Ρώτησε
μια φορά, μία γυναίκα τον Γέροντα:
-
« Αν εγώ είμαι στον Παράδεισο και έχω γιο που είναι στην Κόλαση, θα τον βλέπω;
Αυτός θα με βλέπει ; ».
-
« Αν εμείς είμαστε μέσα στο σαλόνι, με αναμμένα τα φώτα και έξω είναι νύχτα,
εμείς δεν βλέπουμε έξω, ενώ αυτοί που είναι έξω, μας βλέπουν. Το ίδιο και στον
Παράδεισο, γιατί, αν έβλεπαν από τον Παράδεισο αυτούς που είναι στην Κόλαση,
δεν θα υπήρχε Παράδεισος ».
-
« Υπάρχει διαφορά από τον ένα στον άλλο, σ’ αυτούς που είναι στον Παράδεισο; ».
-
« Υπάρχουν κατηγορίες. Ας πούμε, άλλος έχει χαρά μια δακτυλήθρα, άλλος ένα
ποτήρι, άλλος ένα βαρέλι, άλλος μια δεξαμενή. Αλλά όλοι νιώθουν πλήρεις,
ανεξάρτητα από την κατηγορία που βρίσκονται..».
«
Θα πάρουμε την Πόλη »
Μια
ομάδα μαθητών της Αθωνιάδας Σχολής συμφώνησαν να ρωτήσουν τον Γέροντα, αν θα
πάρουμε την Πόλη και αν θα ζουν και οι ίδιοι τότε.
Πήγαν
στο καλύβι του, πήραν κέρασμα αλλά ντρέπονταν να ρωτήσουν. Ο ένας έκανε νόημα
στον άλλο και τελικά κανείς δεν τολμούσε να κάνει την ερώτηση. Τότε τους λέει ο
Γέροντας:
«
Τι είναι βρε παλικάρια ; Τι θέλετε να ρωτήσετε ; Για την Πόλη ; Θα την
πάρουμε και θα ζείτε κιόλας ».
Ένα
παιδί μετέφερε τα λόγια του Γέροντα στον δάσκαλο Κωνσταντίνο Μαλλίδη, που ήταν
καλός χριστιανός και θερμός πατριώτης. Αυτός ήρθε με ενδιαφέρον να βεβαιωθεί
καλύτερα από τον ίδιο τον Γέροντα και ρώτησε και για την Πόλη. Ο Γέροντας του
απάντησε: « Άστα αυτά Κώστα..δεν είναι για μας αυτά. Εμείς για άλλη πόλη
πρέπει να ετοιμαζόμαστε..».
Αυτά
ήταν προσημάνσεις για τον επικείμενο θάνατό τους, γιατί πράγματι δεν άργησε να
φύγει πρώτα ο Κώστας και ύστερα ο Γέροντας, για την αληθινή και ουράνια Πατρίδα
μας, την « καινήν πόλιν », την άνω Ιερουσαλήμ.
Από το βιβλίο του Ιερομόναχου ΙCAAK
«Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου» .
