ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ..

« Η ώρα που περνάς τώρα, ο άνθρωπος που συναντάς τώρα κι εδώ, το έργο με το οποίο είσαι απασχολημένος αυτή εδώ τη στιγμή, αυτά είναι πάντοτε τα πιο σημαντικά σ’ ολόκληρη τη ζωή σου.. » .

Αυτά τα λόγια ανήκουν στον μεγάλο Ρώσο θεολόγο, Paul Evdokimov ( 1901 - 1970 ), σχετικά με την συνεχή πνευματική επαγρύπνηση, στην οποία καλείται να βρίσκεται ο καθένας από μας. Ναι..επαγρύπνηση διαρκώς..αυτό απαιτείται..είναι δύσκολο, υπάρχουν συνεχείς πτώσεις πνευματικές, μα αυτήν ακριβώς την προσπάθεια θέλει να δει ο Θεός, εκ μέρους μας και τότε μυστικά και πλουσιοπάροχα μας χορηγεί τη Χάρη Του, χωρίς την οποία δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα.

Σε αυτήν την προσπάθειά μας ελλοχεύει ένας μεγάλος κίνδυνος, το πάθος της υπερηφάνειας, που φωλιάζει στην ψυχή μας και δεν το έχουμε καταλάβει καν, θεωρούμε πως όλοι οι άλλοι, γύρω μας είναι άρρωστοι πνευματικά, εκτός από μας. Πώς εκδηλώνεται το συγκεκριμένο πάθος; Μέσω του σώματός μας, των κινήσεών μας. Πιο συγκεκριμένα, στο βιβλίο Ο Αββάς Κασσιανός, συνομιλίες με τους Πατέρες της Ερήμου, αναφέρονται τα εξής:  «...όταν κάποιος διακατέχεται από την υπερηφάνεια υψώνει τη φωνή του ή κρατά πικρόχολη σιωπή. Αυτή εξωθεί τον άνθρωπο να γελά δυνατά και ασυγκράτητα, κάνει τις θλίψεις μας βαριές και παράλογες, τις απαντήσεις μας απότομες, τις συζητήσεις μας επιπόλαιες, το λόγο μας κούφιο και χωρίς σοβαρότητα.

Αυτή μας καθιστά ανυπόμονους, ανελεήμονες, έτοιμους να προσβάλλουμε τους άλλους, ολιγόψυχους προς αυτούς που υπομένουμε, διστακτικούς στην υπακοή – εκτός αν πρόκειται για κάτι που είναι σύμφωνο με τις επιθυμίες μας – άκαμπτους στις συμβουλές των άλλων, αδύναμους όταν πρέπει να νεκρώσουμε τα δικά μας θελήματα, ανυποχώρητους στα θελήματα των άλλων, επίμονους στην επιβολή του θελήματός μας και αρνητικούς στο να αποδεχτούμε τις απόψεις των άλλων. Έτσι καταλήγουμε να μην μπορούμε πλέον να δεχτούμε σωτήριες συμβουλές και έχουμε πάντα περισσότερη εμπιστοσύνη στη δική μας κρίση, παρά στη διάκριση των Γερόντων μας ». [...]

Σε όλα τα παραπάνω σίγουρα συναντήσαμε τον εαυτό μας. Πώς μπορώ όμως να αντιμετωπίσω την υπερηφάνεια; Υπάρχει λύση: « Ο φόβος Θεού και η ταπείνωση ». Όταν γνωρίζω πως ο Θεός γνωρίζει τα πάντα για μένα και τα πιο κρυφά σημεία της καρδιάς μου, όταν γνωρίζει πως θα κάνω το λάθος πριν το κάνω..τότε δεν θα το κάνω. Ο φόβος Θεού, όταν έλθει στο μυαλό μου είναι ικανός να σταματήσει κάθε λογισμό ανταπόκρισης στο κακό. Αυτό που πάω να κάνω..αρέσει στο Θεό;; Η απάντηση έρχεται μυστικά, μέσα μας και την αναγνωρίζουμε αμέσως και αντιλαμβανόμαστε τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι.. Άλλωστε ο Θεός λέει, μέσω του Προφήτη Ησαΐα: « Σε ποιον άλλο θα ρίξω το σπλαχνικό βλέμμα μου, παρά σ’ εκείνον που είναι ταπεινός και ήσυχος και τρέμει τους λόγους μου; ». ( Ησ. 66,2 ).

Αποσπάσματα από το βιβλίο Ο Αββάς Κασσιανός, Συνομιλίες με τους Πατέρες της ερήμου, τ. β΄, εκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ», Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα