Συγγνώμη: Μια συγκλονιστική στάση ζωής

Λέμε πολλές φορές συγγνώμη..την εννοούμε; Αν ναι, τότε είναι κάτι μεγαλειώδες που φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους, γκρεμίζει τοίχους, ανακουφίζει ψυχές.. 

Ο Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης μας λέει: « Συγχωρώ » σημαίνει έχω χώρο μέσα μου για τον άλλον. Αν τον βγάλω τον άλλο από μέσα μου, απ’ τη αγάπη μου, υποφέρω κι όταν τον αγαπήσω και τον συγχωρήσω, τότε πια δεν είναι μέσα δυναστικά, είναι μέσα μου αγαπητικά, κι αυτό είναι ο Παράδεισος. Γι’ αυτό κι επιμένει η θρησκεία μας στη συγγνώμη..

Εάν προσφέρεις το δώρο σου αλλά θυμηθείς εκείνη την ώρα, ότι ο αδελφός σου έχει κάτι μαζί σου, άφησε το δώρο σου κάτω. Πήγαινε, συμφιλιώσου κι έλα να προσφέρεις το δώρο σου. Δεν είναι καθόλου εύκολο να συγχωρούμε, είναι μαρτύριο, πρέπει να αρνηθούμε το εγώ μας, τη φιλαυτία μας, απ’ όπου πηγάζουν όλα τα πάθη, κατά την Φιλοκαλία. Είναι δύσκολο, δίνεις αίμα για να λάβεις πνεύμα, αλλά εδώ ακριβώς είναι το μεγαλείο! Όταν το καταφέρνεις, έστω και λίγο, αισθάνεσαι μέσα του να γλυκοχαράζει ο Παράδεισος. Ενώ αν δεν το κάνεις, σημαίνει πως είναι μέσα σου ο φθόνος, η κόλαση.

Κι αν δεν μπορούμε ολοκληρωτικά να συγχωρούμε, τουλάχιστον ας ερχόμαστε για λίγο στη θέση εκείνου, τον οποίο μισούμε. Μπορούμε να φταίμε κι εμείς βέβαια και τότε είναι ακόμη χειρότερα. Ας σκεφτόμαστε πως άνθρωπος είναι κι αυτός, έσφαλε, έχουμε κοινό εχθρό, τον διάβολο, που μας πιλατεύει όλους. Και τότε η ψυχή μας μαλακώνει, αρχίζει να δικαιολογεί, αρχίζει να αγαπάει. Και τότε βρίσκει πολλά επιχειρήματα στο να συγχωρήσει.

Τι ωραία που είναι! Λίγη προσπάθεια χρειάζεται, την οποία δεν κάνουμε πολλές φορές. Κι από κει και πέρα έρχεται « η χάρις και συμπληρώνει τα ελλείποντα και θεραπεύει τα ασθενή » .