Μ. Τρίτη : «..Δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα..» .

Απόψε, το βράδυ της Μ. Τρίτης, ψάλλεται στους ναούς, ο όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης. Στο τέλος ακούγεται ένα τροπάριο, αυτό της ευλαβέστατης ποιήτριας του Βυζαντίου, Κασσιανής. Το τροπάριο αυτό δεν αφορά την ίδια την αγία Κασσιανή, όπως πολλοί νομίζουν. Δεν εκφράζει η αγία Κασσιανή τον πόνο της για τις αμαρτίες της αλλά το τροπάριο αφορά την ανώνυμη αμαρτωλή γυναίκα, που ο Χριστός έσωσε από βέβαιο λιθοβολισμό του έξαλλου πλήθους, λόγω της εφάμαρτης πράξης της ( μοιχεία ). « Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω επ’ αυτήν », είπε ο Χριστός και ο χρόνος σταμάτησε εκεί.. ( Ιω. 8, 3-11).

   Αργότερα ο Ιησούς βρέθηκε στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου του λεπρού. Το έμαθε αυτή η γυναίκα και θέλησε να εκφράσει στον Κύριο την ευγνωμοσύνη της..Αγόρασε αρώματα και με δάκρυα στα μάτια, έπλυνε τα πόδια του Ιησού και τα σκούπισε με τα μαλλιά της.

Σ’ αυτήν την γυναίκα αναφέρεται το τροπάριο που έγραψε η Κασσιανή. Πώς όμως έφτασε σ' συτό το σημείο; 

Το 830 μ.Χ. η Ευφροσύνη, μητέρα του αυτοκράτορα Θεόφιλου και κόρη του Κωνσταντίνου του ΣΤ’, διοργάνωσε στην μεγαλόπρεπη αίθουσα Τρικλίνιο των ανακτόρων της Κωνσταντινούπολης, μεγάλη σύναξη από τις πιο όμορφες κοπέλες της Αυτοκρατορίας, για να βρει ο γιος την καταλληλότερη νύφη. Συγκεντρώθηκαν πολλές κοπέλες και ο Θεόφιλος πήγαινε μπροστά σε κάθε κοπέλα για να διαλέξει.  Όποια κοπέλα θα διάλεγε, θα της έδινε ένα χρυσό μήλο.

   Η ομορφότερη ήταν η Κασσιανή και ο Θεόφιλος έμεινε έκθαμβος. Τότε τη ρώτησε:   

- « Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα» (« Από τη γυναίκα ξεκινούν τα κακά πράγματα » ), υπονοώντας την Εύα. Η Κασσιανή όμως απάντησε:

- « Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα» ( «Και από τη γυναίκα πηγάζουν τα καλύτερα, τα ευγενέστερα»), υπονοώντας την Παναγία.

   Ο Θεόφιλος όμως παρεξήγησε την απάντηση της Κασσιανής, θεωρώντας την, ως προσπάθεια της Κασσιανής να τον υποτιμήσει. Έτσι έδωσε το μήλο στη Θεοδώρα. Η Κασσιανή στενοχωρέθηκε και αποφάσισε να γίνει μοναχή.  

   Εκεί, στο μοναστήρι συνέθεσε και το περίφημο « Τροπάριο της Κασσιανής » .

Κύριε η εν πολλαίς αµαρτίαις περιπεσούσα
γυνή τη σην αισθοµένη θεότητα
µυροφόρου αναλαβούσα τάξιν
οδυροµένη, µύρα σοι προ του ενταφιασµού σου κοµίζει.
Οίµοι λέγουσα ότι νυξ µοι υπάρχει,
οίστρος ακολασίας,
Ζοφώδης Τε και ασέληνος έρως
της αµαρτίας
∆έξαι µου τας πηγάς των δακρύων
ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ, κάµθητι µοι προς τους στεναγµούς της
καρδίας
ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει
καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας αποσµήξω τούτους δε πάλιν
τοις της κεφαλής µου βοστρύχοις
Ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν Κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα τω φόβω
εκρύβη,
Αµαρτιών µου τα πλήθη
και κριµµάτων µου αβύσσους ης εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ µου.
Μη µε την σην δούλην παρίδης ο αµέτρητον έχων το έλεος.