ΚΑΛΑ ΧPΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Το Ιστολόγιο  ΑΠΟΣΤΑΓΜΑΤΑ  ΦΩΤΟΣ   σας εύχεται

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ  &  ΕΥΦΡΟΣΥΝΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ,  με άμετρη αγάπη για όλους και περισσή φροντίδα για όσους την έχουν ανάγκη, ειδικά αυτές τις μέρες..

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ! ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ..

Γιατί εορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου;

Αρχικά θα πρέπει να διευκρινιστεί πως κατά πάσα πιθανότητα, ο Χριστός δεν γεννήθηκε χειμώνα ( 25 Δεκεμβρίου ) αλλά άνοιξη, διότι στην Καινή Διαθήκη ( Λκ, 2, 8-12 ) αναφέρεται πως, όταν οι άγγελοι ανήγγειλαν τη Γέννηση του Σωτήρα στους βοσκούς, εκείνοι φύλαγαν το κοπάδι τους, τη νύχτα, στην ύπαιθρο. Κάτι που δεν είναι δυνατόν να συμβεί το χειμώνα στη συγκεκριμένη περιοχή, επειδή κάνει πολύ κρύο και βρέχει πολύ. 

Τότε, γιατί γιορτάζουμε τη Γέννηση Του στις 25 Δεκεμβρίου;

Τους πρώτους αιώνες μετά Χριστόν, οι ειδωλολάτρες είχαν μια γιορτή, στις 25 Δεκεμβρίου, με την οποία τιμούσαν τον θεό Ήλιο. Για την ακρίβεια λεγόταν Dies Natalis Solis Invicti ( ημέρα γέννησης του ακατανίκητου Ήλιου ). Μετά τους διωγμούς των τριών πρώτων αιώνων και την ραγδαία αύξηση του αριθμού των χριστιανών έγινε προσπάθεια να εκτοπιστεί αυτή η ειδωλολατρική εορτή με μία χριστιανική, της Γέννησης του Χριστού και να της δώσει νέο περιεχόμενο. Γι’ αυτό και ο Χριστός είναι και υμνείται ως ο Ήλιος της Δικαιοσύνης. Επίσης να αναφέρουμε πως από τις 25 Μαρτίου που τιμάται το γεγονός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, μέχρι στις 25 Δεκεμβρίου είναι ακριβώς εννέα μήνες.

Γύρω στο 335 μ. Χ. αρχίζει η τιμή στη Γέννηση του Χριστού στη συγκεκριμένη ημερομηνία ( 25 Δεκεμβρίου ), στη Ρώμη. Η παράδοση αναφέρει πως η αρχαιότερη ομιλία για την εορτή των Χριστουγέννων εκφωνήθηκε από τον Μ. Βασίλειο στην Καισάρεια της Καππαδοκίας το 376 μ. Χ.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: « Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός…».

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, μεταξύ των υπόλοιπων διδαχών, μας εξηγεί πώς πρέπει να γίνεται ο Σταυρός και τι σημαίνει.

« Πρώτον, όπως η Αγία Τριάς δοξάζεται εις τον ουρανόν από τους Αγγέλους, ούτω κι εσύ να σμίγεις τα τρία σου δάκτυλα της δεξιάς χειρός και μη δυνάμενος να ανεβείς εις τον ουρανόν να προσκυνήσεις, βάνεις την χείρα σου εις την κεφαλή σου ( διότι η κεφαλή σημαίνει τον ουρανόν ) και λέγεις:

Καθώς οι Άγγελοι δοξάζουσι την Αγία Τριάδα εις τον ουρανόν, έτσι κι εγώ ως δούλος δοξάζω και προσκυνώ την Αγία Τριάδα. Και καθώς τα δάκτυλα είναι τρία, είναι ξεχωριστά είναι και τρία, έτσι και η Αγία Τριάς είναι τρία πρόσωπα, αλλά ένας Θεός.

Κατεβάζων το χέρι σου εις την κοιλίαν σου να λέγης: Σε προσκυνώ και Σε λατρεύω, Κύριε μου, ότι κατεδέχθης και εσαρκώθης εις την κοιλίαν της Θεοτόκου δια τας αμαρτίας μας.

Το βάζεις λοιπόν εις τον δεξιόν σου ώμον και λέγεις: Σε παρακαλώ, Θεέ μου, να με συγχωρήσεις και να με βάλεις στα δεξιά σου με τους δικαίους. Βάνοντάς το πάλιν εις τον αριστερό ώμον λέγεις: Σε παρακαλώ, Κύριέ μου, μη με βάλεις εις τα αριστερά με τους αμαρτωλούς.

Έπειτα κύπτοντας κάτω εις την γην: Σε δοξάζω, Θεέ μου, Σε προσκυνώ, ότι καθώς εβάλθηκες εις τον τάφον, έτσι θα βαλθώ κι εγώ. 

Και όταν σηκώνεσαι ορθός, φανερώνει την Ανάστασιν και λέγεις: Σε δοξάζω και Σε προσκυνώ, Κύριέ μου, ότι ανέστης εκ νεκρών δια να μας χαρίσεις ζωήν αιώνιον. Αυτό σημαίνει ο Σταυρός! ».

Από το βιβλίο Κοσμά του Αιτωλού Διδαχές, Ιωάννου Μενούνου, εκδ. Τήνος.

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Ένας άγιος ανάμεσά μας..

Έχουν ειπωθεί τόσα για τον άγιο Πορφύριο ( 1906-1991 ), έναν άγιο της εποχής μας, όχι μόνον από τους ανθρώπους που ευεργετήθηκαν και ευεργετούνται καθημερινά κι αθόρυβα από την επέμβασή του, αλλά και από ανθρώπους που τον έζησαν από κοντά. Με απλά λόγια, μεστά νοήματος και ουσίας, ο άγιος μας δείχνει το δρόμο:

 Πώς βοηθάει τους νέους γονείς ;

Ο Όσιος Πορφύριος αγαπούσε πάρα πολύ τους νέους γονείς και έλεγε με τρυφερότητα για την ανατροφή των παιδιών τους, τα εξής : « Εκείνο που σώζει και φτιάχνει καλά παιδιά είναι η ζωή των γονέων μέσα στο σπίτι. Οι γονείς πρέπει να δοθούνε στην αγάπη του Θεού. Πρέπει να γίνουν άγιοι κοντά στα παιδιά με την πραότητά τους, την υπομονή τους και την αγάπη τους...Και η χαρά που θα τους έλθει, η αγιοσύνη που θα τους επισκεφτεί, θα εξακοντίσει στα παιδιά τη Χάρη. Για την κακή συμπεριφορά των παιδιών φταίνε γενικά οι γονείς. Δεν τα σώζουν ούτε οι συμβουλές, ούτε η πειθαρχία, ούτε η αυστηρότητα..».

Πώς παρηγορεί τους ασθενείς;

Ο όσιος Πορφύριος παρηγορούσε και παρηγορεί την πονεμένη ψυχή κάθε ασθενούς λέγοντας :

- « Πολλή ωφέλεια έχουμε από τις ασθένειες, αρκεί να τις υπομένουμε χωρίς γογγυσμό και να δοξάζουμε τον Θεό, ζητώντας το έλεος Του.. Περιφρονούμε την ασθένεια, δεν την σκεπτόμαστε, σκεπτόμαστε τον Χριστό απαλά, ανεπαίσθητα, ανιδιοτελώς και ο Θεός κάνει το θαύμα του προς το συμφέρον της ψυχής μας..».

- « Η Χάρις του Θεού αλλάζει τον άνθρωπο...Πάνε τότε όλες οι αρρώστιες...».

- « Όταν πάθεις κάτι και σου πουν ότι είναι καρκίνος, πρέπει να δοθείς πολύ στην αγάπη του Θεού. Να ηρεμήσεις, να ησυχάσεις, ν’ αγαπήσεις τον κόσμο, να τα’ αγαπήσεις όλα. Να είσαι όλο αγάπη και δοξολογία στον Θεό. Να αγιάσει η ψυχή σου...Και τότε ο καρκίνος, αν δεν θεραπευτεί, τουλάχιστον θα μείνει εκεί που βρίσκεται...».

Πώς μπορείς να νικήσεις την κατάθλιψη;

« Η μεγάλη τέχνη λοιπόν, το μεγάλο μυστικό, για ν’ απαλλαγείς απ’ την κατάθλιψη είναι και η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή. Ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο, η πορεία, όλα αυτά βγάζουν τον άνθρωπο από την αδράνεια και του δημιουργούν άλλα ενδιαφέροντα. Επιδρούν σαν φάρμακα. Η ασχολία με την τέχνη, τη μουσική κλπ. κάνουν πολύ καλό. Σ’ εκείνο, όμως, που δίνω τη μεγαλύτερη σημασία είναι το ενδιαφέρον για την Εκκλησία, για τη μελέτη της Αγίας Γραφής, για τις ακολουθίες. Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς να το καταλάβει..».

Ψάχνεις την αγάπη, ε;

Όλοι οι άνθρωποι ζητούν ο ένας από τον άλλο Αγάπη, παρ’ όλο που ξέρουν ότι μάταια ζητούν, γιατί « ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος ».  Όμως, παρ’ όλο που το ξέρουν αυτό, ποτέ δεν παύουν να την αναζητούν, ακόμα κι εκείνοι, οι οποίοι με τη σκληράδα και την ψυχρότητα της ψυχής τους δηλώνουν πως απόκαμαν να περιμένουν.

Όλοι ξέρουμε τί περιπλοκές και τί απογοητεύσεις γεννάει η απαίτηση να μας δώσουν οι άλλοι αγάπη. Αρκεί προς το παρόν να μην ξεχνάμε ότι η Αγάπη, η μυστηριώδης αυτή ενέργεια, όταν από ένα θαύμα κυκλοφορεί μέσα μας και διαχέεται γύρω μας, ή όταν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο μας τροφοδοτεί μ’ αυτήν, αισθανόμαστε μιαν απέραντη ευφορία να μας κατακλύζει. Ο κόσμος τότε είναι γλυκός και φιλικός γύρω μας.

Σε κάθε περίπτωση αισθανόμαστε πώς η αγάπη του άλλου μας τρέφει και μας ζωογονεί. Αφού λοιπόν η Αγάπη είναι τόσο πολύτιμη για την ανάπτυξη και την υγεία μας, δεν είναι απρονοησία κι ελαφρότητα να τη γυρεύουμε αποκλειστικά από τους άλλους; Αν, αντί να τη γυρεύουμε παρακλητικά ή εκβιαστικά από τους άλλους, κάνουμε μια στροφή και προσπαθήσουμε εμείς να αγαπάμε; Αν, αντί να εξαρτιόμαστε από τις λίγες ρανίδες που θα μας δώσουν οι άλλοι, ανοίξουμε μέσα μας την πηγή της Αγάπης, αυτό δεν είναι προτιμότερο; Κι αν εμείς αρχίσουμε να αγαπάμε, μήπως και οι άλλοι δεν θα μας αγαπήσουν πολύ περισσότερο απ’ ότι πριν;

 Σ’ αυτή τη θέση έχουν βρεθεί πολλοί αναχωρητές, οι οποίοι μέσα στη μοναξιά τους και σε απόλυτη ακτημοσύνη ένοιωθαν μέσα τους τη μεγαλύτερη χαρά κι ευτυχία να τους πλημμυρίζει. Αυτό συνέβαινε γιατί, με την άσκηση και την ένωσή τους με το Θεό, μπόρεσαν σκάβοντας μέσα τους να βρουν πλούσια κι άφθονη φλέβα ζωογόνου νερού αγάπης.

Πώς ένας άνθρωπος μπορεί να το πετύχει αυτό; Μόνο η μελέτη του εαυτού δεν δίνει αφ’  εαυτής λύση στο πρόβλημα.  Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μάθει πολλά για τους εαυτούς τους αλλά ελάχιστα πράγματα μπόρεσαν να αλλάξουν. Η αλλαγή του ανθρώπου δεν σχετίζεται τόσο με τη γνώση, όσο με τις ενέργειες που κυκλοφορούν μέσα του. Γιατί η Αγάπη δεν είναι τρόπος συμπεριφοράς , δεν είναι μίμηση ενός τρόπου, δεν είναι επίπλαστη ευπρέπεια αλλά μια ζωντανή, ήρεμη και ηδονική ενέργεια που τη νιώθεις να κυλάει μέσα σου και είναι τόσο πραγματική όσο και το αίμα. Υπάρχει ευγένεια και πραότητα, η οποία δεν έχει ίχνος αγάπης και υπάρχει αυστηρότητα, η οποία έχει άφθονη αγάπη.

Όταν κανείς βιώνει την αγάπη, όταν κυλά μέσα του αυτό το θερμό και γλυκό ρεύμα ζωής, τότε είναι πολύ πιο εύκολη η εξουδετέρωση παλιών πόνων και η θεραπεία παλιών πληγών. Κανένας άνθρωπος με κοσμική δύναμη και σοφία δεν έχει απαντήσει στο πώς θα ικανοποιηθεί η ζωτικότερη ανθρώπινη ανάγκη. Έτσι, στο σημείο αυτό θα φτάναμε σε αδιέξοδο. Όμως αδιέξοδο δεν υπάρχει γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι μέσα από τους οποίους έχουν κυλήσει ποταμοί Αγάπης. Αναφέρομαι στους χριστιανούς αγίους, οι οποίοι είναι οι μόνοι που αγάπησαν τους ανθρώπους και τα πάντα.

Ζούμε σε έναν περίεργο κόσμο φαντασίας και προκατάληψης. Θεωρούμε ότι για τον άνθρωπο έχουν έγκυρη γνώμη οι πάντες: οι πολιτικοί στοχαστές, οι φανατικοί ιδεολόγοι, οι λάτρεις της εξουσίας κι αποκλείσαμε αυθαίρετα τους αγίους. Γι’ αυτούς δεν θέλουμε να γίνεται κουβέντα. Σα να μη μας αγάπησαν, σαν να μην έφτασαν στο πιο υψηλό επίπεδο που έχουν φτάσει οι άνθρωποι επί της γης. Αυτούς αρνούμαστε να τους ακούσουμε, η δημοκρατία μας δεν τους αντέχει!

Εφ’ όσον εκείνοι πέτυχαν αυτό που εμείς αναζητάμε, πώς είναι δυνατόν να τους απορρίψουμε και να τους καταφρονήσουμε; Αντίθετα, δεν θα ήταν λογικότερο να διδαχτούμε από αυτούς; Η αντίληψη που έχει ένας μέσος άνθρωπος για τον άγιο αναχωρητή είναι ότι πρόκειται για ένα φανατικό άτομο, που από φανατική προσκόλληση στις ιδέες του απαρνιέται όλες τις γήινες χαρές και υποχρεώσεις, ακρωτηριάζοντας πολλές πλευρές της φύσης του. Έτσι φαντάζονται πως ο άγιος είναι ένα εξαιρετικά περιορισμένο και αντιφατικό ανθρώπινο πλάσμα, το οποίο βρίσκεται συνεχώς, σε πάλη με τον εαυτό του.

Το ουσιώδες στην στάση του μοναχού αναχωρητή δεν είναι η απάρνηση του κόσμου, όσο η προσέγγιση του Θεού, η θέληση του συσχετισμού μαζί Του, μέχρι την ολοκληρωτική ταύτιση μαζί Του. Ο άνθρωπος για να αλλάξει πρέπει να συνδυαστεί με τον Θεό και να ξαναγεννηθεί άνωθεν. Αυτό συμβαίνει γιατί ο άνθρωπος δεν έχει τα υλικά της μεταλλαγής του. Ο Θεός τα έχει. Μόνο από τον Θεό, ο άνθρωπος μπορεί να λάβει τον Άρτο τον επιούσιο για να τραφεί και να αναπτυχθεί. Χωρίς την εγγύτητα του Θεού υπάρχει η πείνα και η δίψα της ψυχής που δεν καλύπτεται με τίποτα..

Από το βιβλίο Ποιος είμαι εγώ, εκδ. Αρμός.

Πατρο-Κοσμάς ο Αιτωλός: ο Άγιος των σκλάβων

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός αποκαλείται και άγιος των σκλάβων γιατί είναι ο άγιος που στήριξε τον Ελληνισμό κατά τη διάρκεια πολύ δύσκολων ιστορικών στιγμών του, όπως κατά τη ζοφερή περίοδο της Τουρκοκρατίας. Στάθηκε ακούραστος εργάτης της ελευθερίας του έθνους μας από την κυριαρχία των Οθωμανών σε πνευματικό επίπεδο, διαβλέποντας την ελευθερία που ερχόταν.

Γεννήθηκε το 1714 στο Μέγα Δένδρο Αιτωλίας και απαγχονίστηκε από τους Τούρκους στις 24 Αυγούστου 1779 στο Κολικόντασι της Β. Ηπείρου. Προστάτεψε τον Ελληνισμό από τον εξισλαμισμό και εξαιτίας της αγραμματοσύνης των Ελλήνων, εκείνο τον καιρό, δίδαξε με απλό τρόπο τις Αλήθειες της Πίστης μας. Με τη βοήθεια του Θεού, δίδαξε σε πόλεις και χωριά από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τη Βόρειο Ήπειρο και από τη Βόρειο Ήπειρο μέχρι τις Κυκλάδες.

Διδάχτηκε άριστα, την ελληνική γλώσσα από μοναχούς στη Ρούμελη και στη συνέχεια στην Αθωνιάδα Σχολή του Αγίου Όρους. Είναι ο σπουδαιότερος διδάσκαλος του νεώτερου Ελληνισμού και οφείλουμε πολλά στην Εθνεγερσία μας το 1821.  Ίδρυσε πολλά σχολεία, ώστε τα μικρά Ελληνόπουλα να έχουν κατά Χριστόν, παιδεία. Μίλησε για την αξία της Ελληνικής γλώσσας, ζητούσε να μαθαίνουν τα μικρά παιδιά την αρχαία ελληνική γλώσσα για να καταλαβαίνουν τα βαθιά νοήματα της πίστης μας και ήταν κατά της μεταγλώτισης στην καθομιλουμένη, της Θείας Λειτουργίας. Επίσης δίδαξε για την ισότητα ανδρών και γυναικών και καταδίκαζε τη βία εις βάρος των γυναικών.

Το σπουδαιότερο όμως είναι πως κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, μίλησε για Ελπίδα και Ελευθερία στους σκλαβωμένους Έλληνες, αναπτερώνοντας το ηθικό τους. Συνεπώς ακόμη και σήμερα που βιώνουμε την περιβόητη « κρίση » δεν πρέπει να απελπιζόμαστε, αλλά να ελπίζουμε για το καλύτερο, πάντα με τη βοήθεια του Θεού.

                                                                             Πηγή : www.imp.gr 

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ..

« Η ώρα που περνάς τώρα, ο άνθρωπος που συναντάς τώρα κι εδώ, το έργο με το οποίο είσαι απασχολημένος αυτή εδώ τη στιγμή, αυτά είναι πάντοτε τα πιο σημαντικά σ’ ολόκληρη τη ζωή σου.. » .

Αυτά τα λόγια ανήκουν στον μεγάλο Ρώσο θεολόγο, Paul Evdokimov ( 1901 - 1970 ), σχετικά με την συνεχή πνευματική επαγρύπνηση, στην οποία καλείται να βρίσκεται ο καθένας από μας. Ναι..επαγρύπνηση διαρκώς..αυτό απαιτείται..είναι δύσκολο, υπάρχουν συνεχείς πτώσεις πνευματικές, μα αυτήν ακριβώς την προσπάθεια θέλει να δει ο Θεός, εκ μέρους μας και τότε μυστικά και πλουσιοπάροχα μας χορηγεί τη Χάρη Του, χωρίς την οποία δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα.

Σε αυτήν την προσπάθειά μας ελλοχεύει ένας μεγάλος κίνδυνος, το πάθος της υπερηφάνειας, που φωλιάζει στην ψυχή μας και δεν το έχουμε καταλάβει καν, θεωρούμε πως όλοι οι άλλοι, γύρω μας είναι άρρωστοι πνευματικά, εκτός από μας. Πώς εκδηλώνεται το συγκεκριμένο πάθος; Μέσω του σώματός μας, των κινήσεών μας. Πιο συγκεκριμένα, στο βιβλίο Ο Αββάς Κασσιανός, συνομιλίες με τους Πατέρες της Ερήμου, αναφέρονται τα εξής:  «...όταν κάποιος διακατέχεται από την υπερηφάνεια υψώνει τη φωνή του ή κρατά πικρόχολη σιωπή. Αυτή εξωθεί τον άνθρωπο να γελά δυνατά και ασυγκράτητα, κάνει τις θλίψεις μας βαριές και παράλογες, τις απαντήσεις μας απότομες, τις συζητήσεις μας επιπόλαιες, το λόγο μας κούφιο και χωρίς σοβαρότητα.

Αυτή μας καθιστά ανυπόμονους, ανελεήμονες, έτοιμους να προσβάλλουμε τους άλλους, ολιγόψυχους προς αυτούς που υπομένουμε, διστακτικούς στην υπακοή – εκτός αν πρόκειται για κάτι που είναι σύμφωνο με τις επιθυμίες μας – άκαμπτους στις συμβουλές των άλλων, αδύναμους όταν πρέπει να νεκρώσουμε τα δικά μας θελήματα, ανυποχώρητους στα θελήματα των άλλων, επίμονους στην επιβολή του θελήματός μας και αρνητικούς στο να αποδεχτούμε τις απόψεις των άλλων. Έτσι καταλήγουμε να μην μπορούμε πλέον να δεχτούμε σωτήριες συμβουλές και έχουμε πάντα περισσότερη εμπιστοσύνη στη δική μας κρίση, παρά στη διάκριση των Γερόντων μας ». [...]

Σε όλα τα παραπάνω σίγουρα συναντήσαμε τον εαυτό μας. Πώς μπορώ όμως να αντιμετωπίσω την υπερηφάνεια; Υπάρχει λύση: « Ο φόβος Θεού και η ταπείνωση ». Όταν γνωρίζω πως ο Θεός γνωρίζει τα πάντα για μένα και τα πιο κρυφά σημεία της καρδιάς μου, όταν γνωρίζει πως θα κάνω το λάθος πριν το κάνω..τότε δεν θα το κάνω. Ο φόβος Θεού, όταν έλθει στο μυαλό μου είναι ικανός να σταματήσει κάθε λογισμό ανταπόκρισης στο κακό. Αυτό που πάω να κάνω..αρέσει στο Θεό;; Η απάντηση έρχεται μυστικά, μέσα μας και την αναγνωρίζουμε αμέσως και αντιλαμβανόμαστε τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι.. Άλλωστε ο Θεός λέει, μέσω του Προφήτη Ησαΐα: « Σε ποιον άλλο θα ρίξω το σπλαχνικό βλέμμα μου, παρά σ’ εκείνον που είναι ταπεινός και ήσυχος και τρέμει τους λόγους μου; ». ( Ησ. 66,2 ).

Αποσπάσματα από το βιβλίο Ο Αββάς Κασσιανός, Συνομιλίες με τους Πατέρες της ερήμου, τ. β΄, εκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ», Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ « ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ ».

Κατά το έτος 980 επί της βασιλείας Βασιλείου και Κωνσταντίνου, των Πορφυρογέννητων, έγινε στο Άγιον Όρος το ακόλουθο θαύμα:

Στην Σκήτη ( που βρίσκεται στις Καρυές, στην τοποθεσία της Ιεράς Μονής του Παντοκράτορος ) του Πρωτάτου, εκεί κοντά βρίσκεται ένα μεγάλο κοίλωμα, στο οποίο έχουν οικοδομηθεί διάφορα κελιά. Σ’ ένα απ’ αυτά, το οποίο έχει ανεγερθεί προς τιμή της Κυρίας Θεοτόκου, κατοικούσε ένας ενάρετος, ηλικιωμένος ιερομόναχος με τον υποτακτικό του.

Ο ηλικιωμένος μοναχός πήγε, όπως συνήθιζε στην αγρυπνία, την Κυριακή, η οποία τελούνταν στον Ιερό Ναό της Σκήτης του Πρωτάτου και άφησε τον υποτακτικό του στο κελί, με την εντολή να μείνει άγρυπνος και να προσεύχεται. Κατά τη διάρκεια της νύχτας κάποιος χτύπησε την πόρτα του κελιού. Ο υποτακτικός άνοιξε. Ήταν ένας μοναχός, άγνωστος στον υποτακτικό. Διανυκτέρευσε εκεί στο κελί και νωρίς το πρωί έψαλλαν και οι δύο τον όρθρο.

Όταν έφτασαν στην ένατη ωδή και άρχισαν να ψάλλουν τον αρχαίο ύμνο « Την τιμιωτέραν των χερουβείμ…», ο ξένος μοναχός άρχισε να ψάλλει άλλη ωδή: « Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των σεραφείμ την αδιαφθόρως Θεόν λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον Σε μεγαλύνομεν ». Ο υποτακτικός μοναχός είπε στον άγνωστο μοναχό πως άρχιζαν τον ύμνο από το Την τιμιωτέραν, πως το « άξιον εστίν » δεν το γνώριζαν και του ζήτησε να τον γράψει σε ένα χαρτί αλλά επειδή δεν είχε χαρτί του έφερε μιαν πλάκα, πάνω στην οποία ο άγνωστος μοναχός χάραξε απαλά τον ύμνο, σα να χάραζε σε πηλό. Έδωσε εντολή στον υποτακτικό, πάντα, έτσι να ξεκινάει ο ψαλμός προς τη Θεοτόκο και μόλις είπε αυτά στον υποτακτικό, εξαφανίστηκε!

Τότε ο υποτακτικός κατάλαβε πως επρόκειτο για άγγελο Κυρίου.. Αργότερα επέστρεψε στο κελί ο γέροντας , στον οποίο διηγήθηκε τα γεγονότα. Ο γέροντας  με τη σειρά του, ανέφερε ό, τι έγινε, σε όλους τους Πατέρες, στο πρωτάτο, δείχνοντας ταυτοχρόνως και την πλάκα. Στη συνέχεια, οι Πατέρες του Αγίου Όρους πήγαν οι ίδιοι την πλάκα στον Πατριάρχη ( Νικόλαος ο Χρυσόβεργος ) και στον βασιλιά, στην Κωνσταντινούπολη. 

Από την εποχή εκείνη διεδόθη αυτός ο ύμνος σε όλη την Ορθοδοξία και η εικόνα της Παναγίας, μπροστά στην οποία ακούστηκε αυτός ο ψαλμός, μεταφέρθηκε από τους Πατέρες, από το κελί, στον ιερό Ναό του Πρωτάτου, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. Το κελί πήρε την επωνυμία « Άξιον εστίν » και η τοποθεσία ονομάστηκε « Άδειν » , δηλαδή ψάλλειν.. Το θαύμα φαίνεται να έγινε στις 11 Ιουνίου, όπως αναγράφεται στο Μηναίον και θεωρείται πως ο άγγελος που εμφανίστηκε στον υποτακτικό ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.

Πηγή: www.imp.gr

Περί ταπεινοφροσύνης..

Η αμμάς Θεοδώρα έλεγε : Ο άνθρωπος δεν σώζεται ούτε με την άσκηση, ούτε με την αγρυπνία και ούτε με χίλιους δυο άλλους κόπους, παρά μονάχα με τη γνήσια ταπεινοφροσύνη. Απόδειξη εκείνος ο αναχωρητής που είχε τη δύναμη να διώχνει από τους ανθρώπους τα δαιμόνια.

Τους ρωτούσε λοιπόν τους δαίμονες, τί είναι εκείνο που τους αναγκάζει να εγκαταλείψουν τον άνθρωπο: « Μήπως η νηστεία; ».

 Κι εκείνοι απαντούσαν: « Μα εμείς ούτε τρώμε, ούτε πίνουμε! ».

-   « Μήπως η αγρυπνία;».

 Κι εκείνοι απαντούσαν: « Μα εμείς δεν κοιμόμαστε! » . 

-   « Μήπως ο αναχωρητικός βίος; ».

 Κι εκείνοι απαντούσαν: « Εμείς πάντα κατοικούμε στις  ερημιές! ».
-  « Μα ποιο είναι τέλος πάντων εκείνο που σας διώχνει;; ».

Και απάντησαν: « Τίποτ’ άλλο δεν μας νικά, παρά μονάχα η ταπείνωση, είναι αυτή κατατροπώνει τη λεγεώνα μας..».

Από το βιβλίο του Π. Β. Πάσχου Γυναίκες της ερήμου Εκδ. Ακρίτας

Ποτέ την Κυριακή..

Σήμερα για να επιτύχουμε μεγαλύτερη παραγωγικότητα, αλλάζουμε συχνά στους εργαζόμενους πόστο (ευελιξία) ή τόπο εργασίας (κινητικότητα). Ξεχνάμε ότι μια δουλειά δεν είναι μόνο ένα αφηρημένο καθήκον που πρέπει να επιτελεστεί, αλλά κι ένα ζωντανό περιβάλλον, φτιαγμένο από ανθρώπινες σχέσεις, κοινές ιεροτελεστίες, υποχρεώσεις και απαγορεύσεις.

Ο «καλός υπάλληλος» που θα προαχθεί είναι αυτός που είναι πρόθυμος να θυσιάσει τη βάρδια του για να συμμετάσχει σε επείγουσες συνεδριάσεις και τα Σαββατοκύριακά του για να ετοιμάσει τους φακέλους της επόμενης. Η οικογενειακή του ζωή επηρεάζεται αρνητικά. Οι γονείς, κυρίως ο πατέρας, όταν δουλεύουν σε υπεύθυνες θέσεις, δεν βλέπουν πια τα παιδιά τους παρά μόνο το πρωινό της Κυριακής.

Η Κυριακάτικη αργία καθιερώθηκε με το Διάταγμα των Μεδιολάνων ( 313 μ.Χ. ) από τον Μ. Κωνσταντίνο. Ήταν και είναι μία απόφαση κεφαλαιώδους σημασίας για πολλούς λόγους. Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια ( δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή να τη χαρακτηρίσουμε, μανιώδη.. ) να καταργηθεί η αργία της Κυριακής στη χώρα μας, στο όνομα της ανάπτυξης της οικονομίας και της ανταγωνιστικότητας του εμπορίου.

Οι λόγοι για τους οποίους δεν πρέπει να καταργηθεί η Κυριακάτικη αργία έχουν αναλυθεί διεξοδικά. Την μεγαλύτερη σημασία έχουν τα λόγια των αγίων μας και των Γερόντων και Πατέρων που επιμένουν στη διατήρησή της πρωτίστως για λόγους πνευματικούς.

Ο όσιος Σεραφείμ από το Ζέλι Λοκρίδας που ασκήτεψε στα αγιασμένα χώματα των Μοναστηριών του Ν. Βοιωτίας ήταν απόλυτος και ξεκάθαρος σε αυτό το ζήτημα. Ένα Σάββατο, οι μοναχοί έσπειραν ένα κομμάτι ενός χωραφιού, μετά την εσπερινή ακολουθία.. Ο όσιος δεν θεωρούσε ευλογημένο τον καρπό της Κυριακής και διέταξε να βάλουν φωτιά το χωράφι, όταν αυτό καρποφόρησε. Έτσι κι έγινε. Αλλά η φωτιά έκαψε μόνον το κομμάτι εκείνο που δεν είχε ευλογία και είχε καλλιεργηθεί την Κυριακή και όχι όλο το χωράφι..

Βιβλιογραφία:

« Οι εσωτερικοί εχθροί της δημοκρατίας »,  εκδ. Πατάκη

Π.Σπυρίδων Βασιλάκος – Αθ.Καραπέτσας, « Στα μονοπάτια της αγάπης του Θεού », εκδ. Αρχονταρίκι

Ο τελευταίος Ελληνισμός της Μ. Ασίας - Αλλάζοντας πατρίδα, αλλάζοντας ζωή.

Ο τελευταίος Ελληνισμός της Μ. Ασίας-Αλλάζοντας πατρίδα, αλλάζοντας ζωή from Kalliopi Ziogou

Μ. Βασίλειος: «Οι δικές μας αμαρτίες άλλαξαν και τη Φύση..».

Σε μιαν ομιλία του, ο Μέγας Βασίλειος συνδέει την δική μας νοσηρή πνευματική κατάσταση με τις απότομες κλιματικές αλλαγές, οι οποίες, με τη σειρά τους, επηρεάζουν την ζωή μας.

«Δείτε λοιπόν, πώς οι δικές μας αμαρτίες άλλαξαν και τη Φύση, ακόμη και το κλίμα έγινε εχθρικό. Ο Χειμώνας δεν είναι υγρός και ξηρός, αλλά γεμάτος παγωνιά και χωρίς χιόνια και βροχές. Η Άνοιξη έχει ζέστη, όχι όμως τις απαιτούμενες βροχές. Η ζέστη και το κρύο ξεπέρασαν τα φυσιολογικά όρια και βλάπτουν θανάσιμα τους ανθρώπους. Ποια είναι λοιπόν, η αιτία αυτής της αταξίας και της αναστάτωσης; Από πού προέρχονται τα καινοφανή αυτά φαινόμενα; Ως μυαλωμένοι άνθρωποι, ας ερευνήσουμε..

Μήπως ο κυβερνήτης του κόσμου δεν υπάρχει; Μήπως ο αριστοτέχνης Θεός λησμόνησε την Πρόνοιά Του; Σώφρων άνθρωπος δεν μπορεί να το υποστηρίξει. Αντίθετα, είναι ολοφάνερες οι αιτίες τους. Αν και κερδίζουμε, δεν δίνουμε τίποτα σε κανέναν. Αν και επαινούμε τις ευεργεσίες, τις στερούμε από αυτούς που τις χρειάζονται. Αν και ελευθερωθήκαμε, είμαστε άσπλαχνοι απέναντι στους δούλους. 

Όταν πεινάμε, τρώμε αλλά περιφρονούμε τον φτωχό. Αν και ο Θεός είναι πλούσιος χορηγός, είμαστε σφιχτοχέρηδες και αδιάφοροι στις ανάγκες των φτωχών..Οι αποθήκες μας είναι γεμάτες από αγαθά, αλλά δεν ελεούμε αυτόν που στενάζει από τη δυστυχία. Γι’ αυτό και η δίκαιη κρίση μας απειλεί.. Γι’ αυτό και ο δίκαιος Θεός δεν ανοίγει το χέρι Του..Εμείς αποκλείσαμε την αγάπη προς τον διπλανό μας ως αδελφό μας. Γι’ αυτό και τα χωράφια μας είναι ξερά, γιατί πάγωσε η αγάπη ανάμεσά μας.. ».

Ομιλία εν λιμώ και αυχμώ. Β.Ε.Π.Ε.Σ. τόμος 54

Μάρτυρες της εποχής μας: Ευγένιος Ροντιόνωφ, ( 1977-1996 )

Ο Ευγένιος Ροντιόνωφ μαρτύρησε στις 23 Μαΐου 1996. Υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία και συμμετείχε στον πόλεμο της Τσετσενίας. Τον συνέλαβαν τσετσένοι αντάρτες, τον βασάνισαν και του ζήτησαν να γίνει μουσουλμάνος. Αρνήθηκε..και τότε τον έσφαξαν και τον αποκεφάλισαν..την ημέρα των γενεθλίων του..

Ο Ευγένιος φορούσε έναν μικρό Σταυρό, δώρο της γιαγιάς του..Όταν η μητέρα του έμαθε πως ήταν αιχμάλωτος ( Φεβρουάριος '96 ) άρχισε να τον αναζητεί..και μετά από εννέα μήνες έμαθε για τον θάνατό του. Υποθήκευσε το σπίτι στη Μόσχα για να εξασφαλίσει χρήματα, τα οποία ζητούσαν οι αντάρτες.

Ήρθε σε επαφή με ισλαμιστές αυτονομιστές, απειλήθηκε η ζωή της αλλά τελικά μίλησε με τον δήμιο του γιου της, Ruslan Khaikhoroyev.  Της είπε πως ο Ευγένιος προσπάθησε να το σκάσει και πως αρνήθηκε να γίνει μουσουλμάνος. Η τραγική μάνα δεν μπορούσε να πιστέψει πως το παιδί της δεν ζει..

Τότε κλήθηκε να τον αναγνωρίσει, σε έναν ομαδικό τάφο, μαζί με άλλους τρεις συστρατιώτες του. Και είδε τις μπότες του, αλλά δεν ήθελε να πιστέψει πως ήταν ο γιός της.. όμως αναγνώρισε τον μικρό Σταυρό στο ακέφαλο σώμα του...εκεί δεν άντεξε....Και τότε ο δήμιος του, της αποκάλυψε πως ο γιός της σφάχτηκε, επειδή ο Ευγένιος αρνήθηκε να βγάλει από πάνω του τον Σταυρό και να απαρνηθεί την πίστη του στον Χριστό.

Η μητέρα του κατέβαλε ένα χρηματικό ποσό για να της επιτρέψουν να πάρει το παιδί της και να το κηδέψει στη Μόσχα. Σήμερα υπάρχει μια εκκλησία στο όνομά του και πολλές εικόνες του μυροβλύζουν. Δεν έχει αγιοκαταχτεί ακόμη..αλλά αυτό δεν θα αργήσει να γίνει.

19 ΜΑΪΟΥ: ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Η Γενοκτονία των Ποντίων δεν είναι αποκύημα της φαντασίας. Συνέβη και πονάει πολύ, όσους είναι Έλληνες. Τώρα τελευταία πολλά ακούγονται για τη Γενοκτονία των Ποντίων..πολλοί θέλουν να μειώσουν τη σημασία του γεγονότος, αλλάζοντας ουσιαστικά την ίδια την Ιστορία, η οποία γράφτηκε από τις μαρτυρίες των ίδιων των Ποντίων, όσων επέζησαν δηλαδή. Όπως και η αφήγηση της κας Σοφίας Κυνηγοπούλου (1905 - 1995 * καταγωγή: Πάτλαμα Κερασούντας, φωτο).

Το γεγονός συνέβη το 1921 στο χωριό της και ήταν αυτόπτης μάρτυρας, 17 ετών τότε.. «Ήταν πρωί, όταν τα σκυλιά του χωριού άρχισαν - λες και ήταν συνεννοημένα - να γαβγίζουν με πάθος που ξεσήκωσε όλους μας. Βγήκαμε στα παράθυρα να δούμε τι συμβαίνει. Και ξαφνικά βλέπουμε από το βάθος του δρόμου καβαλάρηδες να χτυπούν με το μαστίγιο τα άλογά τους για να τρέξουν πιο γρήγορα. Το ποδοβολητό τους σε τρόμαζε.
"Τσέτες!" έκανε ο πατέρας μου. Και ζύγωσε περισσότερο για να βεβαιωθεί. " Ναι! Τσέτες του Τοπάλ Οσμάν είναι! ".

Η μάνα μου, γυναίκα που δεν φοβόταν, ρώτησε κάπως αφελέστατα τον πατέρα μου " Ντο επορούν να έφτανε μας ; " . Εκείνος την αγριοκοίταξε και χωρίς να χάσει καιρό πρόσταξε: " Μαζέψτε ψωμία και ό τι άλλο εβρίκεται και βάλτε τα σε σακούλε! ". .

Η μάνα μου έτρεξε στα ντουλάπια κι εμείς καρφωμένοι στο παράθυρο προσπαθούμε να δούμε για να μαντέψουμε τι θα εξελιχθεί. Μέσα στην παραζάλη ακούμε την άγρια φωνή τους: " Όλοι να μαζευτείτε στον αυλόγυρο της εκκλησίας και μην φοβάστε, δεν θα πάθετε κακό ". 

Πολλοί από τους άνδρες του χωριού, που ήθελαν οι Τούρκοι να τους στρατολογήσουν, ήδη βγήκαν στα βουνά. Με φόβο πήγαμε στην πλατεία. Ο πατέρας μου από το πίσω παράθυρο πήδηξε κι έτρεξε στο βουνό να κρυφτεί. Εμείς που υποτίθεται δεν κινδυνεύαμε, πήγαμε στο προαύλιο της εκκλησίας που βρισκόταν καμιά πενηνταριά μέτρα μακριά...

Μας διέταξαν να μπούμε μέσα. Και όταν μπήκαμε μέσα όλοι, γυναικόπαιδα και γέροι έκλεισαν την ξύλινη πόρτα απ’ έξω και τοποθέτησαν γύρω γύρω καλαμπουκόφυλλα. Ο παπάς κατάλαβε πως κάποιο κακό θα συμβεί, πήγε στο ιερό και άρχισε τις ψαλμωδίες, ενώ όλοι κάναμε την προσευχή μας.

Ξαφνικά άρχισαν να μας ζώνουν φλόγες και πυκνοί καπνοί να μπαίνουν μέσα από παράθυρα που έσπασαν. Ο κόσμος άρχισε να βήχει, να φωνάζει να κλαίει και να παρακαλάει τον Χριστό να μας σώσει. Η μάνα μου μπήκε μπροστά, πήγε στο Ιερό, έσπασε το παράθυρο, έβαλε ένα μικρό καρεκλάκι και παρότρυνε τις άλλες γυναίκες, κυρίως τις εγκύους, να δραπετεύσουν στο διπλανό χωριό. Βγήκανε καμιά πενηνταριά μαζί με τα παιδιά τους. Βγήκα κι εγώ και περίμενα τη μάνα μου.

Όταν οι τσέτες αντιλήφθηκαν ότι δραπετεύουμε, έτρεξαν στο πίσω μέρος της εκκλησιάς. Εμείς είχαμε φύγει αλλά τη μάνα μου που έμεινε πίσω και βοηθούσε στο φευγιό τους άλλους χωριανούς, οι Τούρκοι την πυροβόλησαν από το παράθυρο και τη σκότωσαν μέσα στην εκκλησιά.

Σε λίγα λεπτά οι φωτιές έζωσαν όλο το ναό. Από μακριά βλέπαμε τις φωτιές και τους καπνούς να υψώνονται και κλαίγαμε για την καταστροφή, ενώ οι τσέτες χαιρόντουσαν και καθώς έφευγαν, άρχισαν να τραγουδάνε: « Γιασά Κεμάλ γιασά... ».

Είχαν ολοκληρώσει το εγκληματικό τους έργο ευτυχείς. Τουλάχιστον διακόσια γυναικόπαιδα και γέροι κάηκαν ζωντανοί κι έγιναν στάχτη μέσα στην εκκλησιά... Ανάμεσά τους και η μάνα μου... Η μυρωδιά από τις καμένες σάρκες είχε απλωθεί σε όλη την περιοχή... 

Πηγή: www.imp.gr

Στέλιος Κυριακίδης: Ένας μοναδικός Αθλητής, Άνθρωπος, Έλληνας.

Ο Στέλιος Κυριακίδης γεννήθηκε στην Πάφο της Κύπρου στις 4 Μαΐου 1910. Του άρεσε πολύ να τρέχει..Συμμετείχε ως δρομέας με την ελληνική εθνική ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936. Εργαζόταν στη ΔΕΗ και παράλληλα έκανε αυτό που τόσο αγαπούσε, έτρεχε..όμως τον πρόλαβε ο πόλεμος..Το 1940 σταμάτησε το τρέξιμο..πλέον υπήρχε θέμα επιβίωσης γι’ αυτόν και τη οικογένειά του. 

Συνέχισε τον αγώνα του, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και στο μεταξύ ξέσπασε ο εμφύλιος. Παρ’όλα αυτά το 1946 παίρνει την απόφαση να αρχίσει πάλι το τρέξιμο. Επιθυμούσε να τρέξει στο Μαραθώνιο της Βοστώνης στις Η.Π.Α. Πούλησε τα μισά έπιπλα για να πάει! Ο λόγος για τον οποίο ήθελε να συμμετάσχει ήταν για να κινητοποιήσει τον Αμερικανικό λαό να βοηθήσουν τους Έλληνες που περνούσαν πάρα πολύ δύσκολα. Και τα κατάφερε, έβγαλε εισιτήριο για την Αμερική αλλά δεν του έφτασαν τα χρήματα για να εξασφαλίσει εισιτήριο και για την επιστροφή...

Και ήρθε η ώρα του αγώνα. Όλοι αποθαρρύνουν τον Κυριακίδη να συμμετάσχει. Πριν από τον αγώνα όλοι οι αθλητές θα εξεταστούν από γιατρό και όλοι κατηγορηματικά του λένε: « Δεν μπορείς να τρέξεις, είσαι πολύ αδύναμος νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στο δρόμο από την εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι. Δεν θα αντέξεις ούτε για μερικά χιλιόμετρα ». Κι ο Στέλιος Κυριακίδης απάντησε: « Φέρτε μου το χαρτί να το υπογράψω ότι θα τρέξω κι αναλαμβάνω όποιο κίνδυνο υπάρχει για τη ζωή μου. Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ πέρα ».

Και ξεκίνησε ο αγώνας..ο Στέλιος Κυριακίδης πήγαινε αργά αλλά ολοένα και ανέβαζε στροφές..όλο και πλησίαζε τους πρώτους..στο 40ο χιλιόμετρο έπιασε τον πρωτοπόρο ( Τζόνι Κέλι )..και τον πέρασε! Και κέρδισε...Παραμιλούσε όλη η Αμερική..

Ο Χάρι Τρούμαν ρώτησε αργότερα τον Τζόνι Κέλι : « Μα καλά βρε παιδί μου, πώς έχασες από αυτόν τον κοκαλιάρη Έλληνα; » . Και ο Κέλι απάντησε: « Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου, αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για μιαν ιδεολογία.. ». Στη συνέχεια ο Τρούμαν χαμογέλασε και είπε στον Κυριακίδη: « Εσύ παιδί μου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων! Για πες μου, τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; τρόφιμα; χρήματα; Ό, τι θες από μένα..» . Κι ο Κυριακίδης απάντησε: « Σας ευχαριστώ κύριε πρόεδρε, δεν θέλω τίποτα για μένα. Το μόνο που ζητώ είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν ( ήταν τα χρόνια της Κατοχής..). Αυτό ζητάω. Να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει » . 

Αυτό που έγινε μετά ήταν απίστευτο..Από δωρεές των Αμερικάνων μαζεύτηκαν τόνοι από φάρμακα, ρούχα, τρόφιμα και κουβέρτες. Μόλις βρέθηκαν έξι καράβια με τη βοήθεια της οικογένειας Λιβανού, έφτασε η βοήθεια στην  Ελλάδα, το γνωστό « πακέτο Κυριακίδη » . Επίσης μαζεύτηκαν 250.000 δολλάρια για τους ταλαιπωρημένους Έλληνες από την Κατοχή κι τον εμφύλιο. Όλες οι αμερικάνικες εφημερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο κι εκείνος έτρεχε από πολιτεία σε πολιτεία για να συγκεντρώσει κι άλλη βοήθεια.

Στις 23 Μαΐου επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι μαζεύτηκαν για να τον υποδεχτούν..Ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη από την ημέρα που άρχισε ο πόλεμος.

ΣΗΜΕΡΑ 

Ο Στέλιος Κυριακίδης είναι άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες και ο γιος του, χωρίς να ζητήσει την παραμικρή ανταμοιβή, δώρισε χρόνια μετά, όλα τα κειμήλια του πατέρα του, Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του Μαραθωνίου δρόμου, στο Μαραθώνα Αττικής.

Λαμπροτρίτη: Οι άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη

Σήμερα εορτάζουν οι άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη.

Κοντά στο χωριό Θέρμη, στη Μυτιλήνη υπήρχε ένα μοναστήρι αφιερωμένο στη Γέννηση της Θεοτόκου. Ηγούμενος της Μονής ήταν ο άγιος Ραφαήλ και υποτακτικός ήταν ο άγιος Νικόλαος. Οι άγιοι Ραφαήλ και Νικόλαος εγκαταστάθηκαν εκεί, έπειτα από παρότρυνση του πατέρα της αγίας Ειρήνης, Βασίλειου, όταν έφτασαν στην περιοχή, ως πρόσφυγες από την Θράκη ( μετά την Άλωση της Πόλης ).

Η αγία Ειρήνη περνούσε πολλές ώρες της ημέρας στο Μοναστήρι και ο Ηγούμενος Ραφαήλ της είχε ιδιαίτερη αδυναμία. Την είχε βαπτίσει κιόλας..Ήταν ένα μικρό κοριτσάκι με πολλά χαρίσματα από τον Θεό.

Ήταν μόλις δώδεκα (12) ετών, όταν μαρτύρησε για τον Χριστό, έπειτα από φρικτά βασανιστήρια από τους Τούρκους κατακτητές. Όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στο νησί, η  οικογένειά της  κατέφυγε στο Μοναστήρι για να σωθεί. Όμως οι Τούρκοι μπήκαν στο Μοναστήρι, σκότωσαν το μικρότερο αδελφάκι της αγίας Ειρήνης και συνέλαβαν και την ίδια.

Ενώ οι Τούρκοι βασάνιζαν ανελέητα τον πατέρα της, είχαν δέσει σ’ ένα δέντρο της μητέρα της, Μελπομένη για να βλέπει τα βασανιστήρια της κορούλας της Ειρήνης. Και είδε τα περισσότερα, διότι κάποια στιγμή δεν άντεξε από τον πόνο της σαν μάνα και πέθανε από τη στενοχώρια της. Έκοψαν το ένα χέρι της αγίας Ειρήνης και το πέταξαν μπροστά στους γονείς της, ενώ την υποχρέωναν να πίνει ζεματιστό νερό. Στο τέλος την έκαψαν ζωντανή, εκεί στο χώρο της Μονής.

Η αγία Ειρήνη, μικρό κοριτσάκι ήταν, όταν παρέλαβε το στεφάνι του Μαρτυρίου και περέμεινε ακλόνητη στην πίστη της. Εικονίζεται μαζί με τους αγίους Ραφαήλ και Νικόλαο, εμφανίζεται τακτικά σε ευλαβείς πιστούς και γίνονται πάρα πολλά θαύματα με τη χάρη τους.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΑΠΟΣΤΑΓΜΑΤΑ ΦΩΤΟΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΛΗ ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΠΟΡΕΙΑ,  ΜΕ  ΥΓΕΙΑ  &  ΑΓΑΠΗ  ΣΕ  ΟΛΟΥΣ  ΣΑΣ!

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΩΚΕΤΑΙ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΕΤΑΙ, ΟΙ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ  ΠΟΝΟΥΝ ΠΟΛΥ,  ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ  ΤΗΣ  ΓΗΣ.. ΑΛΛΑ  ΚΑΝΕΙΣ, ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ  ΔΕΝ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ  ΤΟΝ  ΕΡΧΟΜΟ  ΤΗΣ  ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ..

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Γιατί η εβδομάδα πριν τη Μ. Εβδομάδα αποκαλείται και «βουβή» ;

Η εβδομάδα πριν των εβδομάδα των Παθών (Μεγάλη Εβδομάδα), χαρακτηρίζεται και «βουβή». Πολλοί θεωρούν εσφαλμένα, πως αποκαλείται έτσι, επειδή έχουν τελειώσει οι Χαιρετισμοί προς τη Θεοτόκο και πως δεν τελείται καμιά Ακολουθία. Γι’ αυτό και ασχολούμαστε αυτή τη συγκεκριμένη εβδομάδα, με ο, τιδήποτε άλλο, πλην της πνευματικής προετοιμασίας μας για το Πάσχα..

Δυστυχώς ο πνευματικός αγώνας μας, αντί να δυναμώσει, λόγω των πειρασμών, ( οι οποίοι γίνονται ολοένα και σφοδρότεροι , όσο πλησιάζουμε προς την Ανάσταση ), κάμπτεται, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Η προετοιμασία μας για το Πάσχα εστιάζεται πολλές φορές στην σχολαστική ολοκλήρωση οικιακών εργασιών, παραμελώντας την όποια πνευματική προσπάθειά μας.

Γι αυτό ακριβώς χαρακτηρίζεται τούτη η εβδομάδα «βουβή». Όλες οι Ακολουθίες τελούνται κανονικά και εκείνα που πρέπει να βουβαθούν είναι τα πάθη μας, όπως η κατάκριση, η λαιμαργία, ο εγωισμός, η πλεονεξία, η ψευδοταπείνωση.. Κατά τη διάρκεια αυτής της εβδομάδας, οι λογισμοί μας οφείλουν να βρίσκονται προσηλωμένοι στην προετοιμασία για το Πάθος του Κυρίου, μέσα σε διαρκή μετάνοια και επαγρύπνηση..