Ο παλιός, ο λησμονημένος δάσκαλος..

Αποχωρούν κάποιοι παλιοί δάσκαλοι-πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, δεν έχει σημασία- και ορθώς διοργανώνονται τιμητικές εκδηλώσεις, για να βραβευτούν κυρίως το ήθος και η συνέπειά τους. Ανήκουν στη γενιά εκείνων των δασκάλων που έζησαν την εξαήμερη διδασκαλία, την απογευματινή βάρδια, το υποχρεωτικό κουστούμι, τον εκκλησιασμό, τον αυστηρό έλεγχο ενός συνήθως βλοσυρού επιθεωρητή, την αυταρχικότητα των προϊσταμένων.

Οι παλιοί δάσκαλοι, συνταξιούχοι πια, κρατούσαν στο ένα χέρι το Ευαγγέλιο και στο άλλο τον Όμηρο, μιλούσαν στους μαθητές τους για γλώσσα, πατρίδα και πίστη, έβλεπαν τον εαυτό τους θεματοφύλακα της ελληνικής παράδοσης, από τον τρωικό πόλεμο και τον Νικηφόρο Φωκά έως τον Καραϊσκάκη.

Ο δάσκαλος αυτός δεν γνώριζε πολλά πράγματα από το τι γινότανε έξω από τα σύνορα του Έθνους, ούτε ξένες γλώσσες και υπολογιστές, κατείχε όμως τα αρχαία ελληνικά και την εθνική μας ιστορία και μετέδιδε τη φλόγα της ψυχής του, πολλές φορές με πολλή ρητορική, αλλά πάντοτε με εντιμότητα , φιλότιμο και ευθύνη.

Τον τύπο αυτό του Έλληνα λόγιου και δασκάλου, τον ειρωνεύτηκε, τον πολέμησε και τον κλόνισε στην ψυχή του Έθνους, η λεγόμενη προοδευτική διανόηση. Με τις απανωτές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, αναπτερώσεις, αναγεννήσεις, ο παλιός εκείνος δάσκαλος έφυγε λοιδωρημένος και συκοφαντημένος, γιατί δήθεν εκπροσωπούσε το πνεύμα μιας συντηρητικής εποχής. Έφυγε και στη θέση του ξεφύτρωσε ένας νέου τύπου δάσκαλος.

Ο νέας κοπής δάσκαλος απολαμβάνει προνόμια και ευκολύνσεις. Διδάσκει λιγότερες ώρες την εβδομάδα. Αν θέλει, μπορεί και να μην διδάσκει. Και πάλι δάσκαλος και καθηγητής λέγεται. Δεν ελέγχεται από κανέναν, γιατί έτσι θα παραβιαστούν τα κεκτημένα του. Τον μπουκώνουν με νέες εκπαιδευτικές μεθόδους, του φορτώνουν καινούρια αναλυτικά προγράμματα, του αλλάζουν βιβλία και στο τέλος τα βαριέται όλα, βαριέται και τον εαυτό του και για να γλιτώσει γίνεται συνδικαλιστής. Και πάλι δάσκαλος λέγεται.

Ο παλιός δάσκαλος έπρεπε να αναμετρηθεί με μία δύσκαμπτη γλώσσα ( καθαρεύουσα ), να διδάσκει « Αναγνωστικά », στα οποία έλαμπαν κείμενα λογοτεχνών, οι οποίοι αντιπροσώπευαν ό,τι εκλεκτότερο είχε να παρουσιάσει η πνευματική φύτρα του έθνους. Πέρασαν από τα σχολεία κλασσικοί φιλόλογοι, διαμάντια και κοσμήματα της εκπαίδευσης, που έπιαναν τα αρχαία κείμενα και τα αρωμάτιζαν με το ταλέντο και τη γνώση τους.

Τώρα οι νέοι δάσκαλοι, με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, με σπουδές στο εξωτερικό, γράφουν και συρράφουν σωρό τις πραγματείες για ψυχολογίες νηπίου, παιδιού, εφήβου, για διδακτικές μεθόδους. Βρίθει η αγορά από βοηθήματα, παραβοηθήματα και λοιπές βαθυστόχαστες κοτσάνες, για κάθε είδους μάθημα. Γράφουν κι ας μην έχουν πατήσει πολλές φορές το ποδάρι τους στην τάξη. Και πάλι δάσκαλοι λέγονται.

Ο νέος δάσκαλος διδάσκει « βιβλία γλώσσας », που περιέχουν κείμενα αναιμικά, άνυδρα, ανόητα, που θα έκαναν τους παλιούς δασκάλους να ντρέπονται, γιατί αυτοί ήξεραν τι είναι η πνευματική εντιμότητα. Οι παλαιοί δάσκαλοι « συνομιλούσαν »  με τον Σολωμό, τον Παλαμά, τον Όμηρο, τον Μέγα Βασίλειο, καμάρωναν για την προίκα των προγόνων τους. Με τέτοια τιμαλφή κείμενα φεγγοβολούσε η τάξη και γινόταν « ο δάσκαλος ποιητής και τα βιβλία να είναι σαν κρίνα » ( Παλαμάς ).

Ο νέος δάσκαλος, « χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ » διδάσκει ο ταλαίπωρος συνταγές μαγειρικής. Και κάθεται και απελπίζεται και μουρμουρίζει κάτι για « μακαρόνια με κιμά » και αναλύει, όχι τα εξαίσια του Σολωμού, αλλά « οδηγίες χρήσης καφετιέρας ».Θίγεται η αξιοπρέπεια, η νοημοσύνη του νέου δάσκαλου, τον ιδεοπειθαναγκάζουν να σκέφτεται μέτρια και να παιδαγωγεί με νερόβραστες κειμενόφουσκες, που συνιστούν απροκάλυπτα προπαιδεία καταναλωτισμού και αποχαύνωσης και τίποτε δεν κάνει. Φοβάται τις συνέπειες.

Ο νέος δάσκαλος έγινε « εμψυχωτής », διασκεδάζει τους μαθητές, παίζει τον ίδιο ρόλο που έχει η τηλεόραση στη μέση του σαλονιού, μια αέναη παρέλαση εικόνων από τις οποίες δεν βγαίνει κανένα νόημα.

Οι παλιοί δάσκαλοι στηριγμένοι στα ελληνικά κείμενα, κείμενα γεμάτα δροσιά και ευφυΐα, γινωμένα από μάστορες του λόγου, προσπαθούσαν να μάθουν στα ελληνάκια ότι ελευθερία σημαίνει χρέος, ευθύνη και θυσία. Μιλούσαν για πρόοδο, γιατί ήξεραν ότι αυτή καρποφορεί, μόνον όταν τρέφεται με το λίπασμα της παράδοσης. Ήταν κακοπληρωμένος ο δάσκαλος και δεν βαρυγκομούσε, τον φτέρωνε το αίσθημα του χρέους και όχι η λογική της τσέπης.

Οι παλιοί δάσκαλοι, όταν περνούσαν από τα μαγαζιά, έβγαιναν έξω οι άνθρωποι και τους χαιρετούσαν με σεβασμό: « Καλησπέρα, δάσκαλε » και οι γονιοί μας το ίδιο, όταν κάθονταν τα καλοκαιρινά βραδάκια στα στέκια της πλατείας, σηκώνονταν και τους προσκαλούσαν με χαρά : « Έλα, δάσκαλε, να πάρεις κάτι μαζί μας ».

Και τώρα, το νέο δάσκαλο, τον λένε μίζερο και πενταροκυνηγό. Δεν τον σέβονται, τον λένε δημόσιο υπάλληλο, γιατί δέχεται γονατισμένος όλες τις ταπεινώσεις. Ο νέος δάσκαλος, αντί να γεμίζει την ψυχή των παιδιών του με φιλοπατρία και Χριστό, πρωτοπορεί στην κατεδάφιση των αξιών. Τον ενοχλεί η πρωινή προσευχή, τη βαριέται. Πρωτοστατεί στον « ιερό » αγώνα να καταργηθούν οι παρελάσεις. Έγινε φίλος με τους μαθητές – για να κρύψει, πολλές φορές την ασχετοσύνη του.

Πού είναι ο παλιός , ο λησμονημένος δάσκαλος να βροντοφωνάξει « δεν θέλω γω καινούρια, ξένα δώρα, παλιά, δικά μου πλούτη σου ζητώ ». Πού είναι ο παλιός , ο λησμονημένος δάσκαλος, για να ανασύρει από τη σκονισμένη βιβλιοθήκη τα « Πατερικά κείμενα » και να διαβάσει, στους νέους δασκάλους, την παραίνεση του μεγαλύτερου Δασκάλου των δασκάλων, του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου :

« Το πρότυπο του βίου να είσαι εσύ. Να προβάλλεις σαν εικόνα, σαν ζωντανός νόμος, σαν κανόνας και ορόσημο υποδειγματικής ζωής. Τέτοιος πρέπει να είναι ο δάσκαλος ».

                                                                                                Πηγή: www.antibaro.gr

Η ανάρτηση δεν έχει ισοπεδωτικό χαρακτήρα..απλά είναι μια προσπάθεια να αναδειχτούν τα κακώς κείμενα της εποχής μας..