Ο Χριστιανός και το Διαδίκτυο

Η Εκκλησία παρά τις αρχικές επιφυλάξεις της έναντι της σύγχρονης τεχνολογίας, κάνει τα τελευταία χρόνια μια ιδιαίτερα φιλότιμη προσπάθεια να αξιοποιήσει τα δεδομένα που ο σύγχρονος κόσμος παρέχει, για να καταθέσει την ιεραποστολική της μαρτυρία. Με την κατασκευή ιστοσελίδων, προφίλ στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης αλλά και με την συμμετοχή στην μπλογκόσφαιρα Πατριαρχεία, και Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, Ιερές Μητροπόλεις, ενορίες, κληρικοί και λαϊκοί προσφέρουν μια αξιοσημείωτη πολυφωνία, ιδιαίτερα χρήσιμη σε μια εποχή κατά την οποία ο κόσμος ζητά, ενίοτε και με φορτικό τρόπο από την Εκκλησία να μην υστερεί όχι μόνο στη χρήση των διαδικτυακών μέσων αλλά και στην συμμετοχή στη ζωή των πολλών.

Θα λέγαμε λοιπόν ότι το Διαδίκτυο είναι όντως ένας σύγχρονος άμβωνας, ο οποίος παρέχει και πληροφορίες σχετικά με τη διακονία της Εκκλησίας αλλά και κείμενα προβληματισμού, κατάρτισης, κατήχησης ή και θέσης για διάφορα ζητήματα, που αναφέρονται τόσο στα εγγύς όσο και στα μακράν της ζωής της πίστης.

Η δημοκρατία έχει βέβαια το κόστος της. Ο άνθρωπος ο οποίος αισθάνεται ελεύθερος να εκφράσει την προσωπική του άποψη για τη ζωή, τον εαυτό του, τους άλλους, αποτυπώνει στα όσα γράφει, παρουσιάζει ή και αναπαράγει την προσωπική του παιδεία, την προσωπική του στάση. […]

Και είναι δυνητικά απεριόριστο από τη στιγμή που ο καθένας που έχει πρόσβαση στο Διαδίκτυο μπορεί να αναζητήσει τον παρουσιάζοντα και να διαβάσει τις απόψεις του. Να τις αποδοκιμάσει ή να τις επιδοκιμάσει. Όχι μόνον πατώντας τη φράσει « μου αρέσει » ή « δεν μου αρέσει » στο Facebook, αλλά και σχολιάζοντας ή κοινοποιώντας τη δημοσίευση ή απαντώντας με δικό του μικρότερο ή μεγαλύτερο κείμενο στα γραφόμενα. Περιορισμός είναι δύσκολο να υπάρξει.

Μόνον όταν κάποιος υπερβεί τα εσκαμμένα δυσφημώντας κάποιο πρόσωπο το οποίο δεν έχει τη δυνατότητα να απαντήσει ή δε θέλει να εμπλακεί σε μια αντιπαράθεση ή να παραβιάσει το νόμο περί προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας, αφού γίνει μια διαδικασία η οποία δεν είναι ιδιαίτερα γρήγορη, μπορεί να υποστεί όχι λογοκρισία, αλλά τις έννομες συνέπειες της στάσης του.

Οι περισσότεροι που προσβάλλουν καθυβρίζοντας ή ψευδόμενοι ή όσοι παρουσιάζουν στοιχεία της προσωπικής τους ζωής μένουν ες αεί ελεύθεροι να φανερώνουν το θέλημά τους καλυμμένοι πίσω από την ανωνυμία ή την ψευδωνυμία. Μόνον ο αυτοσεβασμός τελικά μπορεί να εξασφαλίσει ποιότητα και γνησιότητα και την ίδια στιγμή στοχεύει στο να οικοδομήσει τους υπόλοιπους χρήστες.

Αυτό συμβαίνει και με τις προσωπικές ιστοσελίδες ανθρώπων που είναι ή θεωρούν τους εαυτούς τους μέλη της Εκκλησίας. Ο χριστιανός καλείται μέσα από τον αυτοσεβασμό του και την επίγνωση της αποστολής για μαρτυρία στον κόσμο, όπου κλήθηκε από τον Θεό να ζήσει, να διαμορφώσει και να ακολουθήσει κάποια κριτήρια, τα οποία θα καταστήσουν τη συμμετοχή του στο διαδίκτυο όχι μόνο ωφέλιμη αλλά και σημαντική τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους άλλους που διαβάζουν, πληροφορούνται ή ενδιαφέρονται τόσο για τις απόψεις του όσο και για το πρόσωπό του. Διότι μόνο έτσι θα μπορέσει να καταστεί ένα γόνιμο διαδικτυακό σημείο αναφοράς.

Για παράδειγμα, επειδή οι περισσότεροι χρήστες του Διαδικτύου δεν είναι δημιουργοί αλλά διακινητές απόψεων και πληροφοριών, ο χριστιανός που αισθάνεται ότι έχει ευθύνη για το τι ανεβάζει, δεν λειτουργεί με σκοπό να βλάψει αλλά να οικοδομήσει. Δεν προσβάλλει προσωπικά, με χαρακτηρισμούς δύσκολα αποδεικτέους, όσους θεωρεί ότι δεν συμβαδίζουν με τις δικές του απόψεις. Δεν απολυτοποιεί την αλήθεια του αλλά με ταπείνωση θέτει τις απόψεις του στην κρίση της Εκκλησίας, όχι μόνον αυτών που συμμετέχουν στο Διαδίκτυο αλλά της συμπάσης Εκκλησίας.

Δέχεται να κριθεί και είναι πρόθυμος και είναι πρόθυμος να το αναγνωρίσει, εάν σφάλλει. Ο χριστιανός στο Διαδίκτυο, όπως και στη ζωή της Εκκλησίας, καλείται να μην έχει την αίσθηση του σταυροφόρου, του « δικηγόρου του Θεού », να μην εκπέμπει φόβο, απολυτότητα και πολεμική διάθεση εις βάρος των άλλων, ιδίως όσων είναι « εν υπεροχή » αλλά να οικοδομεί και στην κριτική του. Να επιχειρηματολογεί. Να σέβεται. Να αποτυπώνει την αγάπη του για την Εκκλησία και όχι μια διάθεση εξουσίας, όπως αυτή διαφαίνεται από την ανασφάλειά του να υποχρεώσει τους άλλους να αποδεχτούν τις απόψεις του. […]

Μαχητικότητα δεν εκφράζει μόνο αυτός που κατακρίνει και διατυπώνει με έπαρση απόψεις τις οποίες θεωρεί ότι είναι το πλήρωμα της αληθείας. Μαχητικός είναι κυρίως αυτός που αγαπά αληθινά. Που τα λόγια του, ακόμη κι αν δεν είναι ευχάριστα, αποσκοπούν στο να οδηγήσουν στην μετάνοια και όχι στην υποταγή των άλλων και στον προσωπικό αυτοδοξασμό. Που έχει και την ευλογία του πνευματικού του πατέρα για την συμμετοχή του στη διαδικτυακή ζωή.

Που γνωρίζει πότε να μιλήσει και πότε να σιωπήσει. Μαχητικός είναι αυτός που αγαπά την Εκκλησία, αλλά και είναι έτοιμος να προσυπογράψει με το όνομά του τις απόψεις του, να δεχτεί κριτική γι’ αυτές και να απαντήσει ή να αναθεωρήσει, διότι δε θεωρεί τον εαυτό του αλάθητο.

Το ίδιο συμβαίνει και με την προβολή δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων. Σκοπός είναι να πληροφορούνται οι χρήστες για τα καλά ημών έργα, ώστε να δοξάζουν τον Πατέρα μας εν ουρανοίς. Η άμετρη προσωπική προβολή, οι ανούσιες απόψεις, το να θεωρείται είδηση το αυτονόητο, το πλήθος των προσωπικών φωτογραφιών μαρτυρεί ουσιαστικά έναν ναρκισσισμό. Μια αίσθηση ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από εμάς. Ότι πρέπει με κάθε τρόπο όχι να δείξουμε το έργο του Θεού, αλλά να προβάλουμε τον εαυτό μας.

Κάτι τέτοιο όμως ακυρώνει την αγάπη που είναι σκοπός της εκκλησιαστικής ζωής και μετατρέπει την διακονία σε ανταγωνισμό εξουσίας και αυτοπροβολής. Η διάσωση δια της φωτογραφίας στιγμών της εκκλησιαστικής ζωής έχει ιστορικό περιεχόμενο. Κανείς όμως δεν αγίασε βλέποντας εικόνες αλλά ζώντας την εν Χριστώ ζωή. Το Διαδίκτυο δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι οι πολλοί, οι μη έχοντες ελπίδα, βλέποντας φωτογραφίες από τη ζωή μιας Εκκλησίας, μιας Μητροπόλεως, μιας ενορίας ή και ενός χριστιανού, κληρικού και λαϊκού, θα προβληματιστούν.

Η αγάπη όμως είναι αυτή που σώζει. Ο λόγος του Θεού, όπως αποτυπώνεται στα έργα και στα λόγια μας. Αλλά κυρίως η ταπείνωση και η σεμνότητα είναι αυτές που διδάσκουν αληθινά. Είναι αυτονόητο ότι η χριστιανική παρουσία στο Διαδίκτυο δεν μπορεί να αποσκοπεί στην αμαρτία, στην προβολή των προσωπικών παθών, στην άγρα οπαδών, στη δημιουργία διαδικτυακών κοινοτήτων με σκοπό την ατομική δόξα και την προσωπική αυθεντοποίηση.

Κι εδώ έρχεται ένας άλλος πειρασμός. Το Διαδίκτυο έχει προσφέρει τη δυνατότητα σε πολλούς ανθρώπους να γνωρίσουν σύγχρονές και παλαιότερες μορφές γερόντων και αγίων. Οι ρήσεις μάλιστα αυτών των σπουδαίων ανθρώπων είναι ιδιαίτερα αγαπητές, σύντομες και με το κριτήριο της αυθεντίας συγκινούν, αναπαράγονται και γίνονται κριτήριο Ορθοδοξίας.

Το θέμα όμως δεν είναι πόσο κάποιος γνωρίζει τι είπαν και τι έπραξαν οι γεροντάδες και οι άγιοι αλλά το πώς το ζει ο ίδιος. Ιδίως η αναζήτηση προφητειών, οι περισσότερες των οποίων είναι αμφιβόλου γνησιότητας, η συνωμοσιολογία  και η καταστροφολογία που προκαλούν το ενδιαφέρον και διασπείρουν φόβο και όχι αγάπη αλλά και η απόρριψη συλλήβδην του σύγχρονου πολιτισμού, στον οποίο όμως έχουμε κληθεί να ζούμε και να εργαζόμαστε τη σωτηρία μας αποτελούν σημεία μιας πνευματικότητας που δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί υγιής. Γιατί είναι εξωστρεφής.

Ζητά τη μετάνοια των άλλων, ενώ δεν μας αφήνει να δούμε την προσωπική μας πτωτική και εμπαθή κατάσταση. Γι’ αυτό και καλούμαστε να έχουμε διάκριση και όχι να υιοθετούμε και να αναπαράγουμε άκριτα τέτοιες ρήσεις. Ή καλύτερα να πράττουμε τα έργα του Θεού, όχι να θεοποιούμε τους ανθρώπους που το προσπάθησαν ή το προσπαθούν. Ο Χριστός της Εκκλησίας είναι ο δρόμος και ο τρόπος μας.

Ο Χριστιανός στο Διαδίκτυο μπορεί να δώσει τη μαρτυρία της πίστης. Μπορεί να κατηχηθεί και να κατηχήσει αναλόγως των χαρισμάτων του. Αρκεί να έχει επίγνωση ότι καλείται τα πάντα να τα πράξει με αγάπη, ταπείνωση και διάκριση. Με σκοπό όχι να αυτοπροβληθεί ή να εξουσιάσει αλλά να διακονήσει. Τότε η χριστιανική μαρτυρία αναπαύει και ψυχαγωγεί κυριολεκτικά. Χωρίς να υποκαθιστά τον κόπο που καλείται να καταβάλει ο καθένας μας όχι μόνο για να μελετήσει, αλλά για να ζήσει την αλήθεια της χριστιανικής αλήθειας.

Πηγή: www.imp.gr

Πρωτοπρεσβύτερου Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Θεέ μου δώσε μου..

Ζήτησα από τον Θεό να μου δώσει δύναμη

κι΄Αυτός μου έδωσε δυσκολίες για να τις ξεπεράσω.

Του ζήτησα σοφία

κι' Αυτός μου έδωσε προβλήματα για να μάθω να τα λύνω.

Του ζήτησα οικονομική άνεση 

κι' Αυτός μου έδωσε νου και ικανότητα να δουλεύω.

Του ζήτησα θάρρος 

κι' Αυτός μου έδωσε κινδύνους να ξεπερνώ.

Του ζήτησα αγάπη

κι' Αυτός μου έδωσα προβληματικά άτομα να βοηθώ.

Του ζήτησα χάρες

κι' Αυτός μου έδωσε ευκαιρίες να εκμεταλλευτώ.

Απ' ότι ζήτησα, δεν πήρα τίποτε,

τίποτα απ΄αυτά που ήθελα, 

πήρα όμως τα πάντα απ΄αυτά που πραγματικά χρειαζόμουν.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ ΕΙΣΑΚΟΥΣΤΗΚΕ..

Ο κίνδυνος της γεροντολατρείας.

Όλοι κάνουμε υπακοή ή έστω προσπαθούμε να κάνουμε, στις συμβουλές και παραινέσεις του Πνευματικού μας, ακόμη κι αν δεν μας αρέσουν αυτά που ακούμε και οφείλουμε να ακολουθήσουμε. Όμως δεν πρέπει να κάνουμε υπακοή μόνον εμείς στο θέλημα του Κυρίου, που μας φανερώνεται μέσω του Πνευματικού μας αλλά πρέπει και ο εκάστοτε γέροντας να είναι απόλυτα εναρμονισμένος με το φρόνημα του Χριστού. Αλλιώς έχουμε ανθρωπολατρεία και γεροντολατρεία και αυτό είναι αίρεση.

Έλεγε ένας γέροντας :

- Άμα ανοίξω την καρδιά σου και βρω, ότι μέσα στην καρδιά σου είμαι εγώ, θα σε κάνω κομμάτια, θα σε πετάξω από εδώ μέσα. Πρέπει να ιδώ τον Χριστό μέσα στην καρδιά σου, όχι εμένα.

Λέγει το πνευματικοπαίδι :

- Εσένα έχω πνευματικό και εσένα βάζω στην καρδιά μου.

- Όχι, στο περικάρδιο εμένα. Δίπλα, βοηθητικό.

Είναι βοηθητικός. Ο πνευματικός σε οδηγεί μέχρι την πύλη του Παραδείσου και στο τελωνείο και ή πήγαινε πάνω ή πήγαινε κάτω. Από εκεί και πέρα , ο Ιησούς Χριστός θα σου ανοίξει την θύρα, διότι λέγει « Εγώ είμαι η θύρα »  του Παραδείσου, όχι κάποια άλλη πόρτα. Και λέγει : « Δι΄εμού, εάν τις εισέλθη, σωθήσεται » . Δηλαδή, για να ανοίξει η πόρτα του Παραδείσου πρέπει να έχεις εσύ, μέσα σου, τον Χριστό. Και αν έχεις Χριστό, θα σου ανοίξει ο Χριστός. Αν δεν έχεις και να σου ανοίξει, δεν μπαίνεις .

Από το βιβλίο του Ιερομόναχου Γέροντα Εφραίμ Δικαίου ΛΟΓΟΙ ΠΕΝΙΧΡΟΙ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ 

Ιερά Βατοπαιδινή Κοινοβιακή Σκήτη Ισαποστόλου Ανδρέου και Μεγάλου Αντωνίου

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης : ένας άγιος της εποχής μας..

Τιμάται σήμερα ( 12/07 ) η Κοίμηση του Οσίου Γέροντος Παϊσίου, ενός καινοφανούς αγίου των ημερών μας..

Η ΚΟΛΑΣΜΕΝΗ ΨΥΧΗ

Διηγήθηκε ο Γέροντας : « Μια γνωστή μου γριά ήταν πολύ τσιγκούνα. Η κόρη της ήταν πολύ καλή και ό, τι ήθελε να δώσει ελεημοσύνη το έριχνε από το παράθυρο έξω, έβγαινε με άδεια χέρια, γιατί την έλεγχε μήπως πήρε τίποτε και ύστερα το έπαιρνε και το έδινε. Όμως, αν της έλεγε ότι ο καλόγηρος ( εγώ δηλαδή ), είπε να μου δώσεις αυτό το πράγμα, το έδινε.

Μετά το θάνατό της βλέπω έναν νέο ( θα ήταν ο φύλακας άγγελος της ) και μου λέει : '' Έλα και σε θέλει η........''. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι μου συνέβη και βρέθηκα στην Κόνιτσα, μπροστά σε έναν τάφο. Κάνει το χέρι του έτσι και ανοίγει ο τάφος. Βλέπω μέσα έναν πολτό από γλίτσες και τη γνωστή μου γριά που είχε αρχίσει να λιώνει και να φωνάζει : '' Καλόγερε σώσε με ! ''.

Την πόνεσα, την λυπήθηκα. Χωρίς να τη σιχαθώ, κατέβηκα μέσα, την αγκάλιασα και τη ρωτούσα : '' Τι έχεις ; ''. Μου λέει : '' Πες μου, ό,τι μου ζήτησες εγώ πρόθυμα δεν σου το έδωσα ; ''. '' Ναι, έτσι είναι '' είπα. ''Εντάξει'', την καθησύχασε ο νέος ( ο φύλακας άγγελος της ) .

Έκανε πάλι το χέρι του έτσι και ξανατράβηξε τον τάφο σαν κουρτίνα και βρέθηκα πάλι στο καλύβι.

Οι αδελφές από τη Σουρωτή με ρώτησαν : '' Τι σου συνέβη του αγίου Ανδρέα ; ''. Απαντώ : '' Να κάνετε προσευχή γι’ αυτήν την ψυχή......''.

Σε δυο μήνες τη βλέπω πάλι. Υπήρχε ένα χάος και ψηλά σ’ ένα ίσιωμα ήταν παλάτια, σπίτια πολλά, άνθρωποι πολλοί. Εκεί πάνω ήταν η γριά πολύ χαρούμενη. Το πρόσωπό της ήταν σαν μικρού παιδιού, μόνο ένα σημαδάκι είχε και ένα Αγγελάκι το έτριβε για να καθαρίσει κι αυτό.

Βαθιά, στο χάος είδα κάποιους να χτυπιούνται, να ταλαιπωρούνται και να προσπαθούν να ανέβουν πάνω...

Την αγκάλιασα από χαρά. Την πήρα πιο πέρα για να μη μας βλέπουν και πληγώνονται. Μου είπε : '' Έλα να σου δείξω που με έβαλε ο Κύριος...'' ».

 ΔΙΑΣΩΣΗ ΠΑΙΔΙΟΥ

Ο π. Χρήστος Τσάνταλης από τη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης και εφημέριος Κερασιάς, με εννέα παιδιά καταθέτει : « Μερικά από τα παιδιά μου έπαιζαν στην ταράτσα του σπιτιού και κάποια στιγμή άρχισαν να πηδούν τον φωταγωγό. Ένα αγοράκι μου έξι ετών, που δεν μιλάει ακόμα καλά, θέλησε και αυτό να πηδήξει. Βρέθηκε στο κενό και σαν βολίδα έφυγε προς τα κάτω. Ήλθαν τα παιδιά τρομαγμένα και μου το είπαν. Έτρεξα με χτυποκάρδι στο βάθος του φωταγωγού, για να περιμαζέψω το μικρό. Έμεινα έκπληκτος όταν το είδα να έρχεται προς το μέρος μου κατακίτρινο από το φόβο. Το πήγα στο νοσοκομείο. Οι γιατροί το εξέτασαν και είπαν ότι δεν έχει τίποτε, ούτε το παραμικρό τραύμα..

Καταλάβαμε πως πρόκειται περί θαύματος και σκέφτηκα πως η θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς της Νέας Μηχανιώνας έσωσε το παιδί. Το πήγα στην εικόνα της και το ρώτησα : '' Αυτή σε φύλαξε; ''.

Αυτό απάντησε : '' όχι''. Με οδήγησε στη φωτογραφία του π. Παΐσιου και μου τον έδειξε με το δάκτυλο..'' Aυτός με κράτησε'' »..

ΤΟ ΚΑΣΚΟΛ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ ΟΓΚΟ

Μαρτυρία Φιλίτσας...από το Βόλο: « Βρέθηκα στη δύσκολη θέση να μην μπορώ να βοηθήσω και να ηρεμήσω την απελπισμένη αδελφή μου, μετά από ένδειξη όγκου στη μαστογραφία που έκανε.

Με σεβασμό ζήτησα από αγαπητή μου φίλη την πολύτιμη κληρονομιά της, το κασκόλ του σεβαστού Γέροντος Παΐσιου. Κρατώντας το σφιχτά στην αγκαλιά μου, με χέρια τρεμάμενα, με έντονο χτυποκάρδι έτρεξα και το εναπόθεσα στην αγκαλιά της πασχούσης. Εκείνη με δάκρυα στα μάτια πήγε στο εικόνισμα και προσευχήθηκε. Της ευχήθηκα περαστικά και το επέστρεψα αμέσως στη φίλη μου.

Μετά από 4 -5 μέρες η άρρωστη επανέλαβε τη μαστογραφία. Το θαύμα είχε γίνει. Η μαστογραφία ήταν πεντακάθαρη. Ο όγκος είχε εξαφανιστεί. Μεγάλη η χάρη του Γέροντος Παΐσιου ».

Πηγή: Ιερομόναχου Ισαάκ, ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Οι τρεις « αποτυχίες » του Θεού.

Η άφεση των αμαρτιών είναι η βασικότερη διαφορά της Παλαιάς Διαθήκης από την Καινή, εφ’ όσον στην Παλαιά δεν υπήρχε καθόλου μια τέτοια δυνατότητα, με συνέπεια, ακόμη και οι αγιότεροι άνθρωποι, με πρώτο τον Τίμιο Πρόδρομο,  μετά την κοίμησή τους να καταλήγουν « εις πυθμένα Άδου ».

Από αυτήν την άποψη, η άφεση αμαρτιών και βεβαίως η μετάληψη του Δεσποτικού Σώματος και Αίματος στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας συνιστούν ουσιαστικά λύτρωση για τον άνθρωπο και καθιστούν τον Χριστό μοναδικό Σωτήρα και Λυτρωτή του ανθρώπινου γένους.

Το δώρο της αφέσεως των αμαρτιών προορίζεται για κάθε άνθρωπο που το επιθυμεί, εφ’ όσον ο Θεός « πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας έλθειν ». ( Α΄ Τιμ. 2,4 ). Ωστόσο όμως δεν δίνεται χωρίς προϋποθέσεις. Οι προϋποθέσεις είναι βασικά δύο. Από τη μία να υπάρχουν εκείνοι που στο όνομα του Χριστού θα παρέχουν την άφεση. Αυτοί είναι καταρχήν οι Απόστολοι και στη συνέχεια οι διάδοχοί τους, δηλαδή οι επίσκοποι και οι πρεσβύτεροι της Εκκλησίας.

Από την άλλη η μετάνοια του ανθρώπου, ο οποίος εν ταπεινώσει ικετεύει για το έλεος του Θεού και την άφεση των αμαρτιών του. Και οι δύο αυτές προϋποθέσεις είναι εξίσου απαραίτητες. Ένα λάθος που κάνουν συχνά οι χριστιανοί είναι όταν ρίχνουν το βάρος για την αποτελεσματικότητα του ιερού μυστηρίου της εξομολογήσεως στην πνευματική κατάσταση του εξομολόγου πνευματικού. Αναζητούν μάλιστα γι’ αυτό το λόγο ενάρετους πνευματικούς, φωτισμένους, διακριτικούς, χαρισματούχους φημισμένους για την αγιότητά τους. Συχνά μάλιστα καυχώνται για τα τεκμήρια αγιότητος του πνευματικού.

Αυτό χωρίς να είναι βέβαια κακό είναι όμως λίαν επικίνδυνο και συχνά παραπλανητικό. Διότι στο μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως δεν κρίνεται και δεν εξετάζεται ο πνευματικός αλλά ο εξομολογούμενος τις αμαρτίες του άνθρωπος. […]

Ο πνευματικός, όσο καλός κι ενάρετος κι αν είναι, αν ο εξομολογούμενος δεν έχει μετάνοια και διάθεση πραγματικής επιστροφής στο Θεό, τότε δεν μπορεί να τον βοηθήσει ουσιαστικά. Χωρίς μετάνοια όχι μόνον ο πνευματικός απλά αλλά και ο ίδιος ο Θεός « αδυνατεί » να επιφέρει στον άνθρωπο την « καλήν αλλοίωσιν » και να τον σφραγίσει με τα δώρα της χάριτός Του.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη ο ίδιος ο Θεός συχνά αναλαμβάνει απ’ ευθείας χρέη πνευματικού Πατρός και παρ’ όλα αυτά « αποτυγχάνει » δηλαδή δεν καταφέρνει να επιδράσει θετικά στον ψυχισμό του ανθρώπου. Ας δούμε τρεις κραυγαλέες περιπτώσεις:

1.        Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή του προπάτορα Αδάμ. Ο Αδάμ με την υποκίνηση της γυναίκας του Εύας δοκιμάζει τον απαγορευμένο καρπό και αμέσως γεύεται τον πνευματικό θάνατο. Η αίσθηση της σωματικής του γυμνότητας αποτελεί αντανάκλαση της πνευματικής του γύμνωσης από κάθε στοιχείο της χάριτος του Θεού. Ο Αδάμ βιώνει ακαριαία μια τραγική μεταβολή της ύπαρξής του, εφ’ όσον για πρώτη φορά νιώθει εντός του μια ξένη, παγερή, δαιμονική παρουσία, τελείως αντίθετη προς τη μέχρι τότε γλυκιά αίσθηση της παρουσίας του Θεού.[…]

Οι διαδοχικές ερωτήσεις: « Αδάμ που είσαι;…Μήπως έφαγες από το δέντρο που σου είχα πει να μη φας;…Γιατί το έκανες αυτό; » ( Γεν. 3, 9-13 ) έχουν μοναδικό σκοπό να οδηγήσουν τον Αδάμ στη συναίσθηση  του σφάλματος και συνακόλουθα στη μετάνοια και την επιθυμία επανένωσής του με τον Θεό. Ο Θεός παρ’ ότι ενεργεί με καταπληκτική διάκριση και ευγένεια, ωστόσο δεν καταφέρνει αυτό που επιθυμεί.

       Ο Αδάμ τελικά αρνείται την παραδοχή του τραγικού σφάλματος, ρίχνει άνανδρα την ευθύνη στη γυναίκα του Εύα, κλείνει ερμητικά την πόρτα της ψυχής του στο Θεό και φεύγει από τον Παράδεισο. Η πτώση είναι γεγονός.

2.        Μια δεύτερη περίπτωση στην οποία θα λέγαμε ότι ο Θεός « αποτυγχάνει » ως πνευματικός καθοδηγητής είναι η περίπτωση του Κάιν, υιού του Αδάμ. Ο Κάιν, όπως και ο αδελφός του ο Άβελ προσφέρουν θυσία στο Θεό. Οι δύο θυσίες διαφέρουν ποιοτικά μεταξύ τους. Ο Θεός ευαρεστείται στη θυσία του Άβελ περισσότερο απ’ ότι στη θυσία του Κάιν. Ο Καιν εξοργίζεται, σκυθρωπάζει και κυριεύεται από αίσθημα μίσους προς τον αδελφό του.

Στην κρίσιμη στιγμή ο Θεός πάλι παρεμβαίνει με σκοπό να αποτρέψει το διαφαινόμενο έγκλημα. Μιλά απ’ ευθείας στον Καιν με λόγια παραμυθητικά: « Γιατί οργίστηκες και σκυθρώπιασες; Αν πράξεις το σωστό, θα ξαναβρείς το κέφι σου. Αν όχι, η αμαρτία δεν πάει να παραμονεύει σα θηρίο στην πόρτα. Εσένα επιθυμεί. Εσύ όμως πρέπει να κυριαρχήσεις πάνω της ». (Γεν. 4, 6-7).

Τα γεμάτα πατρική στοργή και αγάπη λόγια του Θεού δεν αγγίζουν την καρδιά του Κάιν. Κυριευμένος από δαιμονικό μίσος περιφρονεί προκλητικά τον Θεό, καλεί αδίστακτα τον αδελφό του στο χωράφι και τον φονεύει. Το πρώτο έγκλημα της ανθρωπότητας καταγράφεται στην ιστορία.

3.        Το τρίτο παράδειγμα « αποτυχίας » του Θεού είναι η περίπτωση του Ιούδα του Ισκαριώτη. Ο Ιούδας παρίσταται στον Μυστικό Δείπνο μόνο σωματικά, ψυχικά είναι απών. Όταν απλώνει το χέρι « εν τω τρυβλίω » να πάρει τη Θεία Κοινωνία, με την καρδιά ήδη έχει αποφασίσει την προδοσία. Ο Χριστός στην οριακή εκείνη στιγμή του απευθύνει το λόγο: « ότι έχεις να κάνεις, κάνε το γρήγορα » (Ιω. 13, 27).

Σκοπός του είναι να αφυπνίσει τον Ιούδα, να ανοίξει έστω την τελευταία στιγμή λυτρωτικό διάλογο μαζί του, να τον οδηγήσει στην μετάνοια. Όμως τα λόγια του Χριστού πάλι πέφτουν στο κενό. Ο Ιούδας αμέσως αποχωρεί και « θηριάλωτος υπό του νοητού λύκου » προχωρεί στην προδοσία, χαρίζει στον Χριστό το « προδοτικό φίλημα » και « απελθών απήγξατο » (Ματθ. 27, 5).

Τα παραπάνω περιστατικά που ενδεικτικά μόνο αναφέραμε φανερώνουν περίτρανα ότι αν ο άνθρωπος δεν θέλει, ο Θεός δεν μπορεί να τον οδηγήσει στη μετάνοια και τη σωτηρία. Η πανσοφία και η παντοδυναμία του Θεού « περιορίζονται » από την ανθρώπινη ελευθερία. Ο άνθρωπος επομένως καλείται, ως απόλυτα υπεύθυνο πρόσωπο να κάνει καλή και σωστή χρήση της θεόσδοτης ελευθερίας του.

Ο Θεός από άπειρη αγάπη και ευσπλαχνία καλεί τον κάθε άνθρωπο στο μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως σε ένα λυτρωτικό διάλογο. Στο διάλογο όμως αυτό ο Θεός επιμένει να μιλά μόνο μια γλώσσα, τη γλώσσα της αλήθειας. Ο Θεός φαίνεται να μας λέει: « Παιδί μου, όχι μόνο ο πνευματικός σου πατέρας, αλλά και εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να σε βοηθήσω αν εσύ δεν το θελήσεις ».

Τα παραπάνω περιστατικά αποδεικνύουν ότι η επιλογή της κακίας, του εγωισμού, της σκληροκαρδίας, της ουσιαστικής « κώφευσης » απέναντι στη φωνή του Θεού έχουν πάντα τραγική κατάληξη. Ο πνευματικός πατέρας όσο άγιος κι αν είναι δεν μπορεί να υπερβεί σε δυνατότητες το Θεό. Τελικά τόσο ο Θεός όσο ο πνευματικός κοιτάζουν εναγώνια τον άνθρωπο και περιμένουν την απόκρισή του.

Αυτό που για τον Αδάμ, τον Κάιν, τον Ιούδα φαινόταν τόσο δύσκολο, για τον τελώνη αποδείχτηκε τόσο απλό: « Ο Θεός ιλάσθητι τω αμαρτωλώ ». Ίσως και γι’ αυτόν να ήταν δύσκολο, το έκανε όμως εύκολο η δύναμη της πίστεως, η πραγματική μετάνοια, η αγάπη για την αληθινή ζωή, το μίσος της αμαρτίας. Τελικά τα ίδια πράγματα άλλοτε φαίνονται πολύ εύκολα και άλλοτε πολύ δύσκολα. Από μας εξαρτάται.

Ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει: « τό πίπτειν ανθρώπινον, το εμμένειν εωσφορικόν, το μετανοείν, θείον ».

Πηγή: www.imp.gr

Έχεις αγαπήσει ποτέ έτσι ;

«...Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μ' όλο που τα σκαλοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου.

Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μ΄όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμά σου, είναι και για το κλάδεμά σου.

Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο, 

έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλλησή τους στο χώμα.

Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.

Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει.

Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.

Σε αλέθει για να σε λευκάνει.

Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.

Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.

Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.

Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης,

τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές, κόσμο που θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά με όχι όλα τα δάκρυά σου.

Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.

Όταν αγαπάς, δεν θα΄πρεπε να λες " Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού " .

Και μην πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.

Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου : Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.

Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.

Να πληγωθείς από την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης.

Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο, με ευγνωμοσύνη στην καρδιά.

Κι ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ΄έναν ύπνο δοξαστικό στα χείλη σου... » .

Χαλίλ Γκιμπράν  « Ο Προφήτης »