ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Το ιστολόγιο  ΑΠΟΣΤΑΓΜΑΤΑ ΦΩΤΟΣ  σας εύχεται

ΚΑΛΗ  ΑΝΑΣΤΑΣΗ,

ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ..

Ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ  ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ  ΤΟ ΔΡΟΜΟ..

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Μ. Τρίτη : «..Δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα..» .

Απόψε, το βράδυ της Μ. Τρίτης, ψάλλεται στους ναούς, ο όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης. Στο τέλος ακούγεται ένα τροπάριο, αυτό της ευλαβέστατης ποιήτριας του Βυζαντίου, Κασσιανής. Το τροπάριο αυτό δεν αφορά την ίδια την αγία Κασσιανή, όπως πολλοί νομίζουν. Δεν εκφράζει η αγία Κασσιανή τον πόνο της για τις αμαρτίες της αλλά το τροπάριο αφορά την ανώνυμη αμαρτωλή γυναίκα, που ο Χριστός έσωσε από βέβαιο λιθοβολισμό του έξαλλου πλήθους, λόγω της εφάμαρτης πράξης της ( μοιχεία ). « Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω επ’ αυτήν », είπε ο Χριστός και ο χρόνος σταμάτησε εκεί.. ( Ιω. 8, 3-11).

   Αργότερα ο Ιησούς βρέθηκε στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου του λεπρού. Το έμαθε αυτή η γυναίκα και θέλησε να εκφράσει στον Κύριο την ευγνωμοσύνη της..Αγόρασε αρώματα και με δάκρυα στα μάτια, έπλυνε τα πόδια του Ιησού και τα σκούπισε με τα μαλλιά της.

Σ’ αυτήν την γυναίκα αναφέρεται το τροπάριο που έγραψε η Κασσιανή. Πώς όμως έφτασε σ' συτό το σημείο; 

Το 830 μ.Χ. η Ευφροσύνη, μητέρα του αυτοκράτορα Θεόφιλου και κόρη του Κωνσταντίνου του ΣΤ’, διοργάνωσε στην μεγαλόπρεπη αίθουσα Τρικλίνιο των ανακτόρων της Κωνσταντινούπολης, μεγάλη σύναξη από τις πιο όμορφες κοπέλες της Αυτοκρατορίας, για να βρει ο γιος την καταλληλότερη νύφη. Συγκεντρώθηκαν πολλές κοπέλες και ο Θεόφιλος πήγαινε μπροστά σε κάθε κοπέλα για να διαλέξει.  Όποια κοπέλα θα διάλεγε, θα της έδινε ένα χρυσό μήλο.

   Η ομορφότερη ήταν η Κασσιανή και ο Θεόφιλος έμεινε έκθαμβος. Τότε τη ρώτησε:   

- « Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα» (« Από τη γυναίκα ξεκινούν τα κακά πράγματα » ), υπονοώντας την Εύα. Η Κασσιανή όμως απάντησε:

- « Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα» ( «Και από τη γυναίκα πηγάζουν τα καλύτερα, τα ευγενέστερα»), υπονοώντας την Παναγία.

   Ο Θεόφιλος όμως παρεξήγησε την απάντηση της Κασσιανής, θεωρώντας την, ως προσπάθεια της Κασσιανής να τον υποτιμήσει. Έτσι έδωσε το μήλο στη Θεοδώρα. Η Κασσιανή στενοχωρέθηκε και αποφάσισε να γίνει μοναχή.  

   Εκεί, στο μοναστήρι συνέθεσε και το περίφημο « Τροπάριο της Κασσιανής » .

Κύριε η εν πολλαίς αµαρτίαις περιπεσούσα
γυνή τη σην αισθοµένη θεότητα
µυροφόρου αναλαβούσα τάξιν
οδυροµένη, µύρα σοι προ του ενταφιασµού σου κοµίζει.
Οίµοι λέγουσα ότι νυξ µοι υπάρχει,
οίστρος ακολασίας,
Ζοφώδης Τε και ασέληνος έρως
της αµαρτίας
∆έξαι µου τας πηγάς των δακρύων
ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ, κάµθητι µοι προς τους στεναγµούς της
καρδίας
ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει
καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας αποσµήξω τούτους δε πάλιν
τοις της κεφαλής µου βοστρύχοις
Ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν Κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα τω φόβω
εκρύβη,
Αµαρτιών µου τα πλήθη
και κριµµάτων µου αβύσσους ης εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ µου.
Μη µε την σην δούλην παρίδης ο αµέτρητον έχων το έλεος.

Μ. Εβδομάδα:..στην τελική ευθεία..

Ξεκινά η Μ. Εβδομάδα..

Θα κορυφωθούν οι πειρασμοί, οι δυσκολίες στο στάδιο του πνευματικού αγώνα και θα φαντάζουν οι μέρες μέχρι την Ανάσταση..ατελείωτες..

υπομονή..

ΚΑΛΗ ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ..

Η τρέλα να είσαι χριστιανός. ( η δια Χριστόν σαλότητα ).

Η δια Χριστόν σαλότητα ( σαλός = τρελός ) είναι μια σπάνια και ιδιαιτέρως επώδυνη μορφή πνευματικής άσκησης. Δια Χριστόν σαλοί έγιναν κάποιοι άγιοι, πολύ λιγότεροι σε σχέση με τα αναρίθμητα νέφη αγίων και Μαρτύρων, με σκοπό την εν Χριστώ , τελείωσή τους. Η επιλογή αυτή δεν γίνεται από εγωισμό, επειδή οι ίδιοι το αποφάσισαν. Η δια Χριστόν σαλότητα έρχεται μετά από Θεία Κλήση, πρόσκληση – πρόκληση ( πνευματική ), μετά από κάποιο θείο όραμα, ή μετά από την παρέμβαση κάποιου χαρισματικού Πνευματικού προς το πνευματικό παιδί του.

Εκδηλώνεται ως μια παράλογη συμπεριφορά, ο δια Χριστόν σαλός φαίνεται προς τον κόσμο, ως διανοητικά καθυστερημένος ή ως μια ψυχολογικά διαταραγμένη προσωπικότητα. Οι πράξεις του είναι προκλητικές για τους άλλους, αλλά ποτέ μα ποτέ επικίνδυνες, όχι μόνο για τους άλλους αλλά και για τον εαυτό του.

Για παράδειγμα, έχουμε την περίπτωση του αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού , ο οποίος κάποια στιγμή φαίνεται να μιλά σε ένα τοίχο..Οι περαστικοί τον λοιδορούσαν..όμως ο άγιος Ανδρέας έβλεπε τον θρήνο του φύλακα αγγέλου, κατά τη νεκρώσιμη ακολουθία ενός αμαρτωλού! Κι όχι μόνον έβλεπε αλλά συνομιλούσε με τον άγγελο , λέγοντάς του : « Σε παρακαλώ Πυρίμορφε, άφησε τα δάκρυα και το πένθος. Αυτός τελείωσε τη ζωή του , όπως του άξιζε. Εσύ , όμως από εδώ και πέρα θα απολαμβάνεις με τη χάρη του Θεού τα αγαθά της Βασιλείας Του » .

Η πραγματικότητα λοιπόν είναι τόσο διαφορετική. Η σαλότητα ενός τέτοιου ανθρώπου δεν είναι μια παθολογική κατάσταση αλλά έκφραση και βεβαίωση μιας σπάνιας πνευματικής και χαρισματικής δυναμικότητας. Είναι μια ένθεη αγάπη , που τους οδηγεί να κάνουν παράλογες πράξεις για να δώσουν τα δικά τους μηνύματα στον κόσμο. Ποια είναι αυτά τα μηνύματα; Το βασικό μήνυμα τους είναι : « Ανακαλύψτε την αμαρτία παντού. Μπείτε παντού, συναναστραφείτε τους πάντες. Ξεσκεπάστε την αμαρτία αλλά ντύστε με αγάπη τον αμαρτωλό » . 

Έτσι, ενώ τους βλέπουμε να περπατούν στον δρόμο, χορεύοντας και να αστειεύονται με τον κόσμο..ο σκοπός είναι άλλος..μέσα από όλα αυτά αποκαλύπτουν με το διορατικό τους χάρισμα κάποιο σκάνδαλο και προειδοποιούν έμμεσα τους ανθρώπους για κάποιο αμάρτημα.

Ο δια Χριστόν σαλός δεν έχει οικογένεια, δεν ζει σε κάποιο σπίτι, είναι ένας περιπλανώμενος, δεν είναι ερημίτης και περνά τη ζωή του μαζί με τους ανθρώπους. Πώς όμως προέκυψε η σαλότητα ως πνευματική άσκηση ; Εμφανίστηκε τον 2^ο αιώνα μ. Χ. ως αυστηρή άσκηση , σε αντίδραση στην ηθική κατάπτωση εκείνης της εποχής και στους ανελέητους διωγμούς των Ρωμαίων και Περσών αυτοκρατόρων εναντίον των χριστιανών.

Οι δια Χριστόν σαλοί, όταν κάποιος πνευματικός άνθρωπος καταλάβει την κατάσταση τους και την αρετή τους, φεύγουν αμέσως για να μην γίνει γνωστή η αρετή τους και ο πνευματικός αγώνας τους.

Η δια Χριστόν σαλότητα προϋποθέτει μεγάλη ταπείνωση, την οποία βιώνουν αυτοί οι ασκητές. Μπορεί να συμπεριφέρονται σαν τρελοί..όμως δεν είναι.. Είναι ο τρόπος της προσωπικής πνευματικής εργασίας, η οδός της σωτηρίας τους.

Ο αόρατος πόλεμος των λογισμών..

Λογισμοί..έρχονται...εκατοντάδες, μυριάδες, στροβιλίζουν στο μυαλό και διαλύουν, αν το επιτρέψουμε, όλα τα νεύρα της ψυχής. Έρχονται ειδικά την ώρα της προσευχής και μιλάμε κυριολεκτικά για έναν αόρατο πόλεμο. Πώς αντιμετωπίζονται ; Με την ευχή Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, δεύτερον είναι η καταφρόνηση, που είναι το ασφαλέστερο και το πιο σίγουρο και ανέξοδο, το οποίο δεν μπορεί κανείς να το επιτύχει , αν δεν έχει δυνατή ευχή. Και το τρίτο και το πιο δυνατό είναι να νικήσει κανείς τον εχθρό με τον λογισμό, τον πραγματικά διακριτικό και συνετό λογισμό. 

Ήταν κάποιος μοναχός, ο οποίος, πραγματικά, φημιζόταν ότι είχε το χάρισμα της διακρίσεως και της άνεσης, επειδή είχε περάσει μεγάλες δοκιμασίες. Μετέβη λοιπόν σε μια σπηλίτσα να κάνει προσευχή και , καθώς μπήκε να κάνει προσευχή, βλέπει και κάποιον άλλον να μπαίνει μαζί του και λέει : 

- Πάμε να κάνουμε μαζί προσευχή.

Ήταν ο διάβολος. Εκεί τότε δόθηκε μία μονομαχία. Ο μοναχός αυτός ήθελε να διώξει τον διάβολο για να κάνει προσευχή αμέριμνος και απερίσπαστος και ο εχθρός δεν ήθελε να απομακρυνθεί από τον μοναχό και τον βασάνιζε και τον ταλαιπωρούσε. Και πως ήρθε στο μυαλό του μοναχού, μίαν συμβουλή που είχε ακούσει από έναν Γέροντα : « Εφ΄όσον ο διάβολος δεν φεύγει, μπορείς να προσευχηθείς κατ΄αυτόν τον τρόπο και να δούμε τα αποτελέσματά του ».

Άρχισε ο μοναχός : 

- Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον διάβολον, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον διάβολον, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον διάβολον, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον διάβολον.

Ο διάβολος λοιπόν γούρλωσε τα μάτια του ξαφνικά και έγινε σαν τον ταύρο που είδε κόκκινο πανί αιφνιδίως. 

- Τί λες, ρε; Τί λες, ρε; Βούλωσέ το! Βούλωσέ το! Σκάσε ρε!

Και τί δεν του έλεγε ο διάβολος.

- Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον διάβολον.

Ο διάβολος κουράστηκε.

-Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον διάβολον,Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον διάβολον,Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον διάβολον.

Σαν να πεθαίνει κάποιος και να λέει: « σώσε τη μάνα μου ».

Μετά λέει όμως ο διάβολος :

- Πεισματάρικο μουλάρι, δεσποτάρη, κουκουλάρη, σκάσε , βούλωσε το! Δεσποτάρη, κουκουλάρη, βούλωσέ το, ρε τραγόπαπα, φωνάζει τελικά..

- Πεισματάρικο μουλάρι, δεσποτάρη, κουκουλάρη, σκάσε, βούλωσε το! Δεσποτάρη, κουκουλάρη, βούλωσέ το, ρε τραγόπαπα, φωνάζει τελικά..

- Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον διάβολον.

Απαντά ο διάβολος :

 - Εμένα; Ποτέ να μην με ελεήσει: Αυτός να με ελεήσει; Ποτέ...ποτέ...

Βεβαίως αυτό δεν είναι πάντα εύκολο να το κάνει κανείς, δεν συνιστάται, αλλά θέλω να πω ότι κάπου κι ο εχθρός έχει ένα αδύνατο σημείο και δεν θα αντέξει..Ούτε την καταφρόνηση αντέχει..

Καταφρόνηση είναι να έχεις ένα σκυλί και ,ενώ κάθεσαι, έρχεται και γαβγίζει, γαβγίζει, γαβγίζει....φωνάζει, φωνάζει...στο τέλος θα κουραστεί.... Εσύ ούτε κινείσαι, ούτε σημασία του δίνεις, το μόνον που πρέπει είναι να μην το κοιτάξεις στα μάτια. Αυτό είναι εμπειρία. Όταν το κοιτάζεις το σκυλί στα μάτια, νομίζει πως του κάνεις άγρια επίθεση. Τίποτα να μην του πεις, αυτό επιδεινώνει την κατάσταση και φωνάζει και γαβγίζει και μαίνεται σα να είναι λυσσασμένος σκύλος.

Από το βιβλίο του Ιερομονάχου Εφραίμ Δικαίου, ΛΟΓΟΙ ΠΕΝΙΧΡΟΙ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τόμος Α΄

Ιερά Βατοπαιδινή Κοινοβιακή Σκήτη του αποστόλου Ανδρέου και Μεγάλου Αντωνίου. 

Μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης : Το μάτι της Μάνας..

Κάποτε ζούσε ένας νεαρός σε μια πόλη με τη μητέρα του. Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι.. Ντρεπόταν γι΄αυτήν κι ώρες - ώρες τη μισούσε. Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στη Φοιτητική Λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους.. Δεν ήθελε να της μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν αντέχουν το θέαμα και πως τους προκαλούσε ανατριχίλα...

Μα, από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του. Μια μέρα, όταν ακόμα πήγαινε στο Δημοτικό πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένος! Πως μπόρεσε να το κάνει αυτό...αναρωτιόταν..Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα.

Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε : « Εεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι! » . Ήθελε να πεθάνει! Ήθελε να εξαφανιστεί! Όταν γύρισε σπίτι της είπε : « Αν είναι όλοι να γελάνε εξαιτίας σου, τότε καλύτερα να πεθάνεις! » . Αυτή δεν απάντησε. « Δεν μ΄ενοχλεί τι είπε και τι αισθάνθηκε γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος..»,  είπε αργότερα σ΄έναν φίλο του. « Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά της για σπουδές και τα κατάφερα » .

« Μα ήλθε κι έπιασε δουλειά στη Λέσχη για να βοηθάει..Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού ; » έλεγε συνέχεια ο γιος της.. Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά και ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, τη γυναίκα του και τη δουλειά του. Μια μέρα, χρόνια μετά, η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί. Δεν είχε δει ποτέ τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε. Εκείνος θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει, χωρίς να τον προειδοποιήσει.. Τότε της φώναξε : « Πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου ; Βγες έξω! Φύγε! » .

Η μητέρα του απάντησε γαλήνια : « Ααα, πόσο λυπάμαι κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση..»  κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα παιδιά του πως είναι η γιαγιά τους...

Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μιαν επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το Δημοτικό σχολείο που θα γινόταν στην πόλη που γεννήθηκε. Είπε ψέμματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των μαθητών πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε από περιέργεια και μόνο...Οι γείτονες του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι΄ αυτόν.

«  Αγαπημένο μου παιδί σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου! Έμαθα ότι έρχεσαι για τη σχολική συγκέντρωση και ένοιωσα πολύ χαρούμενη! Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα για να σου το δώσουν, αν δεν με προφτάσεις. Στενοχωριέμαι που σε έφερα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα! Όταν ήσουν μικρός είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου.. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι..Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν περήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι ...» .

Γιατί η Εκκλησία σιωπά, όταν διώκεται;

Σ’ αυτόν τον καιρό της κοινωνικής αναταραχής πρέπει να μας τρώει η σκέψη για την ευθύνη μας απέναντι των αδελφών μας, που ξεσηκώθηκαν εναντίον της μητέρας τους Εκκλησίας. Ας ρωτήσουμε λοιπόν τον εαυτό μας και οι ποιμένες και ο λαός, μήπως σε πολλά δεν φοβηθήκαμε το Θεό και δεν ντραπήκαμε τους ανθρώπους, που τώρα τους βρίσκουμε επαναστατημένους εναντίον μας.

Σε τί αποτέλεσμα μπορούν τάχα να οδηγήσουν θορυβώδεις και μαχητικές εκδηλώσεις στο δρόμο, για την υπεράσπιση της πίστεως; Στο δρόμο η Εκκλησία δεν βγαίνει παρά μόνο για να κάμει λιτανεία, μα όταν και η λιτανεία κινδυνεύει να χλευαστεί ή να μεταβληθεί σε αντιμαχόμενη παράταξη, τότε η Εκκλησία συνάζεται στο ναό και κάνει Λειτουργία. Αν είναι να’ ρθούνε και μέσα στο ναό οι διώκτες, καλώς να’ ρθούνε. Κάτι θα μιλήσει μέσα τους και θα τους κρατήσει, μα κι αν όχι, τότε καλύτερα να μας βρει το κακό στο ναό παρά στο δρόμο.

Αν ήρθε ο καιρός να λογοδοτήσει ο κόσμος ενώπιον του Θεού, η λογοδοσία θα αρχίσει « πρώτον αφ’ ημών » από τους χριστιανούς, που είμαστε ο κλήρος κι ο λαός. Πάντα πρέπει να περιμένουμε αυτή τη λογοδοσία και ίσως περισσότερο τώρα, που όλα δείχνουν πως βρισκόμαστε στους έσχατους καιρούς. Ενώπιον μιας τέτοιας προσδοκίας τί καιρός λοιπόν μας μένει για μάχες και θορυβώδεις αναμετρήσεις στον δρόμο;

Εύκολα θα μπορούσε να πει κάποιος πως αυτά είναι λόγια, που τα εμπνέει ένα αίσθημα δειλίας και ηττοπάθειας ή πως τα υπαγορεύει μια παρεξηγημένη αντίληψη για τη συμπεριφορά των χριστιανών στον κόσμο και για τη στάση τους απέναντι στο κακό. Πουθενά όμως δεν βρίσκω ούτε στη θεία Γραφή, ούτε στην πολιτεία των Αγίων, ότι ο θόρυβος και η αναμέτρηση προς το κακό με τα ίδια μέσα του κακού είναι ο σωστός και ο καλύτερος δρόμος.

Η αθεΐα μας φοβίζει κι όχι τα άλλα. Αν ο λαός πιστεύει, δεν θα χαθεί, αν όμως χάσει την πίστη του στον Θεό, τότε και κοινωνικά και εθνικά θα χαθεί. Γιατί δεν μπορεί να ζήσει και να προκόψει άνθρωπος, χωρίς Θεό. Όταν λέμε πίστη στον Θεό εννοούμε στον Χριστό και στην Εκκλησία.

Πρέπει κάποιοι στον τόπο μας να καταλάβουν ότι ο λαός έχει την πίστη του και τα ιδανικά του, ότι σέβεται την Εκκλησία του και αγαπά την πατρίδα του.. Θα πρέπει να είμαστε πολύ αφελείς για να μην βλέπουμε και να μην καταλαβαίνουμε που μας οδηγούν κάποιες πράξεις και συνθήματα που κάνουν εντύπωση και ξεσηκώνουν τον λαό. Η Εκκλησία δέχεται επιθέσεις ασεβών ανθρώπων και δεν μπορεί να αμυνθεί γιατί δεν θέλει να δώσει δικαίωμα σε άδικες κρίσεις εναντίον της, που πολύ ζημιώνουν και κλονίζουν την πίστη του λαού.

Πολλοί που αγαπούν και σέβονται την Εκκλησία αγανακτούν και διαμαρτύρονται. Γιατί δεν απαντά η Εκκλησία; Γιατί δεν κάνει διάλογο με εκείνους που την κατηγορούν; Έχουν δίκιο οι άνθρωποι, επειδή δεν ξέρουν τη δύναμη της σιωπής.. Σε ποιον να απαντήσεις και με ποιον να διαλεχθείς; Όσοι τα βάζουν με την Εκκλησία δεν είναι πρόθυμοι να ακούσουν, κι όλοι που προκαλούν δεν είναι έτοιμοι για διάλογο, καλόπιστο διάλογο και ειλικρινή.

Ο Πιλάτος υποκρινόταν και ρωτούσε τάχα να μάθει τι είναι η αλήθεια. Ο Χριστός δεν γελάστηκε να ανοίξει διάλογο, γι αυτό και εσιώπα. Είναι αλήθεια, μεγάλη η δύναμη της σιωπής.. Η σιωπή είναι ταπεινοφροσύνη. Η μεγαλοστομία του Φαρισαίου δεν τον ωφέλησε, αλλά ο τελώνης με την ταπεινοφροσύνη και τη σιωπή του βρήκε συγχώρεση. Τα τρία λόγια που επαναλάμβανε ο τελώνης ήταν ένας σιωπηλός διάλογος με τον εαυτό του ενώπιον του Θεού. Σε τούτο το δύσκολο καιρό μας, αυτόν τον σιωπηλό διάλογο να κάνουμε ο καθένας μας ενώπιον του Θεού :  « Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ.. » .

Από το βιβλίο Ο Λόγος του Θεού, τόμος Β΄ εκδ. Αποστολική Διακονία

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες : Θεέ μου, αν μπορούσα..

Αποσπάσματα από την αποχαιρετιστήρια επιστολή του κορυφαίου νομπελίστα συγγραφέα :

« Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ...

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγεί ο ήλιος...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ...Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη..

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλο από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί...

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ΄έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ΄ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχή σου.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ΄έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ΄ αγκάλιαζα και θα σου΄ δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα...

Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ΄έβλεπα, θα έλεγα σ΄αγαπώ και δεν θα υπέθετα ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα΄θελα να σου πω πόσο σ΄αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος, είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι΄αυτό μην περιμένεις άλλο, κάνε το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις ''συγγνώμη'', ''συγχώρεσέ με'', ''σε παρακαλώ'', ''ευχαριστώ'' κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα από τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα ».