Είσαι σε «πόλεμο»; Εφόδια έχεις;

Είπε ο αββάς Γρηγόριος ο Θεολόγος: « Ο Θεός ζητάει από κάθε άνθρωπο που είναι βαφτισμένος αυτά τα τρία: Από την ψυχή ορθή πίστη, από τη γλώσσα, την αλήθεια και από το σώμα, τη σωφροσύνη ».  […]

 Ρώτησε η αμμάς Θεοδώρα τον πάπα Θεόφιλο για το ρητό του Αποστόλου Παύλου, « Τον καιρόν εξαγοραζόμενοι » ( Εφ. 5, 16 ) τί σημαίνει, κι εκείνος, της απαντά: « Οι λέξεις που χρησιμοποιεί, δείχνουν το κέρδος. Ας πούμε, σου παρουσιάζεται περίπτωση να σε βρίσουν. Αγόρασε τότε την ευκαιρία της βρισιάς με ταπεινοφροσύνη και μακροθυμία και πάρε το κέρδος με το μέρος σου. Σου δίνεται ευκαιρία για ατιμία, αγόρασε την ευκαιρία με την ανεξικακία και έχεις κέρδος. Και όλα τα αντίθετα, αν θέλουμε, γίνονται για μας κέρδη ».

Είπε πάλι η αμμάς Θεοδώρα: « Αγωνιστείτε να μπείτε από τη στενή πύλη. Γιατί όπως τα δέντρα, αν δεν χτυπηθούν από καταιγίδες και δεν ποτιστούν με άφθονες βροχές, δεν μπορούν να φέρουν καρπό, το ίδιο συμβαίνει και με μας. Η ζωή αυτή είναι περίοδος πολλών καταιγίδων. Εάν δεν περάσουμε μέσα από πολλές θλίψεις και πειρασμούς, δεν θα αξιωθούμε να γίνουμε κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών ».

Είπε επίσης η ίδια: « Αυτός που κάνει το έργο του διδασκάλου, οφείλει να είναι ξένος ως προς τη φιλαρχία και ως προς την κενοδοξία και μακριά από την υπερηφάνεια. Να μην εμπαίζεται από την κολακεία ή να τυφλώνεται από τα δώρα, να μην νικιέται από τη γαστριμαργία, να μην είναι δούλος στην  οργή, αλλά οφείλει να είναι μακρόθυμος, επιεικής, όσο μπορεί πιο ταπεινός, αποδεκτός από τους άλλους, υπομονετικός, προνοητικός και στοργικός ». […]

Ο αββάς Ειρηναίος είπε προς τους αδελφούς: « Ας αγωνιστούμε και ας υπομένουμε, όταν μας πολεμούν, γιατί είμαστε στρατιώτες του Χριστού, του επουράνιου Βασιλιά. Και όπως οι στρατιώτες του επίγειου βασιλιά έχουν χάλκινη περικεφαλαία, έτσι και η δική μας στρατιά έχει για περικεφαλαία, τις καλές αρετές. Εκείνοι έχουν θώρακα αλυσιδωτό, εμείς έχουμε θώρακα πνευματικό που σφυρηλατείται με την πίστη. Εκείνοι κρατούν λόγχη, εμείς όμως την προσευχή. Εκείνοι έχουν ασπίδα, εμείς την ελπίδα στον Θεό. Εκείνοι έχουν θυρεό, εμείς τον Θεό. Εκείνοι στον πόλεμο χύνουν το αίμα τους, εμείς όμως, την προαίρεσή μας προσφέρουμε. Γι’ αυτό βέβαια και ο επουράνιος βασιλιάς επέτρεψε στους δαίμονες να μας πολεμούν, για να μην ξεχνούμε τις ευεργεσίες του.

 Γιατί μέσα στην άνεση οι περισσότεροι άνθρωποι πολλές φορές διόλου δεν προσεύχονται. Κι αν ακόμη στέκουν μαζί με άλλους για προσευχή, δεν συμμετέχουν ή προσεύχονται με μυαλό που ταξιδεύει εδώ κι εκεί. Κι έτσι, ενώ παίρνουν στάση προσευχής, το αποτέλεσμα είναι ότι δεν προσεύχονται. Αυτοί που μιλούν στον Θεό με τα χείλη, ενώ στην καρδιά τους συζητούν με τον κόσμο, πώς θα εισακουστούν; Όταν όμως μας βρίσκουν θλίψεις, τότε κατά την προσευχή μας βρισκόμαστε σε εγρήγορση και πολλές φορές χωρίς να ψάλλουμε με τα χείλη, η καρδιά μας προσεύχεται και στέλνουμε σε Αυτόν τη φωνή της μαζί με τους αναστεναγμούς μας.

Και εμείς λοιπόν αδελφοί, ας μιμηθούμε τους στρατιώτες του φθαρτού βασιλιά και ας πολεμήσουμε πρόθυμα. ‘Η καλύτερα, ας μιμηθούμε τους τρεις παίδες και το καμίνι των παθών, ας το πατήσουμε με την αγνότητα. Τα αναμμένα κάρβουνα των πειρασμών, ας τα σβήσουμε με την προσευχή μας και τον νοητό Ναβουχοδονόσωρ, τον διάβολο, ας τον ντροπιάσουμε. Με τον τρόπο αυτόν, ας παρουσιάσουμε στον Θεό τα σώματά μας ζωντανή θυσία και όλη μας την ευσεβή διάθεση, ας την προσφέρουμε σαν ολοκαύτωμα ».

Από το βιβλίο, Το Μέγα Γεροντικόν, τόμος Α’ Εκδόσεις «Το περιβόλι της Παναγιάς»