« Αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, ο Έλληνας πάντα σηκώνεται ».

Άρθρο του Raoul Vaneigem στην  Εφημερίδα Liberation ( 20/02/2012 )

« Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Και σε μία χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης, που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν. Ο Έλληνας δεν χορεύει και δεν θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. 

Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα, όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας, αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, πάντα σηκώνεται.

Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελα να δημιουργήσει ένα παράδειγμα. Αλλά μέσα στον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στην ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία, η μάσκα της έπεσε. Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο : αυτό του ολοκληρωτισμού. Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού. Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό : ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος μέχρι τη μάχη αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη.

Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους είναι τα αδέλφια μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμη κι αν είναι μακριά. Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους. Όλα τα χτυπήματα που δέχονται, μας τραυματίζουν εξίσου. Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.

Για τους Έλληνες είναι καιρός να πούνε όχι και για όλους εμάς ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν τη ζωή τους προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του « τρελού χρήματος » .

Μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτήν τη στιγμή που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων. 

Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους αλλά είναι βέβαιο ότι αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters ( τραπεζική μαφία ), θα έχουμε μόνο την επιλογή - ενάντια σε κάθε εκβιασμό - να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι » .

Στα νοσοκομεία συχνάζει η "αγιότητα".

Χρειάστηκε για μερικές μέρες, να μείνω στο νοσοκομείο κάνοντας συντροφιά σε έναν νέο άνθρωπο, ο οποίος υποβλήθηκε σε σοβαρή χειρουργική επέμβαση. Και ομολογώ ότι αποκόμισα εμπειρίες και βιώματα που δεν μπορεί να στα προσφέρει κανένα βιβλίο και καμία ομιλία όσο υπέροχη ή « πνευματική » κι αν είναι.

Το να ζεις μέσα σε ένα νοσοκομείο όταν μάλιστα δεν υπάρχει εξοικείωση με επαγγελματική μορφή, δεν είναι μια συνηθισμένη εμπειρία. Βλέπεις, ακούς, κατανοείς και βιώνεις πολλά πράγματα, σε διαφορετικά επίπεδα. Γνωρίζεις πραγματικότητες που έξω από αυτό το κτίριο σου διαφεύγουν. Όχι ότι δεν υπάρχουν αλλά οι καθημερινοί ρυθμοί σε οδηγούν στη λήθη τους.

Αυτό που ζεις με άμεσο τρόπο μέσα σε ένα νοσοκομείο είναι ότι οι άνθρωποι στην εξουθένωση του πόνου, τις περισσότερες φορές γίνονται φιλάνθρωποι.. Ο ένας έρχεται πιο κοντά στον άλλο. Μιλάνε περισσότερο και με μεγαλύτερη ευκολία. Αντικρίζεις τη δίψα τους να διηγηθεί ο καθένας τη δική του ιστορία. Να μοιραστεί την εμπειρία του δικού του καημού. Και αυτή η διαδικασία ξεκουράζει και αναπαύει, όχι μονάχα εκείνον που τη διηγείται, αλλά και αυτόν που την ακούει. Αισθάνεται ο ένας αλληλέγγυος του άλλου. Δεν νιώθεις αυτήν την καταστροφική μοναξιά του πόνου. Λες μέσα σου « ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα. Δεν είμαι μόνος. Είμαστε πολλοί, θα παλέψουμε και θα νικήσουμε ».

Μια κυρία από διπλανό δωμάτιο στο οποίο διαμέναμε εμείς, δίχως να μας γνωρίζει, μας μιλούσε με οικειότητα για την εμπειρία του άντρα της σε σχέση με την ασθένεια. Για τα πολλαπλά χειρουργεία που τους κούρασαν αλλά δεν τους απογοήτευσαν. Προσπαθούσε με αγωνία να μας κοινωνήσει την ελπίδα της, ότι αξίζει να δώσουμε τη μάχη.. Αγωνιούσε σε κάθε της λέξη, να μεταδώσει κουράγιο, να διώξει το φόβο και την απειλή από τις καρδιές μας.

Στο τέλος άνοιξε την τσάντα της και έδωσε στη φίλη μου ασθενή, μαζί με ένα απίστευτο χαμόγελο, ένα πολύ ωραίο δώρο. Μια κούπα που η ίδια είχε δημιουργήσει. Την πρόσφερε ιεροτελεστικά. Με ένα φιλί γεμάτο αγάπη. Μια άλλη κυρία του ορόφου μας κοίταζε στο διάδρομο του νοσοκομείου να κινούμαστε αργά και βασανιστικά και δάκρυσε. Ποιος ξέρει άραγε τι σκεφτόταν; Για ποιον δικό της προσωπικό λόγο έρρεαν τα δάκρυα από τα μάτια της; Και όμως ήταν αληθινή. Έπασχε για μια προσωπική της ιστορία και γινόταν πλησίον.

Πολλά θα μπορούσα να διηγηθώ για αυτές τις λίγες μέρες στο χώρο που ιερουργείται το μυστήριο του ανθρώπινου πόνου. Όμως θα περιοριστώ να αναφέρω ακόμη δύο εμπειρίες που εμένα μου δίδαξαν πολλά σημαντικά.

Πρώτα για τον νέο αυτόν άνθρωπο που συνόδευσα στο νοσοκομείο και έμεινα δίπλα του. Έπασχε φοβερά. Υπέφερε απίστευτα και όμως δεν μας άφησε ούτε εμένα, ούτε τους επισκέπτες που ήρθαν να τη δουν, να νιώσουμε οίκτο, θλίψη και το σημαντικότερο απογοήτευση. Μας παρηγορούσε αντί να την παρηγορούμε. Μας ενδυνάμωνε ζωσμένη στην κυριολεξία με καλώδια, παροχές ορών, παυσίπονων και αντιβιοτικών. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να υποφέρει οικτρά, να πονάει και να βασανίζεται ολοκληρωτικά από την αρρώστια και τις επιπτώσεις της και παρά ταύτα να χαμογελά μόνο και μόνο για να μην ανησυχήσει εσένα που αγαπά, τότε σαφώς και μιλάμε για μια μορφή αγιότητας, όπου η παρουσία του Θεού είναι έντονη ως κουράγιο κι ελπίδα, θυσία και ανάσταση.

Το δεύτερο στο οποίο θέλω να αναφερθώ είναι ότι μου έκανε απίστευτη εντύπωση, το γεγονός ότι εμφανίστηκαν άνθρωποι της Εκκλησίας και όχι μόνο, από το πουθενά-και εξηγούμαι-όταν λέω από το πουθενά, εννοώ πως δεν υπήρξαν φίλοι, γνωστοί ή έστω συγγενείς της άρρωστης, οι οποίοι όχι μόνο θέλησαν να προσφέρουν οικονομικά, αλλά το σημαντικότερο φιλάνθρωπα προθυμοποιήθηκαν να μείνουν ένα βράδυ συντροφιά με την άρρωστη.

Αυτό είναι αγιότητα. Είναι μια βαθιά ελπίδα ότι ο Θεός στις μέρες μας, δεν άφησε αμαρτύρητο τον κόσμο του. Η αγιότητα του σαρκώνεται δίπλα μας, πλησίον μας, στους σταυρωμένους που χαμογελάνε αναστάσιμα. Στους κουρασμένους, που δίνουν τον ύπνο τους και τον λιγοστό χρόνο τους, για να διακονήσουν και να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους.

Εκεί μοσχοβολά Παράδεισος. Άγιοι άνθρωποι υπάρχουν δίπλα μας. Στην καθημερινότητά μας, μόνο που δεν είναι απόλυτο να φοράνε ράσα σε κάποιο μακρινό μοναστήρι. Είναι δίπλα στην πόρτα μας.. Στο διπλανό κουδούνι της πολυκατοικίας μας. Είναι όλοι εκείνοι που σιωπηλά κι αθόρυβα, δίχως τυμπανοκρουσίες και φαντασμαγορίες, βιώνουν σταυρική και αναστάσιμη αγάπη του Χριστού. Για εκείνους που η ζωή δεν είναι κέρδος και δύναμη αλλά χάσιμο και δόσιμο στο όνομα της αγάπης.

Πηγή : www.istologio.org

Η θέση της Εκκλησίας απέναντι στον Αθλητισμό και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

η θεση της εκκλησιας απεναντι στον αθλητισμο και τους ολυμπιακους αγωνες from Kalliopi Ziogou

Francis Collins, Δ/της του Προγράμματος Ανθρωπίνου Γονιδιώματος (Η.Π.Α.): Γιατί πιστεύω στον Θεό

Δήλωση του Francis Collins, Δ/του του Προγράμματος Ανθρωπίνου Γονιδιώματος, στο CNN *

Είμαι επιστήμονας και πιστός και δεν βρίσκω καμία σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο. Ως διευθυντής του Προγράμματος Ανθρώπινου Γονιδιώματος έχω ηγηθεί συνεργασίας επιστημόνων για να διαβάσουμε τα 3,1 δισεκατομμύρια γράμματα του ανθρώπινου γονιδιώματος, του βιβλίου εντολών του DNA μας.

Ως χριστιανός βλέπω το DNA, κέντρο πληροφοριών όλων των ζώντων οργανισμών, σαν τη γλώσσα του Θεού και την κομψότητα και την πολυπλοκότητα των ίδιων των σωμάτων μας και της υπόλοιπης φύσης, ως αντανάκλαση του σχεδίου του Θεού. Ως μεταπτυχιακός φοιτητής στη φυσικοχημεία τη δεκαετία του 1970 ήμουν άθεος, μη βρίσκοντας λόγο να υποθέσω την ύπαρξη οποιασδήποτε αλήθειας, έξω από τα Μαθηματικά, τη Φυσική και τη Χημεία. Στη συνέχεια, όμως, πήγα στην Ιατρική Σχολή και εκεί αντιμετώπισα θέματα ζωής και θανάτου στο προσκέφαλο των ασθενών μου. Κάποτε, μια ασθενής μου, με ρώτησε: « Εσείς σε τι πιστεύετε γιατρέ ; ». Αυτό με προβλημάτισε και άρχισα να ψάχνω για απαντήσεις.

Αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι η επιστήμη, που αγαπούσα τόσο πολύ ήταν ανίκανη να απαντήσει σε ερωτήματα, όπως: « Ποιο είναι το νόημα της ζωής ; », « Γιατί είμαι εδώ ; », « Γιατί τα Μαθηματικά λειτουργούν έτσι κι αλλιώς ; ». « αν το σύμπαν έχει αρχή, ποιος το δημιούργησε ; », « Γιατί οι φυσικές σταθερές στο σύμπαν είναι τόσο λεπτά ρυθμισμένες, ώστε να επιτρέπουν τη δυνατότητα των σύνθετων μορφών ζωής ; », « Γιατί οι άνθρωποι έχουν την αίσθηση της ηθικής ; », « Τι συμβαίνει, όταν πεθαίνουμε ; ».

Είχα υποθέσει ότι η πίστη βασίζεται μόνο σε συναισθηματικά και παράλογα επιχειρήματα και έμεινα έκπληκτος, όταν ανακάλυψα, ότι μπορεί κάποιος να αναπτύξει πολύ ισχυρά επιχειρήματα για την πιθανότητα ύπαρξης του Θεού πάνω σε ένα αποκλειστικά λογικό υπόβαθρο. Η αρχική αθεϊστική μου βεβαιότητα, πως « ξέρω ότι δεν υπάρχει Θεός » αναδύθηκε τότε ως η πιο αβάσιμη εκδοχή.

Καθώς εύστοχα έχει παρατηρήσει ο Άγγλος συγγραφέας G.K. Chestetron, « ο αθεϊσμός είναι το πιο τολμηρό δόγμα, γιατί είναι η υποστήριξη μιας καθολικής άρνησης. Αλλά η λογική από μόνη της δεν μπορεί να αποδείξει την ύπαρξη του Θεού. Η Πίστη είναι λογική συν αποκάλυψη και αυτή αποκάλυψη απαιτεί σκέψη τόσο με το πνεύμα, όσο και με το μυαλό. Πρέπει να ακούσει κανείς τη μουσική, δεν φτάνει να διαβάσει μόνο τις νότες στο πεντάγραμμο. Τελικά ένα άλμα πίστης είναι απαραίτητο.

Για μένα, αυτό το άλμα ήρθε στο 27^ο έτος της ηλικίας μου, όταν η αναζήτηση για να μάθω περισσότερα για τον Θεό με οδήγησε στον Ιησού Χριστό. Εδώ παρουσιαζόταν ένα πρόσωπο με ισχυρότατες ιστορικές μαρτυρίες για τη ζωή του, το οποίο έκανε εκπληκτικές δηλώσεις σχετικά με την αγάπη προς τον πλησίον, οι δε ισχυρισμοί του, ότι ήταν γιος του Θεού απαιτούσαν να πάρω μιαν απόφαση, για το αν ήταν πλανεμένος ή ήταν όντως ο γιος του Θεού. Μετά από αντίσταση σχεδόν δύο χρονών έγινα ακόλουθος του Ιησού.

Ορισμένοι με ρώτησαν: « Δεν έχει εκραγεί το μυαλό σου; Μπορείς να αναζητείς το πώς λειτουργεί η ζωή, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της Γενετικής και της Μοριακής Βιολογίας και συγχρόνως να λατρεύεις ένα Δημιουργό Θεό; Δεν είναι η εξέλιξη και η πίστη στο Θεό ασυμβίβαστες ; Μπορεί ένας επιστήμονας να πιστεύει σε θαύματα, όπως η Ανάσταση ; ».

Στην πραγματικότητα δεν βρίσκω καμία σύγκρουση σ’ αυτά και το ίδιο συμβαίνει με το 40% των ενεργών επιστημόνων που δηλώνουν ότι είναι πιστοί. … Αλλά γιατί δεν θα μπορούσε η εξέλιξη να είναι το σχέδιο του Θεού για τη Δημιουργία ; Είναι αλήθεια ότι αυτό είναι ασυμβίβαστο με μία, κατά γράμμα ερμηνεία της Γένεσης αλλά ακόμη κι ο Ιερός Αυγουστίνος δεν ήταν σίγουρος για την ακριβή ερμηνεία της καταπληκτικής αυτής ιστορίας της Δημιουργίας. Το να προσκολληθεί κανείς σε κατά γράμμα ερμηνείες … δεν είναι σοφό ούτε αναγκαίο … .

Εντυπωσιακή η ομολογία του Collins. Ακόμη και μέσα απ’ τα επιστημονικά οχυρά της αθεΐας αναδεικνύει η Αγαθότητα του Θεού επιστήμονες, οι οποίοι διακηρύττουν περίτρανα την πίστη τους! Θα ήταν ίσως χρήσιμο να γί

νουν δυο σχόλια.

Α. Ο Collins, όπως φαίνεται και στο βιβλίο του « Η γλώσσα του Θεού » αποδέχεται πλήρως τη θεωρία της Εξέλιξης. Ακριβώς λόγω της τοποθέτησής του αυτής, η ομολογία του κορυφαίου γενετιστή εκθέτει ανεπανόρθωτα όσους χρησιμοποιούν τη θεωρία της εξέλιξης, σαν επιχείρημα εναντίον της πίστης.

Β. Το βιβλίο της Γένεσης  περιγράφει γεγονότα, τα οποία, σύμφωνα με τις σύγχρονες κοσμολογικές αντιλήψεις συνέβησαν σε διάστημα 14 δισεκατομμυρίων ετών. Το ιερό κείμενο αφιερώνει λίγες μόνο σελίδες για τα γεγονότα αυτά και η αφήγηση απευθύνεται σε ανθρώπους κάθε εποχής, μόρφωσης και ηλικίας. Κι ενώ το βιβλίο είναι Θεόπνευστο και η κάθε του λέξη έχει σημασία, δεν αποτελεί επιστημονικό εγχειρίδιο, παρ’ ότι περιέχει εντυπωσιακές επιστημονικές αλήθειες.

Η άπειρη σοφία του Θεού δεν μας έδωσε έτοιμες επιστημονικές απαντήσεις, μας έδωσε όμως την ικανότητα και τις αφορμές για επιστημονική διερεύνηση: «…πολλά απεσιώπησεν, τον ημέτερον νουν γυμνάζουσα προς εντρέχειαν ( ευστροφία ), εξ’ ολίγων αφορμήν παρεχόμενη επιλογίζεσθαι ( από λίγες αφορμές να συμπεράνουμε τα υπόλοιπα )…» γράφει ο Μέγας Βασίλειος. ( ΕΠΕ 4, 72/4 ).

Το μέλλον θα δείξει τι οδό ακολούθησε η Πανσοφία του Θεού για τη Δημιουργία της ζωής και του ανθρώπου. Ένα είναι σίγουρο. Ο Θεός δεν απειλείται από τις επιστημονικές ανακαλύψεις! « Ου γαρ ελαττούται η επί τοις μεγίστοις έκπληξις επειδάν ο τρόπος καθ’όν γίνεται τι των παραδόξων εξευρεθή » ( δεν μειώνεται ο θαυμασμός μας για τα μεγαλεία της δημιουργίας, όταν ανακαλυφθεί ο τρόπος με τον οποίο έγιναν ) λέγει ο Μ. Βασίλειος, Εις την Εξαήμερον, Ομιλία Α’ , 10.

«… Έχω βρει ότι υπάρχει μία θαυμάσια αρμονία στις συμπληρωματικές αλήθειες της Επιστήμης και της Πίστης. Ο Θεός της Βίβλου είναι επίσης, ο Θεός του γονιδιώματος. Ο Θεός μπορεί να βρεθεί στον καθεδρικό ναό ή στο εργαστήριο. Ερευνώντας τα μεγαλειώδη και θαυμάσια δημιουργήματα του Θεού, η Επιστήμη μπορεί να γίνει ένα μέσο λατρείας », καταλήγει ο Collins.

* Η συνέντευξη δόθηκε τον Απρίλιο του 2007. Χάρις στον Collins τα αποτελέσματα της μνημειώδους έρευνας στο ανθρώπινο γονιδίωμα διατέθηκαν ελεύθερα στη διεθνή κοινότητα. Ο Collins είναι διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας ( NIH ) των Η.Π.Α. Στο βιβλίο του : « Η γλώσσα του Θεού. Ένας επιστήμονας δίνει μαρτυρία για την πίστη » ( Ελληνική έκδοση Παπαζήση ) κάνει εκτενέστατη ομολογία πίστης.

Πηγή : κ. Πετρουλέας Βασίλειος, Δρ. Φυσικός, Ε.ΚΕ.Φ.Ε. « Δημόκριτος »

Η μοναξιά της πόλης

…Η σύγχρονη πόλη έχει γίνει ένας μπετονένιος βωμός, αφιερωμένος στη μοναξιά. Οι άνθρωποι δημιουργούν μια νοοτροπία « κλεισούρας ». Αν δουν το γείτονά τους στη βεράντα, μπαίνουν μέσα για να μην χαιρετίσουν. Όλα είναι ομοιότυπα ή πανομοιότυπα. Η σύγχρονη οικιστική έχει καταργήσει τη διαφορά, την ελευθερία να υπάρχει διαφορά. Δεν υπάρχει ελεύθερος χώρος. Τα παιδιά, εκεί που έπαιζαν άλλοτε μπάλα, παίζουν τώρα με το θάνατο. […]

Το χαμόγελο δεν είναι ζήτημα γραμμής ή εντολής. Αν χαμογελάμε, είναι για να κάνουμε τους άλλους να ανησυχούν. Όταν η πόλη σε υποχρεώνει στο « αεί αμύνεσθαι και επικινδύνως ζην » ή σε έναν « λύκου βίον ζην », είναι φυσικό να μαθαίνεις κοντά στους άγριους τρόπους και κάποιους « λεπτούς » τρόπους, για να « εκδικείσαι ».

Το να χαμογελάς σήμερα δεν είναι δείγμα αγάπης, ψυχικής ευφορίας.. ίσως είναι και μια μορφή εκδίκησης. Ας μην κλαίμε λοιπόν, κάνουμε κάποιους να χαίρονται..».

Σαράντος Καργάκος