29 Δεκεμβρίου: εορτή των Αγίων Νηπίων.

Κάθε χρόνο, στις 29 Δεκεμβρίου τιμάται η μνήμη των νηπίων που σκότωσε ο Ηρώδης, όταν συνειδητοποίησε πως οι τρεις (3) Μάγοι δεν επέστρεψαν να τον ενημερώσουν που  βρίσκεται ο νεογέννητος βασιλιάς (Ιησούς , τον οποίο θεωρούσε ως απειλή για την εξουσία του.

Κάποιοι ερευνητές πιστεύουν πως αυτά τα παιδάκια ήταν 30 έως 50 στον αριθμό, η Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας όμως μας αναφέρει πως ήταν περίπου 14.000, είχαν φρικτό θάνατο και θεωρούνται οι πρώτοι Μάρτυρες του Χριστού. Γι' αυτό και ανακηρύχτηκαν άγιοι από την Εκκλησία μας.

Μεγάλο μέρος των λειψάνων τους βρίσκονται στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και τμήματα αυτών, στην Ιερά Μονή Παντοκράτορος στο Άγιον Όρος.

Επίσης να αναφέρουμε πως ο τάφος του Ηρώδη είναι μέχρι και σήμερα δυσώδης, εξαιτίας των θηριωδιών του. Εκτός από τη σφαγή των αγίων Νηπίων, εκτέλεσε τους πολιτικούς αντιπάλους του, τις οικογένειές τους, δεκάδες μέλη του Μ. Συνεδρίου, Φαρισαίους, ραββίνους, εκατοντάδες αξιωματικούς και μέλη της ίδιας της οικογένειάς του.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Το ιστολόγιο ΑΠΟΣΤΑΓΜΑΤΑ ΦΩΤΟΣ σας εύχεται

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ  ΚΙ  ΕΥΦΡΟΣΥΝΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

με άμετρη αγάπη για όλους και περισσή φροντίδα για όσους την έχουν ανάγκη, ειδικά αυτές τις μέρες..

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ,  ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ,  ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ..

Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια..

Η Μεγαλομάρτυς αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια τιμάται στις 22 Δεκεμβρίου. 

Γεννήθηκε στη Ρώμη την εποχή των διωγμών, τον καιρό που αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, ο οποίος έμεινε στην ιστορία για τα φρικαλέα μαρτύρια που επέβαλε στους χριστιανούς. Προερχόταν από μια ευκατάστατη οικογένεια, ο πατέρας της ( Πραιτεξτάτος ) ήταν ειδωλολάτρης, η μητέρα της ( Φλαβία ) όμως ήταν πιστή χριστιανή και έτσι γαλούχησε και τη μικρή Αναστασία. Έφυγε όμως νωρίς από τη ζωή κι έτσι τη μικρή Αναστασία ανέλαβε να αναθρέψει ο Χρυσόγονος, πιστός χριστιανός κι αυτός, που την μεγάλωσε με τις αρχές και τις αξίες του Χριστιανισμού.

Η Αναστασία ήταν όμορφη εξωτερικά, μα κυρίως είχε όμορφη ψυχή. Ο πατέρας της, την πάντρεψε με το ζόρι σε έναν Πόπλιο, ειδωλολάτρη, που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η περιούσια της. Γι’ αυτό άλλωστε κατάφερε η Αναστασία, μετά από πολύ έντονο πνευματικό αγώνα, να διατηρήσει την παρθενία της και ποτέ δεν επιθύμησε τον Πόπλιο ως σύζυγο, το μόνο που την ένοιαζε, ήταν πώς θα αρέσει στον Θεό.

Έτσι κατόρθωσε με τη βοήθεια του Θεού να ζήσει ασκητικά και να κάνει πράξη, τις εντολές του Κυρίου. Συχνά φορώντας φτωχικά ρούχα, αποποιούμενη τα πλούτη της, επισκεπτόταν τους φυλακισμένους Χριστιανούς που ομολογούσαν μαρτυρικά τον Χριστό, καθάριζε τις πληγές τους, τους έλεγε κουβέντες παρηγοριάς και όταν υπήρχε ανάγκη πήγαινε τρόφιμα, ρούχα κτλ κρυφά, τη νύχτα. 

Κάποια στιγμή όμως ο σύζυγός της, τα έμαθε και τη φυλάκισε. Τη φυλάκισε με την κατηγορία πως είναι φαρμακός και ιερόσυλος. Η φυλακισμένη Αναστασία ήταν βαθύτατα λυπημένη και για έναν επιπλέον λόγο..δεν μπορούσε να βλέπει ούτε τον δάσκαλό της, τον Χρυσόγονο, τον οποίο είχε φυλακίσει και αυτόν ο Διοκλητιανός..επικοινωνούσαν δι’ αλληλογραφίας, κρυφά μέσω μιας ηλικιωμένης γυναίκας. Μέσω αυτής, ο Χρυσόγονος μετέφερε στην Αναστασία πως σε λίγες μέρες θα λυτρωνόταν από τον σύζυγό της. Πράγματι, μετά από λίγες μέρες σκοτώθηκε πηγαίνοντας στην Περσία, όπου είχε διοριστεί πρέσβης από τον Διοκλητιανό.

Ο Διοκλητιανός στο μεταξύ, πληροφορήθηκε πως ο Χρυσογόνος εξακολουθεί να κηρύττει και στη φυλακή και αποφασίζει να τον θανατώσει, αποκεφαλίζοντάς τον. Η Αναστασία φυλακίστηκε αρκετές φορές και βασανίστηκε, πάντα όμως απελευθερωνόταν ακόμη πιο δυνατή στην πίστη της. Πλησίαζε όμως το τέλος της. Κάποια στιγμή, εξαιτίας της πίστης της στον Θεό, οδηγήθηκε μέσα σε μια βάρκα μαζί με άλλους εκατόν είκοσι ειδωλολάτρες και έναν χριστιανό, που τον έλεγαν Ευτυχιανό.

Οι στρατιώτες είχαν εντολές να τρυπήσουν τη βάρκα τους, μόλις έβγαιναν στα ανοιχτά της θάλασσας για να πνιγούν, κάτι που δεν έγινε, λόγω θαυματουργικής επέμβασης του Θεού. Τότε πίστεψαν στον Θεό και οι εκατόν είκοσι ειδωλολάτρες. Όταν έμαθε τα γεγονότα ο Έπαρχος διέταξε να τους αποκεφαλίσουν και την Αναστασία να τη δέσουν σε πασσάλους και να την κάψουν ζωντανή. Η Αναστασία παρέδωσε μαρτυρικά την ψυχή της στον Κύριο, στις 22 Δεκεμβρίου.

Το λείψανο της αγίας παρέλαβε μία ευσεβής γυναίκα, η Απολλωνία, η οποία έχτισε και Ναό προς τιμήν της, πιθανόν στις Ιλλυρικές ακτές. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε το λείψανό της στην Κωνσταντινούπολη, στον ναό της Αναστάσεως, από τον Πατριάρχη Γεννάδιο και τον Αυτοκράτορα Λέοντα Α΄.

Σήμερα φυλάσσεται η Κάρα της και μέρος από το δεξιό πόδι της στην Ιερά Μονή αγίας Αναστασίας έξω από τη Θεσσαλονίκη. Η Εκκλησία την ονόμασε Φαρμακολύτρια , επειδή είχε τη δύναμη, μέσω της Θείας Χάρης, να θεραπεύει τους πάσχοντες από δηλητήρια και τα φαρμάκια των μαγισσών. 

Απολυτίκιο
Tῶν μαρτύρων ταῖς χρείαις διακονήσασα, μαρτυρικῶς ἐμιμήσω τὰς ἀριστείας αὐτῶν, δι' ἀθλήσεως ἐχθρὸν καταπαλαίσασα· ὅθεν βλαστάνεις δαψιλῶς χάριν ἄφθονον ἀεί, θέοφρων Ἀναστασία, τοῖς προσιοῦσιν ἐκ πόθου τῇ ἀρωγῇ τῆς προστασίας σου.

Το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου.

Διάγουμε μέρες Νηστείας και τούτη την εβδομάδα τελείται το Μυστήριο του Ευχελαίου. Τι είναι το συγκεκριμένο Μυστήριο, πότε και γιατί τελείται ;

Το Ευχέλαιο στηρίζεται στην εξουσία του Χριστού προς τους Μαθητές του να θεραπεύουν κάθε ασθένεια στο όνομά Του. Τηρήθηκε πιστά από όλους τους Αποστόλους και αποτελεί πλέον ένα (1) από τα επτά (7) Μυστήρια της Εκκλησίας. Τελείται τη Μεγάλη Τετάρτη, πολλές φορές και κατά τη διάρκεια της Νηστείας των Χριστουγέννων, στη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου, αλλά και σε άλλες περιστάσεις, ανάλογα με τις ανάγκες των ανθρώπων. Τελείται στους Ναούς αλλά είναι δυνατόν να τελεστεί και στο σπίτι. Γιατί;

α) Η ουσιαστική συμμετοχή μας στο Μυστήριο του Ευχελαίου θεραπεύει πνευματικά και δρα συγχωρητικά για κάθε εξομολογούμενο ολίσθημά μας. Το Μυστήριο της Εξομολόγησης προηγείται του Ευχελαίου, οπότε σ’ αυτήν την περίπτωση το Ευχέλαιο παίζει καταλυτικό ρόλο στην πνευματική κάθαρσή μας.  

β) Η Θεία Χάρη θεραπεύει όμως, όχι μόνο πνευματικά αλλά και σωματικά. Το Ευχέλαιο τελείται και σε περιπτώσεις ασθενούντων ανθρώπων. Και αν η περίσταση το επιβάλει, τότε τελείται ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.

Γι’ αυτό πριν την έναρξη της τέλεσης του Μυστηρίου δίδονται στον ιερέα τα ονόματα όσων ασθενούν (και όχι μόνο βέβαια..), ευχόμενοι ΥΠΕΡ ΥΓΕΙΑΣ.

Κατά τη διάρκεια του Μυστηρίου ακούμε επτά (7) ευχές και επίσης επτά (7) ευαγγελικά και Αποστολικά αναγνώσματα.. Γιατί επτά; Διότι ο αριθμός επτά 7 σημαίνει για την Εκκλησία μας, πληρότητα. Άρα το Ευχέλαιο εκφράζει την προσευχή και αγάπη όλης της Εκκλησίας για κάθε ασθενή.

Στο τέλος του Μυστηρίου βλέπουμε τον ιερέα να χρίει κάθε παριστάμενο με καθαρό κι ευλογημένο έλαιο, σταυρώνοντας το πρόσωπο και τα χέρια του, λέγοντας την συγκεκριμένη ευχή: « Πάτερ Άγιε, ιατρέ των ψυχών και των σωμάτων, ίασαι τον/την δούλον/ην Σου..εκ της περιεχούσης αυτόν σωματικής και ψυχικής ασθένειας...».

Καλούμαστε λοιπόν να συμμετέχουμε ουσιαστικά και ενσυνείδητα και είναι δυνατόν να νιώσουμε τη Θεία Χάρη σε κάθε κύτταρο της ύπαρξής μας..

Κατάκριση: Η αρχή του τέλους.

« Μην κρίνεις, για να μην κριθείς..»..

Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας η κατάκριση είναι το μεγαλύτερο πνευματικό βάρος, με το οποίο μπορεί να φορτώσει κάποιος την ψυχή του, είναι το χειρότερο εμπόδιο σε πνευματικό επίπεδο και εξαιτίας της μπορεί να χαθεί ο Παράδεισος. Κι ενώ προξενεί τόσο μεγάλο κακό στην ψυχή μας, πέφτουμε στην κατάκριση από μικρές και ασήμαντες απροσεξίες.

Ο αββάς Δωρόθεος (μοναχός που έζησε στην Παλαιστίνη τον 6ο αιώνα) αναφέρει χαρακτηριστικά: Αν πεις '' Και τι έγινε να ακούσω τι λέει εκείνος; Και τι έγινε να πω κι εγώ κάτι; Και τι έγινε να δω τι πάει να κάνει εκείνος, ο άλλος; '' ..Τότε το μυαλό μας αφήνει τις δικές μας αμαρτίες και ασχολείται συνεχώς με τους άλλους..Τότε έχουμε πέσει στην κατάκριση, η οποία απογυμνώνει τον άνθρωπο ενώπιον του Θεού.

Είναι τόσο βαριά η κατάκριση, που κι ο ίδιος ο Χριστός είχε πει : « Υποκριτή! Βγάλε πρώτα το δοκάρι από το δικό σου μάτι και τότε θα δεις καθαρά και θα μπορέσεις να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι του αδελφού σου ». (Ματθ. 7, 5)

Γιατί να μην κατακρίνουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και τις δικές μας αμαρτίες και αρπάζουμε την κρίση από τον Θεό; Γιατί ασχολούμαστε με τον άλλο; Γιατί θέλουμε να σηκώσουμε ξένο φορτίο;

Ιδού ένα σύντομο παράδειγμα πνευματικής λεβεντιάς: Κάποτε κάποιοι μοναχοί, ταραγμένοι πήγαν και είπαν στον αββά Αμμωνά ότι ο τάδε αδελφός κρύβει στο κελί του μια γυναίκα. Καταλαβαίνοντας πως ο αδελφός την είχε κρύψει σ’ ένα πιθάρι, κάθισε πάνω σ’ αυτό κι έπειτα τους είπε να ψάξουν σ’ όλο το κελί. Αφού δεν την βρήκαν, τους είπε:« Ο Θεός να σας συγχωρήσει ».

Έτσι τους έκανε να νιώσουν ντροπή και τους βοήθησε να μην ασχολούνται με τον πλησίον. Αλλά συνέτισε και τον αδελφό..βρίσκοντας την κατάλληλη ευκαιρία, έβγαλε τους υπόλοιπους έξω, τον έπιασε από το χέρι και του είπε: « Φρόντισε την ψυχή σου αδελφέ »..κι εκείνος ντράπηκε και κατανύχθηκε.

Πώς θα σταματήσω να κατακρίνω; Αν την ώρα που ετοιμάζομαι να κατακρίνω, σκεφτώ: « Σήμερα αυτός, αύριο κι εγώ..». Έτσι ασφαλίζεται η ψυχή, ταπεινώνεται και είναι ετοιμοπόλεμη..

Άγιος Πορφύριος: Τα λάθη των «ευσεβών» γονέων..

Να βλέπουμε τον Θεό στο πρόσωπο των παιδιών και να δώσουμε την αγάπη του Θεού στα παιδιά.

Να μάθουν και τα παιδιά να προσεύχονται. Για να προσεύχονται τα παιδιά πρέπει να έχουν αίμα προσευχομένων γονέων. Εδώ πέφτουν έξω μερικοί και λένε: «Εφόσον οι γονείς προσεύχονται είναι ευσεβείς, μελετούν την Αγία Γραφή ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, επόμενο είναι να γίνουν καλά παιδιά». Ορίστε όμως, που βλέπουμε αντίθετα αποτελέσματα λόγω της καταπιέσεως.

Δεν είναι αρκετό να είναι οι γονείς ευσεβείς. Πρέπει να μην καταπιέζουν τα παιδιά, για να τα κάνουν καλά με τη βία. Είναι δυνατόν να διώξουμε τα παιδιά από τον Χριστό, όταν ακολουθούμε τα της θρησκείας, με εγωισμό. Τα παιδιά δεν θέλουν καταπίεση. Μην τα εξαναγκάζετε να σας ακολουθήσουν στην εκκλησία. Μπορείτε να πείτε: «Όποιος θέλει, μπορεί να έλθει τώρα μαζί μου ή αργότερα». Αφήστε να μιλήσει στις ψυχές τους ο Θεός.

Η αιτία που μερικών ευσεβών γονέων τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν, γίνονται ατίθασα κι αφήνουν και την Εκκλησία κι όλα και τρέχουν αλλού να ικανοποιηθούν είναι αυτή η καταπίεση που τους ακούν οι «καλοί» γονείς. Οι τάχα «ευσεβείς» γονείς που είχαν τη φροντίδα να κάνουν τα παιδιά τους «καλούς χριστιανούς», μ’ αυτή την αγάπη τους, την ανθρώπινη, τα καταπίεσαν κι έγινε το αντίθετο. Πιέζονται, δηλαδή, όταν είναι μικρά τα παιδιά κι όταν γίνουν δεκαέξι χρονών, δεκαεφτά, δεκαοχτώ, φθάνουν στο αντίθετο αποτέλεσμα. Αρχίζουν από αντίδραση να πηγαίνουν με παλιοπαρέες και να λένε παλιόλογα.

Ενώ, όταν αναπτύσσονται μέσα στην ελευθερία, βλέποντας συγχρόνως το καλό παράδειγμα των μεγάλων, χαιρόμαστε να τα βλέπουμε. Αυτό είναι το μυστικό, να είσαι καλός, να είσαι άγιος, για να εμπνέεις, να ακτινοβολείς. Η ζωή των παιδιών φαίνεται να επηρεάζεται από την ακτινοβολία των γονέων.

Επιμένουν οι γονείς: «Άντε να εξομολογηθείς, άντε να μεταλάβεις, άντε να κάνεις εκείνο...». Τίποτα δεν γίνεται...Ενώ βλέπει εσένανε; Αυτό που ζεις, αυτό και ακτινοβολείς. Ακτινοβολεί ο Χριστός μέσα σου; Αυτό πηγαίνει στο παιδί σου. Εκεί βρίσκεται το μυστικό. Κι αν γίνει αυτό, όταν το παιδί είναι μικρό, δεν θα χρειαστεί να κοπιάσει πολύ, όταν μεγαλώσει.

Όταν οι γονείς είναι άγιοι και το μεταδώσουν αυτό στο παιδί και του δώσουν αγωγή εν Κυρίω, τότε το παιδί ό, τι επιδράσεις κακές κι αν έχει από το περιβάλλον του, δεν επηρεάζεται, διότι έξω από την πόρτα του είναι η Σοφία, ο Χριστός. Δεν θα κοπιάσει, για να την αποκτήσει. Φαίνεται πολύ δύσκολο να γίνεις καλός αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ εύκολο, όταν από μικρός ξεκινήσεις με καλά βιώματα.

Μεγαλώνοντας δεν χρειάζεται κόπος, το έχεις μέσα σου το καλό, το ζεις. Δεν κοπιάζεις, το έχεις ζήσει, είναι περιουσία σου, που τη διατηρείς, αν προσέξεις σε όλη σου τη ζωή.

Από το βιβλίο Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλύβιτου - Βίος Και Λόγοι

εκδ. Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής Χανίων

Ιερός Χρυσόστομος: «Τη γλώσσα και τα μάτια σου!».

Ο Ιερός Χρυσόστομος ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει για τις ανθρώπινες σχέσεις ο τρόπος που μιλάμε ο ένας στον άλλον. Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις περνούν μέσα από τη γλώσσα και τον τρόπο που εκφραζόμαστε. Έτσι η γλώσσα μπορεί να γίνει «βασιλικό άτι» να πετάς, ή «διαβολικό όχημα» που σε οδηγεί στην καταστροφή. Κύρια ευθύνη του καθενός μας είναι να χαλιναγωγήσουμε τη γλώσσα μας, να μετράμε και να ελέγχουμε καλά τα λόγια μας.

Ο Χρυσόστομος για να μας κάνει να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να «δαμάζουμε» ό, τι σκεφτόμαστε να πούμε, περιγράφει μια πολύ παραστατική εικόνα, στην οποία ο πάνσοφος Θεός έθεσε δύο «φράγματα» στην γλώσσα πριν εκστομίσει κάτι: τα δόντια και τα χείλη.. Μας παροτρύνει έτσι να φιλτράρουμε δύο φορές ό, τι έχουμε σκοπό να πούμε, επειδή η κουβέντα όταν φύγει απ’ τη γλώσσα δεν γυρνάει πίσω..

Στην αντίθετη περίπτωση ο Χρυσόστομος τονίζει την πολύ μεγάλη ζημιά που μπορούν να προκαλέσουν τα άκριτα λόγια, οι λεκτικές απρέπειες και επιθέσεις, οι κακολογίες, οι δυσφημίσεις κτλ. Άρα λοιπόν οι άνθρωποι και ειδικότερα οι νέοι οφείλουν να διακατέχονται από ένα γλωσσικό ήθος, το οποίο φυσικά οφείλουν να εμφυσήσουν οι γονείς: Όχι στις διαβολές, όχι στις ύβρεις, όχι στα κουτσομπολιά, όχι στις βωμολοχίες αλλά γλωσσική ευπρέπεια, σεμνότητα, διακριτικότητα..

Αυτομάτως ο άνθρωπος, έχοντας καταφέρει να ελέγξει τη γλώσσα του βρίσκεται σε ένα εξαιρετικό επίπεδο εγκράτειας και αυτοσυγκράτησης και μπορεί συνάμα να ελέγξει τη σκέψη του, τους λογισμούς του, γεγονός υψίστης πνευματικής σημασίας αν αναλογιστούμε τα λόγια του Γέροντα Παΐσιου: «Η μεγαλύτερη ασθένεια του ανθρώπου είναι ο χαλασμένος λογισμός του».

Το επόμενο στάδιο, σύμφωνα με τον Ιερό Χρυσόστομο είναι η σιωπή. Είναι και αυτή τρόπος επικοινωνίας και μάλιστα ιδιαίτερα δηλωτικός και έντονος.. «Καιρός του σιγήσαι και καιρός του λαλήσαι» - «τότε γαρ δει φθέγγεσθαι μόνον, όταν της σιγής τα λεγόμενα χρησιμώτερα η» .

« Αμαρτία εγώ;; Οι άλλοι φταίνε..» .

Αυτός που πιστεύει ότι είναι «εντάξει» αποδεικνύει μόνο ότι δεν έχει επίγνωση της πραγματικής κατάστασής του και ότι δεν γνωρίζει την αλήθεια της Εκκλησίας.

Είναι εύκολο να πιστεύει κανείς ότι το σπίτι του είναι πεντακάθαρο, όσο είναι τα παράθυρά του κλειστά και είναι βυθισμένο στο σκοτάδι. Όταν όμως μπει μέσα σ’ αυτό μιαν ηλιαχτίδα, τότε μπορεί να φανεί τρομερά βρώμικο και σκονισμένο. Θα πίναμε πολύ δύσκολα νερό, αν πριν το πιούμε, το εξετάζαμε με ένα μικροσκόπιο και βλέπαμε όλους αυτούς τους τερατόμορφους μικροοργανισμούς που αναδεύονται μέσα του.

Γι’ αυτό και μας αρέσει να παραμένουμε πνευματικά τυφλοί, γιατί έτσι μπορούμε να φανταζόμαστε τους εαυτούς μας άψογους και τέλειους και γι’ αυτό προτιμάμε να ασχολούμαστε με τα φαινόμενα και την εξωτερική συμπεριφορά και να τονίζουμε την « έξωθεν μαρτυρία » .

Αρχ. Φιλοθέου Φάρου, Ήθος αηθές, εκδ. Ακρίτας

Ο άνθρωπος υπάρχει μόνον όταν αγαπά και αγαπιέται..

Ένας σύγχρονος Αμερικανός θεολόγος ο Τζόσεφ Φλέτσερ έχει πει: « Αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος αλλά η αδιαφορία » . Όταν το κέντρο της ζωής μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο ο εαυτούλης μας και η ικανοποίηση των αναγκών του, αφήνοντας στο περιθώριο όλους όσους μας περιβάλλουν, μας νοιάζονται και μας αγαπούν, πολύ γρήγορα θα μείνουμε μόνοι.

Ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του ( προς Γαλάτας 2, 16-20 και 5, 13-15 ) το λέει ξεκάθαρα: Η αγάπη και η πίστη προς τον Χριστό φανερώνεται από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Η πίστη μας περνάει πρώτα απ’ την καρδιά και ύστερα απ’ το μυαλό. Αν δεν ζω την αγάπη, την ελεημοσύνη, την ταπείνωση, δεν έχει καμία αξία να μιλώ γι’ αυτές. Πώς να διδάξω για την Σταύρωση, αν δεν έχω σταυρώσει πρώτα εγώ ο ίδιος τα πάθη μου; Πώς να κάνω τους γύρω μου να χαρούν για την Ανάσταση του Κυρίου, αφού εγώ ο ίδιος δεν έχω ζήσει την δική μου προσωπική Ανάσταση;

Όταν κάποιος αγωνιστεί και ματώσει και σταυρώσει τα πάθη του τότε, χωρίς να το καταλάβει, ο Χριστός εισβάλει μυστικά στον χώρο της ψυχής του και τα σαρώνει όλα..μεταμορφώνει την ψυχή, η οποία λάμπει και ακτινοβολεί Θεία Χάρη. Αυτή η Θεία Χάρη είναι αδύνατον να μην επηρεάσει και τους ανθρώπους γύρω του. Αυτός ο άνθρωπος, πλήρης Θείας Χάριτος πλέον, μαγνητίζει κάθε πονεμένη ψυχούλα. Σαν τις μέλισσες που μαζεύουν τη γύρη από ένα ανθισμένο λουλούδι που μοσχοβολά, έτσι κι αυτοί..

Ο πραγματικός χριστιανός ζει τον Χριστό καθημερινά, δεν μιλά απλά γι’ Αυτόν..

« Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός ».

Η διπλή εορτή της 28ης Οκτωβρίου.

Και η 28η Οκτωβρίου είναι διπλή εορτή..μα δεν το γνωρίζουν αρκετοί. Εκτός από την εθνική εορτή τιμής στην εποποιία του 1940, τιμούμε και το πρόσωπο της Θεοτόκου. Εκείνη την ημέρα τιμούμε την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η συγκεκριμένη γιορτή μεταφέρθηκε από τη 1η Οκτωβρίου, στις 28 Οκτωβρίου για να τιμηθεί ο τρόπος με τον οποίο σκέπασε η Θεοτόκος τον  απελευθερωτικό Αγώνα των Ελλήνων ενάντια στον φασισμό.

Η επίθεση εναντίον των Ελλήνων ξεκίνησε άλλωστε με την προσβολή στο πρόσωπο της Παναγίας, με τον τορπιλισμό του ελληνικού καταδρομικού ΕΛΛΗ, ανήμερα της γιορτής της, στις 15 Αυγούστου 1940. Το ελληνικό πολεμικό πλοίο ήταν αγκυροβολημένο έξω από τον λιμάνι της Τήνου, όπου και συμμετείχε στις εκδηλώσεις του εορτασμού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. 

Από τότε η Παναγία στάθηκε μπροστά στον τιτάνιο αγώνα των Ελλήνων που για πολλούς εκείνη την εποχή φάνταζε τρέλα. Ω ναι..αυτός ο αγώνας δεν ήταν μόνον ανθρώπινος.. Μα θα διερωτηθεί κάποιος, η Παναγία είναι δυνατόν να επιθυμεί πολεμικές συγκρούσεις και να συνδράμει κιόλας;;

Σαφώς και δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο! Η Παναγία όμως δεν θα μπορούσε να αφήσει ανυπεράσπιστο το ελληνικό έθνος, το οποίο αδικούνταν κατάφωρα. Δεν μπορούσε να αρνηθεί τη βοήθειά της σε όλες τις Ελληνίδες μάνες που προσεύχονταν νύχτα-μέρα για τα παιδιά τους που πολεμούσαν στο μέτωπο. Δεν θα μπορούσε να αρνηθεί τη βοήθειά της στους Έλληνες στρατιώτες που τη επικαλούνταν πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της μάχης..

Είναι πάμπολλα τα θαύματά της και οι παρεμβάσεις της κατά τη διάρκεια των μαχών και πάρα πολλές οι μαρτυρίες των Ελλήνων που αντίκρυζαν μια μαυροφορεμένη γυναίκα να μπαίνει μπροστά στη μάχη καθοδηγώντας τους νικηφόρα, να σώζει από εχθρικές ενέδρες, να προστατεύει από πυροβολισμούς κτλ.

Σήμερα όμως;; Τι γίνεται σήμερα που υποτίθεται διανύουμε μια «ειρηνική» περίοδο; Σήμερα νιώθουμε «ασφαλείς», δεν έχουμε ανάγκη τη βοήθειά της (..έτσι νομίζουμε ) και ανήμερα της εορτής της 28ης Οκτωβρίου θεωρούμε πως είναι μια έξοχη ευκαιρία να κοιμηθούμε παραπάνω ή γιατί όχι..να αποδράσουμε για κανένα 3μερο, αν βολέψει η ημερομηνία της γιορτής..

Μα είμαστε βαθιά νυχτωμένοι..ο μεγαλύτερος εχθρός των Ελλήνων αυτή τη στιγμή είναι η λήθη. Έχουμε «αράξει» στους κόπους και θυσίες των ηρώων του ΄40 και τους έχουμε ξεχάσει. Έχουμε ξεχάσει και την Θεοτόκο και την Σκέπη της και την στοργική αγκαλιά της..Ως πότε όμως; Κόβουμε τις ρίζες του δέντρου..όμως όταν κοπούν οι ρίζες του δέντρου δεν υπάρχει γυρισμός, το δέντρο πέφτει.

Τιμώντας λοιπόν τους αγωνιστές του 1940, ας μην ξεχάσουμε και την Θεοτόκο και την Σκέπη της..με τη βοήθεια της και πάλι οι Έλληνες θα κάνουν το θαύμα..όπως το 1940! Ο εχθρός είναι εντός των τειχών..η λήθη..στο χέρι μας είναι..

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ - ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!

« Αφήστε τα παιδιά να έρχονται σε μένα. Μην τα εμποδίζετε. Γιατί η Βασιλεία του Θεού ανήκει σε ανθρώπους που είναι σαν κι αυτά »..

Ρώτησε κάποτε ένας ευλαβής επισκέπτης τον Γέροντα Παΐσιο :  

- Επισκέπτης: «Έχω παρατηρήσει, Γέροντα, ότι τα μωρά μερικές φορές την ώρα της Θείας Λειτουργίας χαμογελούν».

- Γέροντας Παΐσιος : "Αυτό δεν το κάνουν μόνο στην Θεία Λειτουργία. Τα μωρά είναι σε συνεχή επαφή με τον Θεό, επειδή δεν έχουν μέριμνες. Τι είπε ο Χριστός για τα μικρά παιδιά; «Οί Άγγελοι αυτών έν ουρανοίς διά παντός βλέπουσι το πρόσωπον τον Πατρός μου τον έν ουρανοίς» . Έχουν επικοινωνία και με τον Θεό και με τον Φύλακα Άγγελο τους, που είναι συνέχεια δίπλα τους. Στον ύπνο τους πότε γελούν, πότε κλαίνε, γιατί βλέπουν διάφορα. Άλλοτε βλέπουν τον Φύλακα Άγγελο τους και παίζουν μαζί του – τα χαϊδεύει, τα πειράζει, κουνάει τα χεράκια τους, και αυτά γελούν - άλλοτε πάλι βλέπουν καμιά σκηνή του πειρασμού και κλαίνε".

- Επισκέπτης: «Ο πειρασμός γιατί πηγαίνει στα νήπια;».

- Γέροντας Παΐσιος : «Και αυτό τα βοηθάει, για να αισθάνονται την ανάγκη να ζητούν την μάνα τους. Αν δεν υπήρχε αυτός ο φόβος, δεν θα αναγκάζονταν να αναζητήσουν την αγκαλιά της μάνας τους. Όλα τα επιτρέπει ο Θεός για το καλό».

- Επισκέπτης : «Αυτά που βλέπουν, όταν είναι μικρά, τα θυμούνται, όταν μεγαλώσουν;».

- Γέροντας Παΐσιος : «Όχι, τα ξεχνούν. Αν θυμόταν το παιδάκι πόσες φορές είδε τον Άγγελο του, θα έπεφτε στην υπερηφάνεια. Γι’ αυτό, όταν μεγαλώσει, τα ξεχνάει. Ο Θεός με σοφία εργάζεται» .

- Επισκέπτης : «Μετά το Βάπτισμα τα βλέπουν αυτά;».

- Γέροντας Παΐσιος : «Φυσικά, μετά το Βάπτισμα»..

Ο παππούς από το Ντιτρόιτ..

Καμιά φορά αναρωτιόμαστε πώς είναι η αγάπη του Θεού. Πώς δείχνει ο Θεός πως μας νοιάζεται και πολλές φορές, όταν δεν γίνεται αυτό που επιθυμούμε, την ώρα που το θέλουμε, θυμώνουμε και τα βάζουμε μαζί Του. Μα ο Θεός μας αγαπά πολύ και η μακροθυμία του δεν έχει όρια.. Ένας δρόμος της αγάπης Του είναι και η υπομονή που δείχνει στην αμαρτωλότητά μας και στην αμετανοησία μας.

 Είναι εκεί..καρτερικά περιμένει να μετα-νοήσουμε, να αλλάξουμε νου και μας δίνει καθημερινά τις ευκαιρίες, μέσα από έναν δύστροπο σύζυγο, ένα ατίθασο παιδί, μέσα από έναν πειρασμό που μας κατακαίει διαρκώς. Είναι εκεί και μας δίνει χρόνο στην εδώ ζωή, να αρπάξουμε τις ευκαιρίες , να προσευχηθούμε και να ζήσουμε το Θαύμα..

« Ένας είχε φτάσει μέχρι τα ογδόντα του χρόνια και ήταν κάπου στο Ντιτρόιτ της Αμερικής, βαθύπλουτος και ανεξομολόγητος εφ' όρου ζωής, με πολλά κολάσιμα αμαρτήματα, βαθύπλουτος όμως. Είχε κάμει και μερικές ελεημοσύνες αλλά από τον απέραντο πλούτο του. Είχε πάει ο Γέροντας εκεί στο σπίτι του και είχε χαλιά, τάπητες περσικούς, που βούλιαζες δέκα-δεκαπέντε πόντους.

Μίλησε ο Γέροντας, κατενύγη ο άνθρωπος και εξομολογήθηκε και μας έλεγε ο Γέροντας:

- " Απόρησα για ποιόν λόγο ο άνθρωπος αυτός, ενώ ήταν άνθρωπος σκληροκάρδιος και δεν είχε δακρύσει ποτέ του, έκλαιγε ασταμάτητα, κάπου δυο ώρες συνέχεια.. ".

Ο παππούς που εξομολογούνταν γονατιστός έκλαιγε συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια... Και τί δεν παρήλασε από την Εξομολόγηση..Και τί δεν είπε... Και τί δεν έκανε... Του διάβασε ο Γέροντας την συγχωρητική ευχή και μετά την διακονία του πήγε στο κελί του. Την άλλη μέρα μαθαίνει ότι ο παππούς αυτός αιφνιδίως πέθανε.. Και έκανε σύναξη ο Γέροντας και λέγει:

- " Πατέρες και αδελφοί, εδώ υπάρχει μεγάλο μυστήριο. Αυτός ο παππούς είχε φτάσει σε μεγάλη ηλικία και ήταν ιατρικώς υγιής. Ουδέποτε ασθένησε, τίποτα δεν είχε. Ιατρικά αποδεδειγμένο αυτό. Ούτε ασπιρίνες είχε πάρει, ούτε τίποτα. Βέβαια έκανε ό, τι έκανε, ο Θεός γνωρίζει αλλά τον κράτησε μέχρι την δωδεκάτη ώρα του.. " .

Σώθηκε τελικά ο παππούς, διότι εφ' όσον ο Θεός γνώριζε ότι δεν θα ζήσει πιο πολύ, δύο ώρες συνεχώς έκλαιγε. Κλάμα, κλάμα, δηλαδή.. κλάμα, όχι αστείο πράγμα. Τα είπε όλα καθαρά, του διάβασε την συγχωρητική ευχή, δεν κοινώνησε. ίσως να του έβαλε κανόνα, κάποτε να κοινωνήσει αλλά το θέμα δεν είναι να κοινωνήσεις αλλά να σωθείς. Το θέμα είναι να κοινωνήσεις με τον Χριστό και να επικοινωνήσεις μετ’ Αυτού.

Να επικοινωνήσεις με το Άγιο Πνεύμα, να εισέλθει η Θεία Χάρη, η καθαρτική, διότι δεν κανονίζουμε εμείς πόσο θα ζήσουμε επί της γης. Αυτό είναι δουλειά του Κυρίου. Αρμόδιος για να το κανονίσει δεν είναι ο εαυτός μου αλλά ο Χριστός. Εγώ είμαι αρμόδιος αξιοποιώντας το χρόνο μου, τον παρόντα χρόνο μου να κερδίσω τον πάντοτε παρόντα χρόνο, δηλαδή την Ουράνια Βασιλεία με το " Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με " .

Από το βιβλίο του Ιερομονάχου Εφραίμ Δικαίου, ΛΟΓΟΙ ΠΕΝΙΧΡΟΙ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τόμος Α΄

Ιερά Βατοπαιδινή Κοινοβιακή Σκήτη του αποστόλου Ανδρέου και Μεγάλου Αντωνίου. 

Πού υπάρχει διωγμός για να μαρτυρήσω;

Είπε ο αββάς Αθανάσιος ο επίσκοπος Αλεξανδρείας : « Πολλές φορές λέει κάποιος από σας : " Που υπάρχει διωγμός για να μαρτυρήσω ; " Μαρτύρησε με τη συνείδηση, πέθανε για την αμαρτία, απονέκρωσε ό, τι σε συνδέει με την αμαρτωλή κατάσταση και έχεις γίνει μάρτυρας κατά την προαίρεση.

Εκείνοι μάχονταν με βασιλείς και άρχοντες. Έχεις και συ αντίπαλο τον διάβολο, τον βασιλιά της αμαρτίας και άρχοντες τους δαίμονες. Και τότε βέβαια μπροστά στους μάρτυρες τοποθετούνταν βωμός και θυσιαστήριο και όλη η αηδία της ειδωλολατρίας, το ίδιο και τώρα, νιώσε το ότι έχεις στημένο στην ψυχή σου αξιοκατάκριτο είδωλο.

Υπάρχει και σήμερα βωμός και θυσιαστήριο και μεμπτό είδωλο, νοητό, μέσα στις ψυχές. Βωμός το πάθος της λαιμαργίας, θυσιαστήριο η επιθυμία των ηδονών, είδωλο το πνεύμα της επιθυμίας. Γιατί αυτός που είναι δούλος της πορνείας και παραδίνεται στις ηδονές αρνήθηκε τον Ιησού και προσκυνά είδωλο, έχει μέσα του το άγαλμα της Αφροδίτης, την αισχρή δηλαδή σαρκική ηδονή.

Όπως επίσης εκείνος που νικιέται από την οργή και τον θυμό και δεν ξεριζώνει τη μανία του πάθους αυτού, τον Ιησού τον αρνήθηκε και τον Άρη κρατάει μέσα του για Θεό. μπήκε δηλαδή στον ζυγό της οργής, που αυτό είναι είδωλο παραφροσύνης.

Άλλος που είναι φιλάργυρος και φιλήδονος, που κλείνει τα σπλάχνα του στις ανάγκες του αδελφού του και δεν βοηθάει τον πλησίον, τον Ιησού αρνήθηκε και λατρεύει τα είδωλα. Γιατί έχει μέσα του, τον Ερμή το είδωλο και επιπλέον λατρεύει την κτίση και όχι τον κτίστη. Ρίζα βέβαια όλων των κακών είναι η φιλαργυρία.

Αν λοιπόν κυριαρχήσεις σ ΄αυτά και προφυλαχθείς από τα παράλογα πάθη, πάτησες τα είδωλα και αρνήθηκες τη δεισιδαιμονία. Έχεις γίνει κιόλας μάρτυς, αφού ομολόγησες την καλή ομολογία » .

Μέγα Γεροντικόν, τόμος Α΄

ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ: ΕΘΙΜΟ Ή ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ;

Η συντριπτική πλειοψηφία των γονέων βαπτίζουν τα παιδιά τους, τα οποία, στη συνέχεια προσέρχονται και στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Γίνεται όμως αυτή η κίνηση με επίγνωση και την ανάλογη ευλάβεια ή συμμετέχουμε εθιμοτυπικά και αρκούμαστε στον στολισμό του Ναού, στην αγορά βαπτιστικών ενδυμάτων, στη δεξίωση που θα ακολουθήσει και στο κλάμα ή όχι του μωρού ;

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Οι χριστιανοί στα πρώτα χρόνια εξάπλωσης του Χριστιανισμού βαπτίζονταν μεγάλοι πριν βαπτιστούν δε, υπήρχε μια περίοδος πνευματικής προετοιμασίας ( γι’ αυτό λέγονταν κατηχούμενοι ).

Στη συνέχεια όμως και μέσω φωτισμένων Πατέρων της Εκκλησίας αναδείχτηκε το μεγάλο θέμα της σχέσης του προπατορικού αμαρτήματος με το Μυστήριο του Βαπτίσματος. Με λίγα λόγια, όταν γεννιέται ένας άνθρωπος κληρονομεί την αστοχία των προπατόρων μας Αδάμ και Εύας και τις συνέπειες αυτού, δηλαδή τις προϋποθέσεις και τη ροπή προς την αμαρτία.

Άρα λοιπόν οφείλουμε ως γονείς που γνωρίζουμε, να βαπτίζουμε τα παιδιά μας το συντομότερο δυνατό..διότι είναι ο μόνος τρόπος να απαλλαχθεί ο άνθρωπος από το προπατορικό αμάρτημα. H Εκκλησία δεν πιέζει κανένα γονέα να το κάνει με το ζόρι, κανείς ιερέας δεν «τραβολογάει» τους γονείς να βαπτίσουν τα παιδιά τους..Η Εκκλησία εξηγεί και αναλύει γιατί είναι απαραίτητο το συγκεκριμένο Μυστήριο..την ευθύνη λοιπόν την έχουν οι γονείς.

Επιπλέον, μετά την τριπλή κατάδυση και ανάδυση του παιδιού από το νερό, δίδεται στο παιδί από τον Θεό, ο φύλακας-άγγελος του..να το συνοδεύει και το προστατεύει για πάντα..ποιος γονέας δεν το θέλει αυτό;

Μετά την τέλεση του Μυστηρίου του Βαπτίσματος τελείται και το Μυστήριο του Χρίσματος, όταν ο ιερέας χρίει το παιδί σταυρώνοντάς το, με ένα μίγμα ελαίου από σαράντα αρωματώδεις ουσίες, που συμβολίζουν τα χαρίσματα του Αγ. Πνεύματος, λέγοντας « Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου, αμήν  ». Εκείνη τη στιγμή συμβαίνουν συγκλονιστικά πράγματα, που αν μπορούσαμε να τα δούμε θα μας κοβόταν η ανάσα, διότι τότε δίδονται στο νεοφώτιστο παιδάκι πλούσιες οι δωρεές του Αγ. Πνεύματος, τις οποίες καλείται ο νέος χριστιανός να αξιοποιήσει ανάλογα..

Τι κρίμα λοιπόν που εμείς ασχολούμαστε με άσχετα πράγματα, αν λαδώθηκε ο νονός κτλ. Αγνοώντας όλα τα παραπάνω αναλωνόμαστε πολλές φορές σε συζητήσεις του τύπου: « Θα αφήσω το παιδί μου να αποφασίσει μόνο του ποια θρησκεία θα ακολουθήσει», «Δεν χρειάζεται να το βαφτίσω για να του δώσω όνομα» κτλ. Σαφώς και είμαστε ελεύθεροι να το πράξουμε, αναλαμβάνοντας ην ευθύνη που μας αναλογεί για κάτι τέτοιο, όπως και το παιδί εξάλλου , μεγαλώνοντας είναι ελεύθερο να κάνει τις επιλογές του.

Ας είμαστε όμως  πιο προσεκτικοί και με επίγνωση της κατάστασης στην οποία συμμετέχουμε, όχι απλά ως θεατές στο Μυστήριο του Βαπτίσματος αλλά ως συμπροσευχόμενοι για το νεοφώτιστο μέλος της Εκκλησίας.

Μ. Κωνσταντίνος: Tι συνέβη στο απώγειο της πνευματικής του πορείας;

Όλοι γνωρίζουν τον Μ. Κωνσταντίνο από το περίφημο Διάταγμα των Μεδιολάνων ( Διάταγμα της ανεξιθρησκίας ) και « στέκονται » οι περισσότεροι σ΄αυτό το σημείο. Πώς ήταν όμως η τελευταία περίοδος της ζωής του, η οποία και τον καταξίωσε στην εκκλησιαστική συνείδηση;

Ο Μ. Κων/νος τον Απρίλιο του 337 αισθάνεται τα πρώτα σοβαρά συμπτώματα κάποιας ασθένειας. Τι ακριβώς του συνέβη, δεν μας είναι γνωστό. Οι γιατροί του συνέστησαν να καταφύγει σε ιαματικά λουτρά, πράγμα που έκανε. Βλέποντας όμως την υγεία του να επιδεινώνεται, θεώρησε σκόπιμο να εγκαταλείψει τη λουτροθεραπεία και να επισκεφτεί την Ελενόπολη της Βιθυνίας, την πόλη στην οποία είχε δώσει το όνομα της μητέρας του. Εκεί παρέμεινε στο Ναό των Μαρτύρων, όπου προσευχόταν για την υγεία του.

Ο Μ. Κων/νος αντιλαμβάνεται πως η επίγεια ζωή του πλησιάζει στο τέλος της. Τότε οδηγείται στο Μυστήριο της Εξομολόγησης και στη συνέχεια του Βαπτίσματος. Κατανοεί πως δεν μπορεί να πεθάνει και να αφήσει την ψυχή του, υπό το βάρος των αμαρτιών του. Γονατίζει και εξομολογείται..

Μετά καταφεύγει σε κάποιο προάστιο της Νικομήδειας. Εκεί συγκαλεί τους επισκόπους και τους μιλάει, όχι σαν βασιλιάς αλλά σαν απλός άνθρωπος που αγγίζει το θάνατο. Τους μιλάει μέσα από την καρδιά του και τους εκφράζει την επιθυμία του να βαπτιστεί: « Αυτός ήταν ο καιρός που προσδοκούσα από παλιά και διψούσα κι ευχόμουν και να καταξιωθώ της εν Χριστώ σωτηρίας. Ήρθε η ώρα να απολαύσω κι εγώ την αθανατοποιό σφραγίδα...» .

Ο εξομολογητικός λόγος του Μ. Κω/νου δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφιβολίας σε σχέση με τις πραγματικές του προθέσεις. Η απόφασή του δεν ήταν ούτε καρπός στιγμιαίας συναισθηματικής παρόρμησης, ούτε πράξη πολιτικής σκοπιμότητας. Η σκέψη του, χρόνια πετούσε στον Ιορδάνη. Επιθυμούσε να βαπτιστεί κατά τον « τύπο » του Χριστού. Αδιαμφισβήτητη απόδειξη αυτής της διαπίστωσης είναι η ίδια η ευχαριστήρια φωνή του, που υψώνει προς τον Κύριο μετά το βάπτισμα: « Τώρα γνωρίζω ότι είμαι ευτυχισμένος και ο λόγος μου είναι αληθινός. Τώρα γνωρίζω ότι καταξιώθηκα στην αθάνατη ζωή. Τώρα γνωρίζω ότι μετείχα στην αιώνια ζωή » .

Μετά το βάπτισμα, ο Μ. Κων/νος δεν ξαναφόρεσε τον αυτοκρατορικό χιτώνα, αλλά παρέμεινε ντυμένος με το λευκό ένδυμα του βαπτίσματος, το οποίο δεν αποχωρίστηκε μέχρι το θάνατό του. 

Η αρρώστια του, τον είχε καταβάλει τελείως. Οι αξιωματούχοι έκλαιγαν και παρακαλούσαν τον Κύριο να παρατείνει τη ζωή του...Σ’ αυτούς απαντούσε πως τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία του προς τον Θεό...Το μεσημέρι της 22ας Μαΐου του 337 ο Μ. Κων/νος καταλύει τον επίγειο βίο του μετά από 31 χρόνια βασιλείας..Ήταν η μέρα της Πεντηκοστής. Ο ενταφιασμό του έγινε στο ναό των αγίων Αποστόλων.

Ο θάνατός του προκάλεσε βαθύτατο πένθος σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Οι χριστιανοί θρηνούν την απώλεια του πρώτου χριστιανού αυτοκράτορα και ταυτόχρονα του πρώτου προστάτη τους..

Το βάπτισμά του ήταν μια αποστομωτική απάντηση προς όλους αυτούς που τη σχέση του με την Εκκλησία την αντιλήφθηκαν ως σχέση συναλλαγής..

Πηγή:www.imp.gr 

Στεναχωριέσαι, αγχώνεσαι για κάτι; Δες το αλλιώς..

..Έχει να κάνει από ποια σκοπιά βλέπεις τη ζωή ολόκληρη και την ύπαρξη γενικά. Τα γεγονότα έχουν μια υποκειμενικότητα. Τελικά εμείς είμαστε αυτοί που βάζουμε όνομα στα πράγματα. « Καλό, κακό, ευλογημένο, μη ευλογημένο…». Η εκκλησιαστική εμπειρία των αγίων και των πατέρων έχει αποδείξει πώς ό, τι για τον κόσμο έχει μιαν εμπειρία αρνητική, μπορεί με μιαν άλλη ματιά, με τα μάτια της πνευματικότητας, με τη χάρη του Θεού και στην προοπτική της αιωνιότητας να είναι τελείως διαφορετικό.

Μια σοβαρή ασθένεια μπορεί για τον έναν να είναι αιτία απόγνωσης, απελπισίας, απομόνωσης ή και αυτοκτονίας και για έναν άλλο να γίνεται αυτό αιτία να ξαναδεί τη ζωή από την αρχή, να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του, να έρθει σε επαφή με τον Θεό, να συμφιλιωθεί με ανθρώπους, να ρίξει γέφυρες επικοινωνίας και γενικά να δει διαφορετικά τη ζωή.

Αυτό μπορεί να γίνει και για το πιο μικρό πράγμα της καθημερινότητας. Το πώς βλέπεις έναν πρωινό καφέ, το πώς βλέπεις τον σύντροφό σου και τα παιδιά σου στο σπίτι. Δηλαδή η Χάρις του Θεού είναι η δυνατότητα να βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα. Για τον άνθρωπο του Θεού δεν αλλάζει η εξωτερική πραγματικότητα. Δεν έχει άλλη πραγματικότητα ο άνθρωπος του Θεού και άλλη ο άνθρωπος του κόσμου. Κοινή είναι η πραγματικότητα για όλους. Εντάσεις, προβλήματα, δοκιμασίες. Ίδιος κόσμος, ίδια κοινωνία, ίδια προβλήματα.

Τι αλλάζει λοιπόν; Δεν αλλάζει κάτι εσωτερικό. Δείτε το σε παραδείγματα της καθημερινότητάς μας. Μπορεί το πρωί να χαιρόμαστε πάρα πολύ που έχουμε παιδιά και το απόγευμα να μας εκνευρίζουν και να βαρυγκομάμε που τα έχουμε. Ένας άλλος να βλέπει το ηλιοβασίλεμα και να δοξάζει το Θεό κι ένας άλλος να διαμαρτύρεται που τελείωσε, ας πούμε, η μέρα. Ένας άλλος να σηκώνεται το πρωί και να λέει πολύ ωραίος ο καιρός και να δοξάζει τον Θεό κι ένας άλλος να λέει τι κακός είναι αυτός ο καιρός, μας κατέστρεψε.

Τα αντικειμενικά γεγονότα λοιπόν έρχονται να φωτιστούν από τη δική μας υποκειμενική ματιά. Αυτό έχει να κάνει με το πόσο φωτισμένος είναι ο εσωτερικός μας κόσμος, τα μάτια μας, η αντίληψή μας, οι αισθήσεις μας. Και πώς την πληροφορία που δεχόμαστε, μπορούμε να τη μεταμορφώνουμε εν Χριστώ.

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, εφημέριος του Ιερού ναού Αγ. Ειρήνης Πύργου 

( Κρήτη )

ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ: ΣΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΜΑΖΙ..

Στις 14 Σεπτέμβρη τιμάται από την Εκκλησία μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Η Ιστορία είναι λίγο ως πολύ γνωστή..Η Αγία Ελένη αποφάσισε να ταξιδέψει ( 326 μ. Χ. ) στους Αγίους Τόπους για να προσκυνήσει, ευγνωμονώντας το Θεό για τις επιτυχίες του γιού της, Μ. Κωνσταντίνου. Γνώριζε για την ύπαρξη του Τιμίου Σταυρού και παρακινούμενη από θείο έρωτα αποφάσισε να ψάξει να τον βρει.

Οι έρευνες ξεκίνησαν στον Γολγοθά, όπου και βρέθηκαν όχι ένας αλλά τρεις Σταυροί. Ποιος όμως ήταν του Κυρίου; Και τότε συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός που φανέρωσε τελικά ποιος ήταν ο Τίμιος Σταυρός. Ακούμπησαν τον Σταυρό του Κυρίου, όπως και τους άλλους δύο στο σώμα μιας ευλαβούς γυναίκας που μόλις είχε ξεψυχήσει και αμέσως αναστήθηκε!

Το χαρμόσυνο νέο προκάλεσε όπως αναμενόταν τη συρροή πλήθους για να προσκυνήσουν τον Σταυρό και λόγω του πολύ μεγάλου αριθμού προσκυνητών, υψώθηκε ο Σταυρός σε κάποιο υψηλό σημείο για να τον βλέπουν όλοι..

Έχουμε άραγε εμβαθύνει ποτέ ως προς το νόημα τούτης της γιορτής; Θα τιμήσουμε τυπικά (;) τη μέρα, θα εκκλησιαστούμε πολύ πιθανόν, θα νηστέψουμε αυστηρά, όπως καθορίζει το τυπικό της Εκκλησίας και μετά τι;; Τι έχουμε κάνει για να υψώσουμε τον Σταυρό μέσα μας; Έχουμε ψάξει άραγε ποτέ στον δικό μας, προσωπικό Γολγοθά; Ποιος είναι ο δικός μας προσωπικός Γολγοθάς;

..Τα πάθη μας..τα λάθη μας..αυτά είναι ο προσωπικός μας Γολγοθάς. Ο χειρούργος για να σώσει τον ασθενή του πολλές φορές μπήζει βαθιά το νυστέρι και του σώζει τη ζωή..εμείς; Αφήνουμε τον Θεό να μας γιατρέψει με το νυστέρι του; Ποιο είναι το νυστέρι του; Ο Σταυρός..δηλαδή μια δοκιμασία, ο σωματικός πόνος, ο ψυχικός πόνος, να έχεις « πιάσει πάτο » και να μην βλέπεις πουθενά ελπίδα και τότε που η ψυχή δεν αντέχει άλλο, έρχεται η Ανάσταση. Αρκεί μόνον μια κίνηση της ψυχής..Να υψώσει τα μάτια της προς τον Σταυρό του Κυρίου. « Κύριε ελέησον με τον αμαρτωλόν..».

Κι όταν η ψυχή χτυπιέται και δεν βρίσκει άλλη διέξοδο, όταν είσαι καρφωμένος εκεί πάνω στον δικό σου Σταυρό, όταν στέκεσαι ως άλλος ληστής, εκ δεξιών του Κυρίου και ψελλίζεις : « Μνήσθητι μου τον αμαρτωλόν», τότε έρχεται η Ανάσταση, η λύτρωση..η αγκαλιά του Κυρίου. Πώς μας αγκαλιάζει ο Κύριος; Μα με τον Σταυρό του..με τα δυο του ματωμένα χέρια ανοιχτά πάνω στο Σταυρό ανοίγει την αγκαλιά Του και τον ακολουθούμε στην Ανάσταση. Ο Σταυρός είναι σκάλα.

Ο Σταυρός Του είναι η αποθέωση της Θείας Αγάπης προς το πλάσμα του. Ο Σταυρός είναι η αποθέωση της δικής μας υπακοής κι αγάπης προς Εκείνον. Ο Σταυρός όμως είναι και σκάνδαλο. Πότε; Πώς; Όταν τον αρνείσαι, όπως οι διάφορες αιρετικές παραφυάδες, οι οποίες δεν τολμούν ούτε την εικόνα του να αντικρύσουν και στα βιβλία τους εικονίζουν τον Ιησού καρφωμένο πάνω σε έναν πάσαλο, χωρίς τον οριζόντιο άξονα του Σταυρού, άρα χωρίς τα ανοιγμένα χέρια του Χριστού, χωρίς την αγκαλιά Του.

Πώς αρνούμαι τον Σταυρό; Όταν γογγύζω στη δοκιμασία, όταν γκρινιάζω επειδή ο Θεός δεν μου δίνει αυτά που θέλω, όταν θυμώνω με τους πάντες γύρω μου και φταίνε όλοι εκτός από μένα. Όταν δεχτείς όμως γενναία να σηκώσεις το Σταυρό σου, τότε είναι που έρχεται ο Κύριος να βοηθήσει. Τότε γιατί με αφήνει με τέτοιο βάρος; Μα επειδή η ψυχή είναι σαν το χρυσάφι που γυαλίζει, μόνο όταν το τρίψεις..έτσι και οι Σταυρικές δοκιμασίες κάνουν την ψυχή να λάμπει και όταν πια δεν θα μπορείς άλλο να σηκώσεις, τότε έρχεται η Ανάσταση.

Έχει μεγάλη σημασία ακόμη και το υλικό του Σταυρού, το ξύλο.  Οι πρωτόπλαστοι « έφαγαν » από το « δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού » και μπήκε ο πόνος στη ζωή μας. Αυτό το ξύλο που έγινε αιτία απώλειας του Παραδείσου τώρα, με τον Σταυρό του Κυρίου γίνεται αιτία επανεισόδου του ανθρώπου στον Παράδεισο.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από μια Σταυρωμένη και Αναστημένη ψυχή. Ατενίζω τον Σταυρό Σου Κύριε, γονατίζω και ζητώ το έλεος Σου..