«
Ο πνευματικός δρόμος είναι διαφορετικός από την πορεία, που κάνει ο οδοιπόρος
της γης. Γιατί στη μεν γήινη πορεία, αν σταματήσει ο οδοιπόρος δεν χάνει τίποτε
από την πορεία που έχει διανύσει. Στην πνευματική όμως πορεία, αν σταματήσει ο
οδοιπόρος της αρετής χάνει κι όσες αρετές απέκτησε προηγουμένως κι ακόμη, η μεν
κούραση του οδοιπόρου αυξάνει, όσο περισσότερο θα περπατήσει, στον πνευματικό
όμως δρόμο, όσο περισσότερο περπατά κάποιος εμπρός, τόσο αποκτά πάντα μεγαλύτερη
εξουσία και δύναμη.
Γιατί
με την ενάρετη άσκηση, το μεν κατώτερο μέρος, δηλαδή το σώμα, που με τον πόλεμο
του έκανε σκληρό και κοπιαστικό τον δρόμο της αρετής αδυνατίζει πάντα
περισσότερο, το δε ανώτερο μέρος, στο οποίο μένει η αρετή, δηλαδή η ψυχή,
στηρίζεται και δυναμώνει πάντα περισσότερο. Οπότε, όσο προοδεύουμε στο καλό και
στην αρετή, τόσο μικραίνει η δοκιμασία εκείνη που αισθανόμαστε στην αρχή της
αρετής κι ακόμη και κάποια απόκρυφη γλυκύτητα ( η οποία προέρχεται από τον Θεό
), ενώνεται μαζί μας και γίνεται κάθε ώρα μεγαλύτερη. Κι έτσι πορευόμενοι πάντα
με περισσότερη ευκολία και δύναμη από αρετή σε αρετή, φτάνουμε τελευταία στην
κορυφή του όρους, εκεί που η ψυχή γίνεται τέλεια και ενεργεί μετά από αυτά κάθε
καλό, όχι με αηδία αλλά με ιδιαίτερη χαρά και ευφροσύνη » .
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
