Θεοσέβεια

« Ο Θεός είναι ο Ήλιος της δικαιοσύνης, όπως έχει γραφεί, σκορπώντας σε όλους γενικά τις ακτίνες της καλοσύνης του και η ψυχή γίνεται στο φρόνημα είτε κερί, όταν αγαπά τον Θεό ή πηλός, όταν αγαπά την ύλη. Όπως λοιπόν σύμφωνα με τη φύση του ο πηλός ξεραίνεται από τον ήλιο, ενώ το κερί κατά φύση μαλακώνει, έτσι και η ψυχή που αγαπά την ύλη και τον κόσμο, ακούγοντας τις νουθεσίες του Θεού κι αντιδρώντας με το φρόνημα καθώς ο πηλός σκληραίνει, κι όπως ο Φαραώ, σπρώχνει τον εαυτό της στην καταστροφή. Αλλά κάθε ψυχή που αγαπά τον Θεό σαν κερί που είναι, μαλακώνει και με την εισδοχή των θεϊκών σημείων και τύπων γίνεται πνευματικό κατοικητήριο του Θεού.

[…]

Όποιος πιστεύει φοβάται, κι όποιος φοβάται ταπεινοφρονεί, κι όποιος ταπεινοφρονεί γίνεται πράος, κρατώντας μέσα του, άπρακτα τα παρά φύση κινήματα του θυμού και της επιθυμίας. Ο πράος φυλάει τις εντολές, όποιος φυλάει τις εντολές γίνεται καθαρός, όποιος γίνεται καθαρός φωτίζεται εσωτερικά, κι όποιος φωτιστεί γίνεται άξιος να συγκοιμηθεί με το νυμφίο Λόγο στον κοιτώνα των Μυστηρίων ».

« Θεολογικά κεφάλαια », Έργα αγίου Μάξιμου του Ομολογητού, τ. 14, εκδ. ΕΠΕ.