[…]
Οι
νέες τεχνολογίες αναμφισβήτητα διανοίγουν μια σειρά από δυνατότητες για τη
βελτίωση της διδασκαλίας και της μάθησης πολύ σημαντικές και με καινοτόμο
χαρακτήρα. Ωστόσο, μιαν εξέταση του παρελθόντος αρκεί για να δείξει τον
επαναλαμβανόμενο μέχρι σήμερα κύκλο ανανεούμενων ελπίδων και διαψεύσεων σε κάθε
νέα τεχνολογική πρόοδο. Από το ραδιόφωνο το 1920, ως την τηλεόραση και το
βίντεο μια σειρά από τεχνολογίες δημιούργησαν πολλές ελπίδες για μια «
επανάσταση » στην εκπαίδευση.
Ο
L.
Cuban
( 1986 ) παρατήρησε ότι αυτές οι επαναλαμβανόμενες διαψεύσεις φαίνονται να
έχουν μια κανονικότητα: ο κύκλος συνήθως αρχίζει με μεγάλες υποσχέσεις, οι
οποίες υποστηρίζονται από την έρευνα των κατασκευαστών. Όμως τελικά δεν
παρατηρείται αντικειμενικά ακαδημαϊκή βελτίωση των μαθητών. Το αποθαρρυντικό
αυτό αποτέλεσμα αποδίδεται άλλοτε στην έλλειψη χρημάτων, άλλοτε πάλι στη
σθεναρή αντίσταση των δασκάλων ή ακόμη στη γραφειοκρατία που παραλύει το
σχολείο.
Σε
τελευταία ανάλυση, το σφάλμα ενίοτε αποδίδεται στις ίδιες τις μηχανές. Με την
επόμενη τεχνολογική πρόοδο τα σχολεία επαναλαμβάνουν την επένδυση ελπίδων. Το
φαινόμενο αυτό ονομάζεται σύνδρομο του
εκκρεμούς. Φαίνεται να υπάρχει μια σταθερή τάση εκχώρησης ευθυνών και
ανανέωσης ελπίδων: οι εκάστοτε νέες τεχνολογίες – και συνηθέστατα εξαιτίας του
ότι είναι τεχνολογίες μόνο – αναδημιουργούν ένα είδος οραματισμού γύρω από τη
δυνητική εξέλιξη της διδακτικής πράξης και της μάθησης.
Το
ζήτημα αυτό έχει τόσο απασχολήσει τους ειδικούς που έχει τη δική του ονομασία:
αποκαλείται συντομογραφικά nsd
( No
Significant Difference Phenomenon ).
[…]
Επιμορφωτικό υλικό Κ.Σ.Ε., τεύχος
1: Γενικό Μέρος, σελ. 140-141
