Γιατί η Εκκλησία σιωπά, όταν διώκεται;

Σ’ αυτόν τον καιρό της κοινωνικής αναταραχής πρέπει να μας τρώει η σκέψη για την ευθύνη μας απέναντι των αδελφών μας, που ξεσηκώθηκαν εναντίον της μητέρας τους Εκκλησίας. Ας ρωτήσουμε λοιπόν τον εαυτό μας και οι ποιμένες και ο λαός, μήπως σε πολλά δεν φοβηθήκαμε το Θεό και δεν ντραπήκαμε τους ανθρώπους, που τώρα τους βρίσκουμε επαναστατημένους εναντίον μας.

Σε τί αποτέλεσμα μπορούν τάχα να οδηγήσουν θορυβώδεις και μαχητικές εκδηλώσεις στο δρόμο, για την υπεράσπιση της πίστεως; Στο δρόμο η Εκκλησία δεν βγαίνει παρά μόνο για να κάμει λιτανεία, μα όταν και η λιτανεία κινδυνεύει να χλευαστεί ή να μεταβληθεί σε αντιμαχόμενη παράταξη, τότε η Εκκλησία συνάζεται στο ναό και κάνει Λειτουργία. Αν είναι να’ ρθούνε και μέσα στο ναό οι διώκτες, καλώς να’ ρθούνε. Κάτι θα μιλήσει μέσα τους και θα τους κρατήσει, μα κι αν όχι, τότε καλύτερα να μας βρει το κακό στο ναό παρά στο δρόμο.

Αν ήρθε ο καιρός να λογοδοτήσει ο κόσμος ενώπιον του Θεού, η λογοδοσία θα αρχίσει « πρώτον αφ’ ημών » από τους χριστιανούς, που είμαστε ο κλήρος κι ο λαός. Πάντα πρέπει να περιμένουμε αυτή τη λογοδοσία και ίσως περισσότερο τώρα, που όλα δείχνουν πως βρισκόμαστε στους έσχατους καιρούς. Ενώπιον μιας τέτοιας προσδοκίας τί καιρός λοιπόν μας μένει για μάχες και θορυβώδεις αναμετρήσεις στον δρόμο;

Εύκολα θα μπορούσε να πει κάποιος πως αυτά είναι λόγια, που τα εμπνέει ένα αίσθημα δειλίας και ηττοπάθειας ή πως τα υπαγορεύει μια παρεξηγημένη αντίληψη για τη συμπεριφορά των χριστιανών στον κόσμο και για τη στάση τους απέναντι στο κακό. Πουθενά όμως δεν βρίσκω ούτε στη θεία Γραφή, ούτε στην πολιτεία των Αγίων, ότι ο θόρυβος και η αναμέτρηση προς το κακό με τα ίδια μέσα του κακού είναι ο σωστός και ο καλύτερος δρόμος.

Η αθεΐα μας φοβίζει κι όχι τα άλλα. Αν ο λαός πιστεύει, δεν θα χαθεί, αν όμως χάσει την πίστη του στον Θεό, τότε και κοινωνικά και εθνικά θα χαθεί. Γιατί δεν μπορεί να ζήσει και να προκόψει άνθρωπος, χωρίς Θεό. Όταν λέμε πίστη στον Θεό εννοούμε στον Χριστό και στην Εκκλησία.

Πρέπει κάποιοι στον τόπο μας να καταλάβουν ότι ο λαός έχει την πίστη του και τα ιδανικά του, ότι σέβεται την Εκκλησία του και αγαπά την πατρίδα του.. Θα πρέπει να είμαστε πολύ αφελείς για να μην βλέπουμε και να μην καταλαβαίνουμε που μας οδηγούν κάποιες πράξεις και συνθήματα που κάνουν εντύπωση και ξεσηκώνουν τον λαό. Η Εκκλησία δέχεται επιθέσεις ασεβών ανθρώπων και δεν μπορεί να αμυνθεί γιατί δεν θέλει να δώσει δικαίωμα σε άδικες κρίσεις εναντίον της, που πολύ ζημιώνουν και κλονίζουν την πίστη του λαού.

Πολλοί που αγαπούν και σέβονται την Εκκλησία αγανακτούν και διαμαρτύρονται. Γιατί δεν απαντά η Εκκλησία; Γιατί δεν κάνει διάλογο με εκείνους που την κατηγορούν; Έχουν δίκιο οι άνθρωποι, επειδή δεν ξέρουν τη δύναμη της σιωπής.. Σε ποιον να απαντήσεις και με ποιον να διαλεχθείς; Όσοι τα βάζουν με την Εκκλησία δεν είναι πρόθυμοι να ακούσουν, κι όλοι που προκαλούν δεν είναι έτοιμοι για διάλογο, καλόπιστο διάλογο και ειλικρινή.

Ο Πιλάτος υποκρινόταν και ρωτούσε τάχα να μάθει τι είναι η αλήθεια. Ο Χριστός δεν γελάστηκε να ανοίξει διάλογο, γι αυτό και εσιώπα. Είναι αλήθεια, μεγάλη η δύναμη της σιωπής.. Η σιωπή είναι ταπεινοφροσύνη. Η μεγαλοστομία του Φαρισαίου δεν τον ωφέλησε, αλλά ο τελώνης με την ταπεινοφροσύνη και τη σιωπή του βρήκε συγχώρεση. Τα τρία λόγια που επαναλάμβανε ο τελώνης ήταν ένας σιωπηλός διάλογος με τον εαυτό του ενώπιον του Θεού. Σε τούτο το δύσκολο καιρό μας, αυτόν τον σιωπηλό διάλογο να κάνουμε ο καθένας μας ενώπιον του Θεού :  « Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ.. » .

Από το βιβλίο Ο Λόγος του Θεού, τόμος Β΄ εκδ. Αποστολική Διακονία