Η μοναξιά της πόλης

…Η σύγχρονη πόλη έχει γίνει ένας μπετονένιος βωμός, αφιερωμένος στη μοναξιά. Οι άνθρωποι δημιουργούν μια νοοτροπία « κλεισούρας ». Αν δουν το γείτονά τους στη βεράντα, μπαίνουν μέσα για να μην χαιρετίσουν. Όλα είναι ομοιότυπα ή πανομοιότυπα. Η σύγχρονη οικιστική έχει καταργήσει τη διαφορά, την ελευθερία να υπάρχει διαφορά. Δεν υπάρχει ελεύθερος χώρος. Τα παιδιά, εκεί που έπαιζαν άλλοτε μπάλα, παίζουν τώρα με το θάνατο. […]

Το χαμόγελο δεν είναι ζήτημα γραμμής ή εντολής. Αν χαμογελάμε, είναι για να κάνουμε τους άλλους να ανησυχούν. Όταν η πόλη σε υποχρεώνει στο « αεί αμύνεσθαι και επικινδύνως ζην » ή σε έναν « λύκου βίον ζην », είναι φυσικό να μαθαίνεις κοντά στους άγριους τρόπους και κάποιους « λεπτούς » τρόπους, για να « εκδικείσαι ».

Το να χαμογελάς σήμερα δεν είναι δείγμα αγάπης, ψυχικής ευφορίας.. ίσως είναι και μια μορφή εκδίκησης. Ας μην κλαίμε λοιπόν, κάνουμε κάποιους να χαίρονται..».

Σαράντος Καργάκος