λένε, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί, μέσα στην καρδιά μας. Εσείς θα τον βρείτε μέσα στη δική μου καρδιά ».

Ο καρδιοχειρουργός απηύδησε: 
- « Θα σου πω, τι ακριβώς θα βρω μέσα στην καρδιά σου. Θα βρω ένα φθαρμένο καρδιακό μυ, μια μειωμένη κυκλοφορία αίματος και εξασθενημένα αιμοφόρα αγγεία. Και τότε θα μπορώ, αν ξέρω, αν έχω τη δυνατότητα να σε κάνω καλά ».
- « Και θα βρείτε επίσης και το Χριστό, που βρίσκεται εκεί…».

Ο γιατρός βγήκε από την αίθουσα εξετάσεως ενοχλημένος. Καημένο παιδί…! Όπως είχε προβλέψει, προέβη στη χειρουργική επέμβαση…Οι βλάβες ήταν σημαντικές, σύμφωνα με την εικόνα των εξετάσεων. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα..

Όταν τελείωσε το χειρουργείο, κάθισε στο γραφείο του για να καταγράψει στο τετράδιο χειρουργείου,τις σημειώσεις του, σχετικά με την επέμβαση: κατεστραμμένη αορτή, κατεστραμμένη πνευμονική φλέβα, εκτεταμένη μυϊκή εκφύλιση. Καμιά ελπίδα μεταμόσχευσης. Καμιά ελπίδα ίασης. Θεραπεία: παυσίπονα και απόλυτη ανάπαυση. Πρόγνωση (σταμάτησε): ο θάνατος θα επέλθει μέσα στο χρόνο…

Άφησε τον Η/Υ και σηκώθηκε..Απευθύνθηκε στο Χριστό του μικρού: 
- « Γιατί, αναφώνησε, γιατί το έκανες αυτό; Το έστειλες εδώ. Το έστειλες μ΄αυτό το κακό. Το καταδίκασες να πεθάνει μικρό απ’ αυτό το κακό. Γιατί; Γιατί; » .

Τότε στο βάθος του είναι του, άκουσε μια φωνή να του απαντά: 
- «Αυτό το παιδί δεν είναι προορισμένο να ζήσει, μακροπρόθεσμα, στο δικό σας ποίμνιο. Αυτό το παιδί ανήκει στο δικό μου ποίμνιο και έτσι θα είναι για πάντα. Εδώ, στο δικό μου ποίμνιο, δεν υπάρχει κανένας πόνος. Θα ανακουφιστεί τόσο, όσο δε φαντάζεσαι. Κάποια μέρα, οι γονείς του θα το συναντήσουν εδώ και θα γνωρίσουν την ειρήνη. Το ποίμνιό μου θα συνεχίσει να αυξάνεται ».

Δάκρυα έτρεχαν στα μάτια του καρδιοχειρουργού. Όμως τα αισθήματά του ενάντια στο Θεό, γεμάτα εγωισμό, αντιδρούσαν μέσα του: 
- « Έπλασες αυτό το πλάσμα, έπλασες αυτή την καρδιά. Είναι καταδικασμένο να πεθάνει μέσα σε λίγους μήνες…γιατί; ».

Η φωνή μέσα του απάντησε: 
- « Το παιδί πρέπει να επιστρέψει στο δικό μου ποίμνιο γιατί έχει εκτελέσει το καθήκον του. Δεν έπλασα το παιδί μου στη γη για να το χάσω, αλλά για να ξαναβρεθεί ένα άλλο χαμένο πρόβατο ».

Ο γιατρός κατάλαβε πως αυτό το παιδί δεν ήρθε εκεί τυχαία…ήρθε γι’ αυτόν…Ο ίδιος είχε λάβει μια χριστιανική μόρφωση…Οι αναμνήσεις χόρευαν μέσα στο νου του. Εξ΄αιτίας των πολλών επαγγελματικών του επιτυχιών, η ψυχή του είχε γίνει η τελευταία του φροντίδα.

Μπήκε στο θάλαμο του παιδιού, κάθισε πάνω στο κρεβάτι του, έχοντας απέναντί του τους γονείς του.

Το αγοράκι ξύπνησε και ψέλλισε: 
- « Ανοίξατε την καρδιά μου; ».
- « Ναι! », απάντησε συγκινημένος ο γιατρός.
- « Και τι βρήκατε; » ρώτησε ο μικρός.

- « Βρήκα το Χριστό », απάντησε ο χειρουργός, κλαίγοντας σαν το μικρό παιδί που ήταν ο ίδιος, πριν από πενήντα χρόνια…

Το παιδί και ο γιατρός έγιναν οι καλύτεροι φίλοι…

Το πνευματικό αλφάβητο του αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου..

Α γάπη είναι η αρχή και το τέλος κάθε αρετής.

Β ιβλίο πνευματικό σημαίνει φάρμακο ψυχής.

Γ λώσσα που βγάζει καλό λόγο αρωματίζει το περιβάλλον.

Δ ιάλογο να κάνουμε με επιείκεια και μεγάλη πραότητα.

Ε γωισμός είναι η αιτία που ανατρέπει και αναστατώνει τα πάντα.

Ζ ωή είναι το δώρο του Θεού. Είναι κακό να ζει κανείς άσκοπα, χωρίς νόημα.

Η συχία είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του λογικού ανθρώπου.

Θ έληση είναι μεγάλη επιθυμία και ονομάζεται από τον Χριστό δύναμη.

Ι σότητα χάρισε ο Θεός στους ανθρώπους αλλά αυτοί την καταργούν καθημερινά.

Κ ατάκριση είναι η καταστροφή κάθε αρετής.

Λ ιτότητα είναι το νόημα της φιλοσοφημένης ζωής.

Μ ετάνοια είναι το μέσο που μας επαναφέρει στην πνευματική ομορφιά.

Ν ηστεία είναι η τροφή της ψυχής.

Ξ εθάρρεμα λέγεται η αφορμή της πτώσης μας στην αμαρτία.

Ο ικογένεια μονοιασμένη είναι το σπίτι του Χριστού.

Π άθος ονομάζεται η αιτία που μεταβάλει τον άνθρωπο σε θηρίο.

Ρ αθυμία είναι το εμπόδιο για την επιτέλεση του καλού.

Σ υνείδηση είναι βασικό στοιχείο του ψυχικού κόσμου, είναι ο διδάσκαλος και ο οδηγός.

Τ απείνωση είναι η πηγή της ψυχικής υγείας.

Υ πομονή είναι το θεμέλιο κάθε επιτυχίας.

Φ ιλαργυρία είναι ανίατη τυραννική ασθένεια, που ρυπαίνει την ψυχή και καταστρέφει τον άνθρωπο.

Χ ριστός είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, που κατέβηκε στη γη για να μας ανεβάσει στον Ουρανό.

Ψ υχή είναι ο ηνίοχος του σώματος.

Ω ραιότητα μιας ψυχής είναι οι αρετές της.

Πώς βλέπουν οι Παπικοί τον Εσταυρωμένο: το σημείο της νίκης έγινε το σημείο του μηδενός.

Η διδασκαλία για την ατομική Κρίση, με το ενδεχόμενο της κόλασης, δίχως δυνατότητας ανάκλησης τη στιγμή του θανάτου, αποκρυσταλλώθηκε στη Δύση τον 14ο αιώνα. Η Μεταρρύθμιση σταμάτησε τις προσευχές για τους νεκρούς. Έτσι η θρησκεία της νίκης πάνω στην κόλαση έγινε κάποτε θρησκεία της κόλασης.

Αυτή η « τρομοκρατική » νοοτροπία έχει βαθιές θεολογικές ρίζες. Στην μεσαιωνική θεολογία της Δύσης δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στον « άνδρα οδύνης », τον Εσταυρωμένο, σε σημείο, που να ξεχνιέται ο Μεταμορφωμένος, ο ένδοξος Χριστός, λουσμένος στο φως του Αγίου Πνεύματος. Συγκεκριμένα, στη διδασκαλία του Ανσέλμου για τη λύτρωση, ο Θεός - Πατέρας υποτάσσεται στην ανθρώπινη αντίληψη της δικαιοσύνης, μιας δικαιοσύνης με γεύση εκδίκησης.

Η μέγιστη προσβολή που έγινε στον Θεό απαιτεί μιαν όχι μικρότερη επανόρθωση, που μόνο η θυσία του Υιού μπορεί να φέρει. Ο Πατέρας θυσιάζει τον Υιό Του για να ικανοποιήσει τη δικαιοσύνη Του, να καθησυχάσει την οργή Του - η λύτρωση εμφανίζεται σα μεταστροφή των θείων διαθέσεων. Και βέβαια, αυτή η δικαστική και φεουδαρχική θεολογία δεν ισχύει πια σήμερα ούτε στο ελάχιστο, ωστόσο, διαμόρφωσε μια νοοτροπία, ένα συλλογικό υποσυνείδητο, που δεν είναι εύκολο να ξεπεραστεί. Έτσι στη Δύση, στη νοοτροπία της πλατιάς μάζας του λαού, αντιστράφηκε το νόημα του Σταυρού και η σημασία του Προσώπου του Ιησού. 

Αρχικά ο Σταυρός σήμαινε τον καταπατημένο θάνατο, το θρίαμβο της ζωής. Γι’ αυτό και οι χριστιανοί έβαζαν σταυρούς πάνω στους τάφους....Σήμερα όμως για τους περισσότερους από τους Δυτικούς, ο Σταυρός είναι συνώνυμος με το θάνατο, το νεκροταφείο και το σημείο της νίκης μεταποιήθηκε σε σημείο του μηδενός. Το ίδιο και το Πρόσωπο του Ιησού, το τόσο ευγενικό, ηρωικό και παλλόμενο έγινε αρρωστιάρικο, σφιγμένο, κακομοίρικο, όχι από μιαν ηθελημένη ταπεινοφροσύνη, αλλά από μια χοντροκομμένη κακομοιριά - η αξιοθρήνητη μοίρα ενός « ιδεαλιστή » που πήγε χαμένος, ένα θύμα, ο γιος που θυσιάστηκε για το κέφι του σαδιστή πατέρα.

Ο ίδιος ο Θεός γίνεται ένα όπλο, που το χειρίζονται για να κατατροπώσουν πολιτικά τους εχθρούς, να τους στείλουν, αν είναι δυνατό, στην κόλαση.

Η απάντηση εδώ είναι να θυμηθούμε, πριν από όλα και ενάντια σε κάθε νομικό μονόπλευρο συμβολισμό, τη λύτρωση που αποβλέπει στη θέωση, τη νίκη του Χριστού πάνω στην κόλαση, που προσφέρεται για πάντα σε όλους τους ανθρώπους. Να θυμηθούμε την αποκάλυψη του ζωντανού Θεού, που δεν είναι ένας τύραννος κλεισμένος στη μοναξιά του αλλά πλήρωμα κοινωνίας. Κι αυτή η κοινωνία ξεχειλίζει και προσφέρεται ως Χάρη, ως ενέργειες ελέους και οικτιρμών, που μας στηρίζουν, μας δέχονται, μας συχωράνε, μας κάνουν ικανούς να είμαστε και εμείς με τη σειρά μας νήφοντες, έτοιμοι να δεχόμαστε τον άλλο και να δινόμαστε. 

Από το βιβλίο Η Θεολογία μετά τον «Θάνατο του Θεού», εκδ. Αθηνά.

Τι λέει ο άγιος Παΐσιος για τον Οικουμενισμό και την ιδέα της Πανθρησκείας;

Ο Άγιος Παΐσιος συνέχισε την παράδοση, που θέλει τους μοναχούς στην πρώτη γραμμή των αγώνων για την υπεράσπιση της πίστεως. Κρυστάλλινη ήταν η θέση του και απέναντι στον σύγχρονο μεγάλο πειρασμό για την Εκκλησία, που ακούει στο όνομα οικουμενισμός και χαρακτηρίζονται από τον άλλον άγιο της εποχής μας, τον Σέρβο Ιουστίνο Πόποβιτς ως παναίρεση.

Γι΄αυτό το θέμα, ήδη από από το ξεκίνημα σχεδόν του πειρασμού των συμπροσευχών και των ισοπεδωτικών οικουμενιστικών ανοιγμάτων, της ουσιαστικής κατάργησης των ορίων της Εκκλησίας και της εξομοιώσεώς της με τις ποικιλώνυμες αιρετικές παρασυναγωγές έγραψε επιστολή, την οποία έστειλε προς τον άλλο ομολογητή και αγωνιστή της ορθοδόξου πίστεως π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο για να δημοσιευτεί στην εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος.

Εκεί με έναν εξαιρετικό συνδυασμό λεπτότητας αλλά και παρρησίας αναφέρεται στον «...βαθύ του πόνον δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας κ.κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται, αγάπησε μιαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάνει καμία εντύπωση, επειδή είναι πολύ σεμνή ». Επισημαίνει στην ίδια επιστολή: « Ας γνωρίζομεν ότι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι , αλλά και πνευματικοί. Επομένως, η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με συνεταιρισμόν αμαρτωλών ( διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν ), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου ».

Ο άγιος Παΐσιος δεν ονομάζει « Εκκλησίες » τους παπικούς και Προτεστάντες, αλλά « Ομολογίες » και θεωρεί ότι η αληθής μέθοδος ένωσης είναι μία και απλή : η μετάνοια και επιστροφή των αιρετικών. Ο Άγιος, ως θεοφώτιστος, διέκρινε εγκαίρως ότι ο διαχριστιανικός Οικουμενισμός οδηγεί τελικά και στον διαθρησκειακό Οικουμενισμό και την Πανθρησκεία: Γράφει σε άλλο κείμενο του : « Σήμερα δυστυχώς μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν ανωτερώτητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα. " Μία θρησκεία, σου λένε, να υπάρχει " και τα ισοπεδώνουν όλα. Ήρθαν και σε μένα μερικοί και μου είπαν : " Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό να κάνουμε μία θρησκεία ". " Τώρα είναι, σα να μου λέτε, τους είπα, χρυσό και μπακίρι, χρυσό τόσα καράτια και τόσα που τα ξεχώρισαν, να τα μαζέψουμε πάλι και να τα κάνουμε ένα. Είναι σωστό να τα ανακατέψουμε πάλι; Ρωτήστε έναν χρυσοχόο : Κάνει να ανακατέψουμε τη σαβούρα με τον χρυσό ; Έγινε τόσος αγώνας για να λαμπικάρει το δόγμα. Οι άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευσαν τις σχέσεις με αιρετικό. Σήμερα λένε: Όχι μόνον με αιρετικό αλλά και με Βουδιστή και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε. Πρέπει να βρίσκονται στις συμπροσευχές τους και στα συνέδρια και οι Ορθόδοξοι. Είναι μια παρουσία. Τί παρουσία; Τα λύνουν όλα με τη λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι και τα πνευματικά θέματα μπορούν να μπουν στην Κοινή Αγορά...» .

Από το περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία, της Ι.Μητροπόλεως Πειραιώς, τεύχος Ιούλιος-Αύγουστος 2015

Γνωρίζω γιατί τιμώ τους Τρεις Ιεράρχες ;

Τρεις Ιεράρχες from Kalliopi Ziogou

Η θέση της γυναίκας στην Ορθοδοξία-Τι ισχύει στα άλλα θρησκεύματα;

Webquest 4ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΘΗΒΑΣ : Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ - ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΣΤΑ ΑΛΛΑ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΑ from Calliope Ziogou

Γιατί να τιμούμε τους τρεις Ιεράρχες;

Γιατί να τιμούμε τους τρεις ιεράρχες ; from Kalliopi Ziogou

Η διττή αξία της Νηστείας-Νηστεία και εφηβεία

<

προγραμμα αγωγης υγειας « νηστεια και εφηβεια » ( β γυμνασίου ) from Kalliopi Ziogou

«Είναι καλό να διδάσκει κανείς, αλλά εάν εφαρμόζει όσα λέει..».

Ένας Γέροντας είπε ότι όποιος διδάσκει τους άλλους για τη σωτηρία τους, πρώτος οφείλει να συλλέξει τον καρπό της διδασκαλίας για τον εαυτό του.

Γιατί εκείνος που δεν μπορεί να συνετίσει τον εαυτό του, πώς μπορεί να συνετίσει άλλον; Και όποιος είναι σφιχτά δεμένος με τη φιλαργυρία και απ’ αυτής το δαιμόνιο σέρνεται, πώς μπορεί να διδάξει άλλους για ελεημοσύνη; Και εκείνος που ασχολείται με δοσοληψίες και αγοροπωλησίες περιπλανώμενος και ξοδεύοντας τις μέρες και τα χρόνια του σε γήινες φροντίδες, πώς μπορεί να διδάξει άλλους για τα μελλοντικά αγαθά;

Γιατί αν ο ίδιος που διδάσκει, έχει εγκαταλείψει τα ουράνια και έχει αναλώσει τον εαυτό του στα πρόσκαιρα και στα αβέβαια, είναι ολοφάνερο πως αυτοί που τον βλέπουν και διδάσκονται απ’ αυτόν θα μάθουν να παραβλέπουν τα αιώνια και να μεταφέρουν όλη τη φροντίδα τους σ’ αυτήν εδώ τη ζωή.

Στον άνθρωπο αυτόν λέει ο Θεός: « Πώς εσύ τολμάς να μιλάς και να αναφέρεις τις εντολές μου, να παίρνεις δηλαδή στο στόμα σου τη διαθήκη μου, αφού εσύ την παραβαίνεις; Εσύ μίσησες τη διόρθωσή σου και έριξες πίσω σου τις εντολές μου ». Και πάλι λέει: « Αλίμονο σ’ αυτούς που εξαιτίας διασύρεται το όνομά μου ».

 Είναι καλό να διδάσκει κανείς αλλά εάν εφαρμόζει όσα λέει, ώστε οι πράξεις του να είναι συνεπείς προς αυτά που λέει και από το σιωπηλό του παράδειγμα να αναγνωρίζεται ποιος είναι. Γιατί μακάριος δεν είναι αυτός που διδάσκει, αλλά αυτός που τα εφαρμόζει στη ζωή του και τα διδάσκει..» .

Από το βιβλίο ΤΟ ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, Τόμος Α΄