Μάρτυρες της εποχής μας: Ευγένιος Ροντιόνωφ, ( 1977-1996 )

Ο Ευγένιος Ροντιόνωφ μαρτύρησε στις 23 Μαΐου 1996. Υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία και συμμετείχε στον πόλεμο της Τσετσενίας. Τον συνέλαβαν τσετσένοι αντάρτες, τον βασάνισαν και του ζήτησαν να γίνει μουσουλμάνος. Αρνήθηκε..και τότε τον έσφαξαν και τον αποκεφάλισαν..την ημέρα των γενεθλίων του..

Ο Ευγένιος φορούσε έναν μικρό Σταυρό, δώρο της γιαγιάς του..Όταν η μητέρα του έμαθε πως ήταν αιχμάλωτος ( Φεβρουάριος '96 ) άρχισε να τον αναζητεί..και μετά από εννέα μήνες έμαθε για τον θάνατό του. Υποθήκευσε το σπίτι στη Μόσχα για να εξασφαλίσει χρήματα, τα οποία ζητούσαν οι αντάρτες.

Ήρθε σε επαφή με ισλαμιστές αυτονομιστές, απειλήθηκε η ζωή της αλλά τελικά μίλησε με τον δήμιο του γιου της, Ruslan Khaikhoroyev.  Της είπε πως ο Ευγένιος προσπάθησε να το σκάσει και πως αρνήθηκε να γίνει μουσουλμάνος. Η τραγική μάνα δεν μπορούσε να πιστέψει πως το παιδί της δεν ζει..

Τότε κλήθηκε να τον αναγνωρίσει, σε έναν ομαδικό τάφο, μαζί με άλλους τρεις συστρατιώτες του. Και είδε τις μπότες του, αλλά δεν ήθελε να πιστέψει πως ήταν ο γιός της.. όμως αναγνώρισε τον μικρό Σταυρό στο ακέφαλο σώμα του...εκεί δεν άντεξε....Και τότε ο δήμιος του, της αποκάλυψε πως ο γιός της σφάχτηκε, επειδή ο Ευγένιος αρνήθηκε να βγάλει από πάνω του τον Σταυρό και να απαρνηθεί την πίστη του στον Χριστό.

Η μητέρα του κατέβαλε ένα χρηματικό ποσό για να της επιτρέψουν να πάρει το παιδί της και να το κηδέψει στη Μόσχα. Σήμερα υπάρχει μια εκκλησία στο όνομά του και πολλές εικόνες του μυροβλύζουν. Δεν έχει αγιοκαταχτεί ακόμη..αλλά αυτό δεν θα αργήσει να γίνει.

19 ΜΑΪΟΥ: ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Η Γενοκτονία των Ποντίων δεν είναι αποκύημα της φαντασίας. Συνέβη και πονάει πολύ, όσους είναι Έλληνες. Τώρα τελευταία πολλά ακούγονται για τη Γενοκτονία των Ποντίων..πολλοί θέλουν να μειώσουν τη σημασία του γεγονότος, αλλάζοντας ουσιαστικά την ίδια την Ιστορία, η οποία γράφτηκε από τις μαρτυρίες των ίδιων των Ποντίων, όσων επέζησαν δηλαδή. Όπως και η αφήγηση της κας Σοφίας Κυνηγοπούλου (1905 - 1995 * καταγωγή: Πάτλαμα Κερασούντας, φωτο).

Το γεγονός συνέβη το 1921 στο χωριό της και ήταν αυτόπτης μάρτυρας, 17 ετών τότε.. «Ήταν πρωί, όταν τα σκυλιά του χωριού άρχισαν - λες και ήταν συνεννοημένα - να γαβγίζουν με πάθος που ξεσήκωσε όλους μας. Βγήκαμε στα παράθυρα να δούμε τι συμβαίνει. Και ξαφνικά βλέπουμε από το βάθος του δρόμου καβαλάρηδες να χτυπούν με το μαστίγιο τα άλογά τους για να τρέξουν πιο γρήγορα. Το ποδοβολητό τους σε τρόμαζε.
"Τσέτες!" έκανε ο πατέρας μου. Και ζύγωσε περισσότερο για να βεβαιωθεί. " Ναι! Τσέτες του Τοπάλ Οσμάν είναι! ".

Η μάνα μου, γυναίκα που δεν φοβόταν, ρώτησε κάπως αφελέστατα τον πατέρα μου " Ντο επορούν να έφτανε μας ; " . Εκείνος την αγριοκοίταξε και χωρίς να χάσει καιρό πρόσταξε: " Μαζέψτε ψωμία και ό τι άλλο εβρίκεται και βάλτε τα σε σακούλε! ". .

Η μάνα μου έτρεξε στα ντουλάπια κι εμείς καρφωμένοι στο παράθυρο προσπαθούμε να δούμε για να μαντέψουμε τι θα εξελιχθεί. Μέσα στην παραζάλη ακούμε την άγρια φωνή τους: " Όλοι να μαζευτείτε στον αυλόγυρο της εκκλησίας και μην φοβάστε, δεν θα πάθετε κακό ". 

Πολλοί από τους άνδρες του χωριού, που ήθελαν οι Τούρκοι να τους στρατολογήσουν, ήδη βγήκαν στα βουνά. Με φόβο πήγαμε στην πλατεία. Ο πατέρας μου από το πίσω παράθυρο πήδηξε κι έτρεξε στο βουνό να κρυφτεί. Εμείς που υποτίθεται δεν κινδυνεύαμε, πήγαμε στο προαύλιο της εκκλησίας που βρισκόταν καμιά πενηνταριά μέτρα μακριά...

Μας διέταξαν να μπούμε μέσα. Και όταν μπήκαμε μέσα όλοι, γυναικόπαιδα και γέροι έκλεισαν την ξύλινη πόρτα απ’ έξω και τοποθέτησαν γύρω γύρω καλαμπουκόφυλλα. Ο παπάς κατάλαβε πως κάποιο κακό θα συμβεί, πήγε στο ιερό και άρχισε τις ψαλμωδίες, ενώ όλοι κάναμε την προσευχή μας.

Ξαφνικά άρχισαν να μας ζώνουν φλόγες και πυκνοί καπνοί να μπαίνουν μέσα από παράθυρα που έσπασαν. Ο κόσμος άρχισε να βήχει, να φωνάζει να κλαίει και να παρακαλάει τον Χριστό να μας σώσει. Η μάνα μου μπήκε μπροστά, πήγε στο Ιερό, έσπασε το παράθυρο, έβαλε ένα μικρό καρεκλάκι και παρότρυνε τις άλλες γυναίκες, κυρίως τις εγκύους, να δραπετεύσουν στο διπλανό χωριό. Βγήκανε καμιά πενηνταριά μαζί με τα παιδιά τους. Βγήκα κι εγώ και περίμενα τη μάνα μου.

Όταν οι τσέτες αντιλήφθηκαν ότι δραπετεύουμε, έτρεξαν στο πίσω μέρος της εκκλησιάς. Εμείς είχαμε φύγει αλλά τη μάνα μου που έμεινε πίσω και βοηθούσε στο φευγιό τους άλλους χωριανούς, οι Τούρκοι την πυροβόλησαν από το παράθυρο και τη σκότωσαν μέσα στην εκκλησιά.

Σε λίγα λεπτά οι φωτιές έζωσαν όλο το ναό. Από μακριά βλέπαμε τις φωτιές και τους καπνούς να υψώνονται και κλαίγαμε για την καταστροφή, ενώ οι τσέτες χαιρόντουσαν και καθώς έφευγαν, άρχισαν να τραγουδάνε: « Γιασά Κεμάλ γιασά... ».

Είχαν ολοκληρώσει το εγκληματικό τους έργο ευτυχείς. Τουλάχιστον διακόσια γυναικόπαιδα και γέροι κάηκαν ζωντανοί κι έγιναν στάχτη μέσα στην εκκλησιά... Ανάμεσά τους και η μάνα μου... Η μυρωδιά από τις καμένες σάρκες είχε απλωθεί σε όλη την περιοχή... 

Πηγή: www.imp.gr

Στέλιος Κυριακίδης: Ένας μοναδικός Αθλητής, Άνθρωπος, Έλληνας.

Ο Στέλιος Κυριακίδης γεννήθηκε στην Πάφο της Κύπρου στις 4 Μαΐου 1910. Του άρεσε πολύ να τρέχει..Συμμετείχε ως δρομέας με την ελληνική εθνική ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936. Εργαζόταν στη ΔΕΗ και παράλληλα έκανε αυτό που τόσο αγαπούσε, έτρεχε..όμως τον πρόλαβε ο πόλεμος..Το 1940 σταμάτησε το τρέξιμο..πλέον υπήρχε θέμα επιβίωσης γι’ αυτόν και τη οικογένειά του. 

Συνέχισε τον αγώνα του, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και στο μεταξύ ξέσπασε ο εμφύλιος. Παρ’όλα αυτά το 1946 παίρνει την απόφαση να αρχίσει πάλι το τρέξιμο. Επιθυμούσε να τρέξει στο Μαραθώνιο της Βοστώνης στις Η.Π.Α. Πούλησε τα μισά έπιπλα για να πάει! Ο λόγος για τον οποίο ήθελε να συμμετάσχει ήταν για να κινητοποιήσει τον Αμερικανικό λαό να βοηθήσουν τους Έλληνες που περνούσαν πάρα πολύ δύσκολα. Και τα κατάφερε, έβγαλε εισιτήριο για την Αμερική αλλά δεν του έφτασαν τα χρήματα για να εξασφαλίσει εισιτήριο και για την επιστροφή...

Και ήρθε η ώρα του αγώνα. Όλοι αποθαρρύνουν τον Κυριακίδη να συμμετάσχει. Πριν από τον αγώνα όλοι οι αθλητές θα εξεταστούν από γιατρό και όλοι κατηγορηματικά του λένε: « Δεν μπορείς να τρέξεις, είσαι πολύ αδύναμος νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στο δρόμο από την εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι. Δεν θα αντέξεις ούτε για μερικά χιλιόμετρα ». Κι ο Στέλιος Κυριακίδης απάντησε: « Φέρτε μου το χαρτί να το υπογράψω ότι θα τρέξω κι αναλαμβάνω όποιο κίνδυνο υπάρχει για τη ζωή μου. Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ πέρα ».

Και ξεκίνησε ο αγώνας..ο Στέλιος Κυριακίδης πήγαινε αργά αλλά ολοένα και ανέβαζε στροφές..όλο και πλησίαζε τους πρώτους..στο 40ο χιλιόμετρο έπιασε τον πρωτοπόρο ( Τζόνι Κέλι )..και τον πέρασε! Και κέρδισε...Παραμιλούσε όλη η Αμερική..

Ο Χάρι Τρούμαν ρώτησε αργότερα τον Τζόνι Κέλι : « Μα καλά βρε παιδί μου, πώς έχασες από αυτόν τον κοκαλιάρη Έλληνα; » . Και ο Κέλι απάντησε: « Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου, αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για μιαν ιδεολογία.. ». Στη συνέχεια ο Τρούμαν χαμογέλασε και είπε στον Κυριακίδη: « Εσύ παιδί μου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων! Για πες μου, τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; τρόφιμα; χρήματα; Ό, τι θες από μένα..» . Κι ο Κυριακίδης απάντησε: « Σας ευχαριστώ κύριε πρόεδρε, δεν θέλω τίποτα για μένα. Το μόνο που ζητώ είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν ( ήταν τα χρόνια της Κατοχής..). Αυτό ζητάω. Να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει » . 

Αυτό που έγινε μετά ήταν απίστευτο..Από δωρεές των Αμερικάνων μαζεύτηκαν τόνοι από φάρμακα, ρούχα, τρόφιμα και κουβέρτες. Μόλις βρέθηκαν έξι καράβια με τη βοήθεια της οικογένειας Λιβανού, έφτασε η βοήθεια στην  Ελλάδα, το γνωστό « πακέτο Κυριακίδη » . Επίσης μαζεύτηκαν 250.000 δολλάρια για τους ταλαιπωρημένους Έλληνες από την Κατοχή κι τον εμφύλιο. Όλες οι αμερικάνικες εφημερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο κι εκείνος έτρεχε από πολιτεία σε πολιτεία για να συγκεντρώσει κι άλλη βοήθεια.

Στις 23 Μαΐου επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι μαζεύτηκαν για να τον υποδεχτούν..Ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη από την ημέρα που άρχισε ο πόλεμος.

ΣΗΜΕΡΑ 

Ο Στέλιος Κυριακίδης είναι άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες και ο γιος του, χωρίς να ζητήσει την παραμικρή ανταμοιβή, δώρισε χρόνια μετά, όλα τα κειμήλια του πατέρα του, Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του Μαραθωνίου δρόμου, στο Μαραθώνα Αττικής.