«Είναι καλό να διδάσκει κανείς, αλλά εάν εφαρμόζει όσα λέει..».

Ένας Γέροντας είπε ότι όποιος διδάσκει τους άλλους για τη σωτηρία τους, πρώτος οφείλει να συλλέξει τον καρπό της διδασκαλίας για τον εαυτό του.

Γιατί εκείνος που δεν μπορεί να συνετίσει τον εαυτό του, πώς μπορεί να συνετίσει άλλον; Και όποιος είναι σφιχτά δεμένος με τη φιλαργυρία και απ’ αυτής το δαιμόνιο σέρνεται, πώς μπορεί να διδάξει άλλους για ελεημοσύνη; Και εκείνος που ασχολείται με δοσοληψίες και αγοροπωλησίες περιπλανώμενος και ξοδεύοντας τις μέρες και τα χρόνια του σε γήινες φροντίδες, πώς μπορεί να διδάξει άλλους για τα μελλοντικά αγαθά;

Γιατί αν ο ίδιος που διδάσκει, έχει εγκαταλείψει τα ουράνια και έχει αναλώσει τον εαυτό του στα πρόσκαιρα και στα αβέβαια, είναι ολοφάνερο πως αυτοί που τον βλέπουν και διδάσκονται απ’ αυτόν θα μάθουν να παραβλέπουν τα αιώνια και να μεταφέρουν όλη τη φροντίδα τους σ’ αυτήν εδώ τη ζωή.

Στον άνθρωπο αυτόν λέει ο Θεός: « Πώς εσύ τολμάς να μιλάς και να αναφέρεις τις εντολές μου, να παίρνεις δηλαδή στο στόμα σου τη διαθήκη μου, αφού εσύ την παραβαίνεις; Εσύ μίσησες τη διόρθωσή σου και έριξες πίσω σου τις εντολές μου ». Και πάλι λέει: « Αλίμονο σ’ αυτούς που εξαιτίας διασύρεται το όνομά μου ».

 Είναι καλό να διδάσκει κανείς αλλά εάν εφαρμόζει όσα λέει, ώστε οι πράξεις του να είναι συνεπείς προς αυτά που λέει και από το σιωπηλό του παράδειγμα να αναγνωρίζεται ποιος είναι. Γιατί μακάριος δεν είναι αυτός που διδάσκει, αλλά αυτός που τα εφαρμόζει στη ζωή του και τα διδάσκει..» .

Από το βιβλίο ΤΟ ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, Τόμος Α΄