Πατρο-Κοσμάς ο Αιτωλός: ο Άγιος των σκλάβων

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός αποκαλείται και άγιος των σκλάβων γιατί είναι ο άγιος που στήριξε τον Ελληνισμό κατά τη διάρκεια πολύ δύσκολων ιστορικών στιγμών του, όπως κατά τη ζοφερή περίοδο της Τουρκοκρατίας. Στάθηκε ακούραστος εργάτης της ελευθερίας του έθνους μας από την κυριαρχία των Οθωμανών σε πνευματικό επίπεδο, διαβλέποντας την ελευθερία που ερχόταν.

Γεννήθηκε το 1714 στο Μέγα Δένδρο Αιτωλίας και απαγχονίστηκε από τους Τούρκους στις 24 Αυγούστου 1779 στο Κολικόντασι της Β. Ηπείρου. Προστάτεψε τον Ελληνισμό από τον εξισλαμισμό και εξαιτίας της αγραμματοσύνης των Ελλήνων, εκείνο τον καιρό, δίδαξε με απλό τρόπο τις Αλήθειες της Πίστης μας. Με τη βοήθεια του Θεού, δίδαξε σε πόλεις και χωριά από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τη Βόρειο Ήπειρο και από τη Βόρειο Ήπειρο μέχρι τις Κυκλάδες.

Διδάχτηκε άριστα, την ελληνική γλώσσα από μοναχούς στη Ρούμελη και στη συνέχεια στην Αθωνιάδα Σχολή του Αγίου Όρους. Είναι ο σπουδαιότερος διδάσκαλος του νεώτερου Ελληνισμού και οφείλουμε πολλά στην Εθνεγερσία μας το 1821.  Ίδρυσε πολλά σχολεία, ώστε τα μικρά Ελληνόπουλα να έχουν κατά Χριστόν, παιδεία. Μίλησε για την αξία της Ελληνικής γλώσσας, ζητούσε να μαθαίνουν τα μικρά παιδιά την αρχαία ελληνική γλώσσα για να καταλαβαίνουν τα βαθιά νοήματα της πίστης μας και ήταν κατά της μεταγλώτισης στην καθομιλουμένη, της Θείας Λειτουργίας. Επίσης δίδαξε για την ισότητα ανδρών και γυναικών και καταδίκαζε τη βία εις βάρος των γυναικών.

Το σπουδαιότερο όμως είναι πως κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, μίλησε για Ελπίδα και Ελευθερία στους σκλαβωμένους Έλληνες, αναπτερώνοντας το ηθικό τους. Συνεπώς ακόμη και σήμερα που βιώνουμε την περιβόητη « κρίση » δεν πρέπει να απελπιζόμαστε, αλλά να ελπίζουμε για το καλύτερο, πάντα με τη βοήθεια του Θεού.

                                                                             Πηγή : www.imp.gr 

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ..

« Η ώρα που περνάς τώρα, ο άνθρωπος που συναντάς τώρα κι εδώ, το έργο με το οποίο είσαι απασχολημένος αυτή εδώ τη στιγμή, αυτά είναι πάντοτε τα πιο σημαντικά σ’ ολόκληρη τη ζωή σου.. » .

Αυτά τα λόγια ανήκουν στον μεγάλο Ρώσο θεολόγο, Paul Evdokimov ( 1901 - 1970 ), σχετικά με την συνεχή πνευματική επαγρύπνηση, στην οποία καλείται να βρίσκεται ο καθένας από μας. Ναι..επαγρύπνηση διαρκώς..αυτό απαιτείται..είναι δύσκολο, υπάρχουν συνεχείς πτώσεις πνευματικές, μα αυτήν ακριβώς την προσπάθεια θέλει να δει ο Θεός, εκ μέρους μας και τότε μυστικά και πλουσιοπάροχα μας χορηγεί τη Χάρη Του, χωρίς την οποία δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα.

Σε αυτήν την προσπάθειά μας ελλοχεύει ένας μεγάλος κίνδυνος, το πάθος της υπερηφάνειας, που φωλιάζει στην ψυχή μας και δεν το έχουμε καταλάβει καν, θεωρούμε πως όλοι οι άλλοι, γύρω μας είναι άρρωστοι πνευματικά, εκτός από μας. Πώς εκδηλώνεται το συγκεκριμένο πάθος; Μέσω του σώματός μας, των κινήσεών μας. Πιο συγκεκριμένα, στο βιβλίο Ο Αββάς Κασσιανός, συνομιλίες με τους Πατέρες της Ερήμου, αναφέρονται τα εξής:  «...όταν κάποιος διακατέχεται από την υπερηφάνεια υψώνει τη φωνή του ή κρατά πικρόχολη σιωπή. Αυτή εξωθεί τον άνθρωπο να γελά δυνατά και ασυγκράτητα, κάνει τις θλίψεις μας βαριές και παράλογες, τις απαντήσεις μας απότομες, τις συζητήσεις μας επιπόλαιες, το λόγο μας κούφιο και χωρίς σοβαρότητα.

Αυτή μας καθιστά ανυπόμονους, ανελεήμονες, έτοιμους να προσβάλλουμε τους άλλους, ολιγόψυχους προς αυτούς που υπομένουμε, διστακτικούς στην υπακοή – εκτός αν πρόκειται για κάτι που είναι σύμφωνο με τις επιθυμίες μας – άκαμπτους στις συμβουλές των άλλων, αδύναμους όταν πρέπει να νεκρώσουμε τα δικά μας θελήματα, ανυποχώρητους στα θελήματα των άλλων, επίμονους στην επιβολή του θελήματός μας και αρνητικούς στο να αποδεχτούμε τις απόψεις των άλλων. Έτσι καταλήγουμε να μην μπορούμε πλέον να δεχτούμε σωτήριες συμβουλές και έχουμε πάντα περισσότερη εμπιστοσύνη στη δική μας κρίση, παρά στη διάκριση των Γερόντων μας ». [...]

Σε όλα τα παραπάνω σίγουρα συναντήσαμε τον εαυτό μας. Πώς μπορώ όμως να αντιμετωπίσω την υπερηφάνεια; Υπάρχει λύση: « Ο φόβος Θεού και η ταπείνωση ». Όταν γνωρίζω πως ο Θεός γνωρίζει τα πάντα για μένα και τα πιο κρυφά σημεία της καρδιάς μου, όταν γνωρίζει πως θα κάνω το λάθος πριν το κάνω..τότε δεν θα το κάνω. Ο φόβος Θεού, όταν έλθει στο μυαλό μου είναι ικανός να σταματήσει κάθε λογισμό ανταπόκρισης στο κακό. Αυτό που πάω να κάνω..αρέσει στο Θεό;; Η απάντηση έρχεται μυστικά, μέσα μας και την αναγνωρίζουμε αμέσως και αντιλαμβανόμαστε τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι.. Άλλωστε ο Θεός λέει, μέσω του Προφήτη Ησαΐα: « Σε ποιον άλλο θα ρίξω το σπλαχνικό βλέμμα μου, παρά σ’ εκείνον που είναι ταπεινός και ήσυχος και τρέμει τους λόγους μου; ». ( Ησ. 66,2 ).

Αποσπάσματα από το βιβλίο Ο Αββάς Κασσιανός, Συνομιλίες με τους Πατέρες της ερήμου, τ. β΄, εκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ», Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα