Ο παππούς από το Ντιτρόιτ..

Καμιά φορά αναρωτιόμαστε πώς είναι η αγάπη του Θεού. Πώς δείχνει ο Θεός πως μας νοιάζεται και πολλές φορές, όταν δεν γίνεται αυτό που επιθυμούμε, την ώρα που το θέλουμε, θυμώνουμε και τα βάζουμε μαζί Του. Μα ο Θεός μας αγαπά πολύ και η μακροθυμία του δεν έχει όρια.. Ένας δρόμος της αγάπης Του είναι και η υπομονή που δείχνει στην αμαρτωλότητά μας και στην αμετανοησία μας.

 Είναι εκεί..καρτερικά περιμένει να μετα-νοήσουμε, να αλλάξουμε νου και μας δίνει καθημερινά τις ευκαιρίες, μέσα από έναν δύστροπο σύζυγο, ένα ατίθασο παιδί, μέσα από έναν πειρασμό που μας κατακαίει διαρκώς. Είναι εκεί και μας δίνει χρόνο στην εδώ ζωή, να αρπάξουμε τις ευκαιρίες , να προσευχηθούμε και να ζήσουμε το Θαύμα..

« Ένας είχε φτάσει μέχρι τα ογδόντα του χρόνια και ήταν κάπου στο Ντιτρόιτ της Αμερικής, βαθύπλουτος και ανεξομολόγητος εφ' όρου ζωής, με πολλά κολάσιμα αμαρτήματα, βαθύπλουτος όμως. Είχε κάμει και μερικές ελεημοσύνες αλλά από τον απέραντο πλούτο του. Είχε πάει ο Γέροντας εκεί στο σπίτι του και είχε χαλιά, τάπητες περσικούς, που βούλιαζες δέκα-δεκαπέντε πόντους.

Μίλησε ο Γέροντας, κατενύγη ο άνθρωπος και εξομολογήθηκε και μας έλεγε ο Γέροντας:

- " Απόρησα για ποιόν λόγο ο άνθρωπος αυτός, ενώ ήταν άνθρωπος σκληροκάρδιος και δεν είχε δακρύσει ποτέ του, έκλαιγε ασταμάτητα, κάπου δυο ώρες συνέχεια.. ".

Ο παππούς που εξομολογούνταν γονατιστός έκλαιγε συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια... Και τί δεν παρήλασε από την Εξομολόγηση..Και τί δεν είπε... Και τί δεν έκανε... Του διάβασε ο Γέροντας την συγχωρητική ευχή και μετά την διακονία του πήγε στο κελί του. Την άλλη μέρα μαθαίνει ότι ο παππούς αυτός αιφνιδίως πέθανε.. Και έκανε σύναξη ο Γέροντας και λέγει:

- " Πατέρες και αδελφοί, εδώ υπάρχει μεγάλο μυστήριο. Αυτός ο παππούς είχε φτάσει σε μεγάλη ηλικία και ήταν ιατρικώς υγιής. Ουδέποτε ασθένησε, τίποτα δεν είχε. Ιατρικά αποδεδειγμένο αυτό. Ούτε ασπιρίνες είχε πάρει, ούτε τίποτα. Βέβαια έκανε ό, τι έκανε, ο Θεός γνωρίζει αλλά τον κράτησε μέχρι την δωδεκάτη ώρα του.. " .

Σώθηκε τελικά ο παππούς, διότι εφ' όσον ο Θεός γνώριζε ότι δεν θα ζήσει πιο πολύ, δύο ώρες συνεχώς έκλαιγε. Κλάμα, κλάμα, δηλαδή.. κλάμα, όχι αστείο πράγμα. Τα είπε όλα καθαρά, του διάβασε την συγχωρητική ευχή, δεν κοινώνησε. ίσως να του έβαλε κανόνα, κάποτε να κοινωνήσει αλλά το θέμα δεν είναι να κοινωνήσεις αλλά να σωθείς. Το θέμα είναι να κοινωνήσεις με τον Χριστό και να επικοινωνήσεις μετ’ Αυτού.

Να επικοινωνήσεις με το Άγιο Πνεύμα, να εισέλθει η Θεία Χάρη, η καθαρτική, διότι δεν κανονίζουμε εμείς πόσο θα ζήσουμε επί της γης. Αυτό είναι δουλειά του Κυρίου. Αρμόδιος για να το κανονίσει δεν είναι ο εαυτός μου αλλά ο Χριστός. Εγώ είμαι αρμόδιος αξιοποιώντας το χρόνο μου, τον παρόντα χρόνο μου να κερδίσω τον πάντοτε παρόντα χρόνο, δηλαδή την Ουράνια Βασιλεία με το " Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με " .

Από το βιβλίο του Ιερομονάχου Εφραίμ Δικαίου, ΛΟΓΟΙ ΠΕΝΙΧΡΟΙ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τόμος Α΄

Ιερά Βατοπαιδινή Κοινοβιακή Σκήτη του αποστόλου Ανδρέου και Μεγάλου Αντωνίου.