Ιερός Χρυσόστομος: «Τη γλώσσα και τα μάτια σου!».

Ο Ιερός Χρυσόστομος ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει για τις ανθρώπινες σχέσεις ο τρόπος που μιλάμε ο ένας στον άλλον. Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις περνούν μέσα από τη γλώσσα και τον τρόπο που εκφραζόμαστε. Έτσι η γλώσσα μπορεί να γίνει «βασιλικό άτι» να πετάς, ή «διαβολικό όχημα» που σε οδηγεί στην καταστροφή. Κύρια ευθύνη του καθενός μας είναι να χαλιναγωγήσουμε τη γλώσσα μας, να μετράμε και να ελέγχουμε καλά τα λόγια μας.

Ο Χρυσόστομος για να μας κάνει να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να «δαμάζουμε» ό, τι σκεφτόμαστε να πούμε, περιγράφει μια πολύ παραστατική εικόνα, στην οποία ο πάνσοφος Θεός έθεσε δύο «φράγματα» στην γλώσσα πριν εκστομίσει κάτι: τα δόντια και τα χείλη.. Μας παροτρύνει έτσι να φιλτράρουμε δύο φορές ό, τι έχουμε σκοπό να πούμε, επειδή η κουβέντα όταν φύγει απ’ τη γλώσσα δεν γυρνάει πίσω..

Στην αντίθετη περίπτωση ο Χρυσόστομος τονίζει την πολύ μεγάλη ζημιά που μπορούν να προκαλέσουν τα άκριτα λόγια, οι λεκτικές απρέπειες και επιθέσεις, οι κακολογίες, οι δυσφημίσεις κτλ. Άρα λοιπόν οι άνθρωποι και ειδικότερα οι νέοι οφείλουν να διακατέχονται από ένα γλωσσικό ήθος, το οποίο φυσικά οφείλουν να εμφυσήσουν οι γονείς: Όχι στις διαβολές, όχι στις ύβρεις, όχι στα κουτσομπολιά, όχι στις βωμολοχίες αλλά γλωσσική ευπρέπεια, σεμνότητα, διακριτικότητα..

Αυτομάτως ο άνθρωπος, έχοντας καταφέρει να ελέγξει τη γλώσσα του βρίσκεται σε ένα εξαιρετικό επίπεδο εγκράτειας και αυτοσυγκράτησης και μπορεί συνάμα να ελέγξει τη σκέψη του, τους λογισμούς του, γεγονός υψίστης πνευματικής σημασίας αν αναλογιστούμε τα λόγια του Γέροντα Παΐσιου: «Η μεγαλύτερη ασθένεια του ανθρώπου είναι ο χαλασμένος λογισμός του».

Το επόμενο στάδιο, σύμφωνα με τον Ιερό Χρυσόστομο είναι η σιωπή. Είναι και αυτή τρόπος επικοινωνίας και μάλιστα ιδιαίτερα δηλωτικός και έντονος.. «Καιρός του σιγήσαι και καιρός του λαλήσαι» - «τότε γαρ δει φθέγγεσθαι μόνον, όταν της σιγής τα λεγόμενα χρησιμώτερα η» .

« Αμαρτία εγώ;; Οι άλλοι φταίνε..» .

Αυτός που πιστεύει ότι είναι «εντάξει» αποδεικνύει μόνο ότι δεν έχει επίγνωση της πραγματικής κατάστασής του και ότι δεν γνωρίζει την αλήθεια της Εκκλησίας.

Είναι εύκολο να πιστεύει κανείς ότι το σπίτι του είναι πεντακάθαρο, όσο είναι τα παράθυρά του κλειστά και είναι βυθισμένο στο σκοτάδι. Όταν όμως μπει μέσα σ’ αυτό μιαν ηλιαχτίδα, τότε μπορεί να φανεί τρομερά βρώμικο και σκονισμένο. Θα πίναμε πολύ δύσκολα νερό, αν πριν το πιούμε, το εξετάζαμε με ένα μικροσκόπιο και βλέπαμε όλους αυτούς τους τερατόμορφους μικροοργανισμούς που αναδεύονται μέσα του.

Γι’ αυτό και μας αρέσει να παραμένουμε πνευματικά τυφλοί, γιατί έτσι μπορούμε να φανταζόμαστε τους εαυτούς μας άψογους και τέλειους και γι’ αυτό προτιμάμε να ασχολούμαστε με τα φαινόμενα και την εξωτερική συμπεριφορά και να τονίζουμε την « έξωθεν μαρτυρία » .

Αρχ. Φιλοθέου Φάρου, Ήθος αηθές, εκδ. Ακρίτας

Ο άνθρωπος υπάρχει μόνον όταν αγαπά και αγαπιέται..

Ένας σύγχρονος Αμερικανός θεολόγος ο Τζόσεφ Φλέτσερ έχει πει: « Αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος αλλά η αδιαφορία » . Όταν το κέντρο της ζωής μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο ο εαυτούλης μας και η ικανοποίηση των αναγκών του, αφήνοντας στο περιθώριο όλους όσους μας περιβάλλουν, μας νοιάζονται και μας αγαπούν, πολύ γρήγορα θα μείνουμε μόνοι.

Ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του ( προς Γαλάτας 2, 16-20 και 5, 13-15 ) το λέει ξεκάθαρα: Η αγάπη και η πίστη προς τον Χριστό φανερώνεται από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Η πίστη μας περνάει πρώτα απ’ την καρδιά και ύστερα απ’ το μυαλό. Αν δεν ζω την αγάπη, την ελεημοσύνη, την ταπείνωση, δεν έχει καμία αξία να μιλώ γι’ αυτές. Πώς να διδάξω για την Σταύρωση, αν δεν έχω σταυρώσει πρώτα εγώ ο ίδιος τα πάθη μου; Πώς να κάνω τους γύρω μου να χαρούν για την Ανάσταση του Κυρίου, αφού εγώ ο ίδιος δεν έχω ζήσει την δική μου προσωπική Ανάσταση;

Όταν κάποιος αγωνιστεί και ματώσει και σταυρώσει τα πάθη του τότε, χωρίς να το καταλάβει, ο Χριστός εισβάλει μυστικά στον χώρο της ψυχής του και τα σαρώνει όλα..μεταμορφώνει την ψυχή, η οποία λάμπει και ακτινοβολεί Θεία Χάρη. Αυτή η Θεία Χάρη είναι αδύνατον να μην επηρεάσει και τους ανθρώπους γύρω του. Αυτός ο άνθρωπος, πλήρης Θείας Χάριτος πλέον, μαγνητίζει κάθε πονεμένη ψυχούλα. Σαν τις μέλισσες που μαζεύουν τη γύρη από ένα ανθισμένο λουλούδι που μοσχοβολά, έτσι κι αυτοί..

Ο πραγματικός χριστιανός ζει τον Χριστό καθημερινά, δεν μιλά απλά γι’ Αυτόν..

« Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός ».