Να κάνουμε την οικογένεια!

Με προσευχές και με δάκρυα έφεραν παιδί στον κόσμο. Κοριτσάκι ήταν. Και τόσο χαριτωμένο! Αννούλα τη φώναζαν. Μία την είχαν οι καλοί της γονείς, ο Γιάννης και η Κατερίνα. Και καμάρωναν και χαίρονταν για την εξέλιξή της. Ήταν μόλις τεσσάρων ( 4 ) ετών. Με αντίληψη μεγάλου ανθρώπου και κρίση μοναδική για την ηλικία της, όπως έλεγαν φίλοι παιδαγωγοί της οικογένειας.

Η μικρή Αννούλα παρατηρούσε τώρα τελευταία κάποιες στιγμές δυσαρμονίας ανάμεσα στον πατέρα και τη μητέρα της: απότομη συμπεριφορά, σκληρά λόγια, επιθετικότητα, απόλυτη σιωπή...

Όλα αυτά είχαν τον αντίκτυπό τους, στην άκακη ψυχή της. Και φανερώνονταν και στο πρόσωπό της. Η χαρά της είχε στεγνώσει. Έφευγε αμίλητη για το δωμάτιο της. Κι εκεί απομονωμένη έπαιζε με τα αρκουδάκια και τα πλούσια παιχνίδια της. Τα πράγματα όλο και δυσκόλευαν στην οικογένεια...

Απόψε όμως η Αννούλα εκδήλωσε ζωηράδα ξεχωριστή που έκρυβε και κάποια μυστική χαρά - ασφαλώς ασυναίσθητα - υπαγορευμένη όμως από το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο ξέρει να καθοδηγεί και να φωτίζει τις αγνές ψυχές σε σωτήριες λύσεις. Απόψε η Αννούλα ετοιμαζόταν να δράσει και να προσφέρει στους γονείς της, το ωραιότερο δώρο.

« Μπαμπά, μαμάαα!...» ακούστηκε η λεπτή παιδική φωνή της από τον διάδρομο. « Ελάτε...» είπε κι έτρεξε πρώτη στο σαλόνι και βυθίστηκε στο μεσαίο κάθισμα του καναπέ. Οι γονείς της ξαφνιάστηκαν. Αν και ήταν κατάκοποι από τις ατελείωτες δουλειές εκείνης της μέρας, ήρθαν από κοντά κι αυτοί στο σαλόνι.

Χτύπησε με τα χεράκια ελαφρά η Αννούλα αριστερά και δεξιά τα μαξιλάρια του καναπέ και είπε στους γονείς της με κάθε σοβαρότητα: « Εδώ, εδώ καθίστε! ». Οι γονείς υπάκουσαν στο αθώο πρόσταγμα. Είδαν μετά τα αδύνατα χεράκια της μικρής τους υψωμένα που προσπαθούσαν - και τελικά το κατάφεραν - να αγκαλιάσουν παράλληλα και τους δυο. Και τους έφερνε όλο και πιο κοντά και τους έσφιγγε με την « αδύνατη » δύναμη της αγάπης της. Ανασηκώθηκε μετά λίγο να τους φτάσει. Και τους έδωσε ένα φιλάκι, πρώτα στον πατέρα και μετά στην μητέρα. Ήταν ένα φιλάκι λεπτό και τρυφερό, από μια καρδιά που ήξερε να αγαπά και να ενώνει.

Οι γονείς κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με βουρκωμένα μάτια και με καρδιά νικημένη. Ασπάστηκαν ο ένας τον άλλο και έσκυψαν μετά και φίλησαν με στοργή το βλαστάρι τους. Η Αννούλα έδειχνε βαθιά ικανοποιημένη. Τους αγκάλιασε και δεύτερη φορά σφιχτά και τους ξαναφίλησε! Ήταν το ωραιότερο δώρο που είχε προσφέρει στους γονείς της.

Τί υπέροχο σύμπλεγμα! Τί δυνατή έμπνευση! Έτσι συνέλαβε η μικρή Αννούλα το ιδανικό της οικογένειας. Σαν ένα σύμπλεγμα δυνατής αδιατάρακτης αγάπης. Το θαύμα στην οικογένεια είχε αρχίσει! Ξανά ενωμένοι και γεμάτοι από αγάπη ξεκινούσαν και πάλι μαζί, για μια πιο δυνατή, εν Χριστώ, οικογενειακή πορεία, οι δύο πιστοί γονείς, ο Γιάννης και η Κατερίνα.