Ο άνθρωπος υπάρχει μόνον όταν αγαπά και αγαπιέται..

Ένας σύγχρονος Αμερικανός θεολόγος ο Τζόσεφ Φλέτσερ έχει πει: « Αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος αλλά η αδιαφορία » . Όταν το κέντρο της ζωής μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο ο εαυτούλης μας και η ικανοποίηση των αναγκών του, αφήνοντας στο περιθώριο όλους όσους μας περιβάλλουν, μας νοιάζονται και μας αγαπούν, πολύ γρήγορα θα μείνουμε μόνοι.

Ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του ( προς Γαλάτας 2, 16-20 και 5, 13-15 ) το λέει ξεκάθαρα: Η αγάπη και η πίστη προς τον Χριστό φανερώνεται από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Η πίστη μας περνάει πρώτα απ’ την καρδιά και ύστερα απ’ το μυαλό. Αν δεν ζω την αγάπη, την ελεημοσύνη, την ταπείνωση, δεν έχει καμία αξία να μιλώ γι’ αυτές. Πώς να διδάξω για την Σταύρωση, αν δεν έχω σταυρώσει πρώτα εγώ ο ίδιος τα πάθη μου; Πώς να κάνω τους γύρω μου να χαρούν για την Ανάσταση του Κυρίου, αφού εγώ ο ίδιος δεν έχω ζήσει την δική μου προσωπική Ανάσταση;

Όταν κάποιος αγωνιστεί και ματώσει και σταυρώσει τα πάθη του τότε, χωρίς να το καταλάβει, ο Χριστός εισβάλει μυστικά στον χώρο της ψυχής του και τα σαρώνει όλα..μεταμορφώνει την ψυχή, η οποία λάμπει και ακτινοβολεί Θεία Χάρη. Αυτή η Θεία Χάρη είναι αδύνατον να μην επηρεάσει και τους ανθρώπους γύρω του. Αυτός ο άνθρωπος, πλήρης Θείας Χάριτος πλέον, μαγνητίζει κάθε πονεμένη ψυχούλα. Σαν τις μέλισσες που μαζεύουν τη γύρη από ένα ανθισμένο λουλούδι που μοσχοβολά, έτσι κι αυτοί..

Ο πραγματικός χριστιανός ζει τον Χριστό καθημερινά, δεν μιλά απλά γι’ Αυτόν..

« Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός ».