Η ιστορία της ΠΑΝΑΓΙΑΣ της ΕΣΦΑΓΜΕΝΗΣ

Η εικόνα της Παναγίας της Εσφαγμένης βρίσκεται στην Ι. Μονή Βατοπαιδίου στο Άγιον Όρος, σε ειδικό προσκυνητάρι. Προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση και η ονομασία αλλά και η ιστορία της.

Κάποτε υπήρχε κάποιος Διάκονος στο μοναστήρι, ο οποίος κατέβαλε πολύωρες προσπάθειες να διατηρεί το Καθολικό του μοναστηριού καθαρό, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνει την παρατιθέμενη Τράπεζα στην ώρα της και να ζητά τη μερίδα φαγητού που του αναλογούσε αργότερα..Θεωρούσε ότι αυτό που έκανε, ήταν ανώτερο όλων των άλλων διακονημάτων των υπόλοιπων μοναχών. Αυτό ήταν ένας εγωιστικός λογισμός, πολύ επιζήμιος για το μοναχό..

Μία μέρα, ο Τραπεζάρης αγανάκτησε και αρνήθηκε να του δώσει όχι μόνο τη μερίδα του φαγητού του αλλά και λίγο ψωμί. Αυτό ήταν..ο μοναχός κυριεύτηκε από λογισμούς βλασφημίας και σε καμία περίπτωση δεν σκέφτηκε να ζητήσει συγγνώμη για την εγωιστική απαίτησή του. Θύμωσε ακόμη και με την Παναγία και ασταμάτητα μονολογούσε: « Μέχρι πότε εγώ θα σε υπηρετώ με τόσους κόπους και συ θα ανέχεσαι να με περιφρονούν και να μην μου δίνουν έστω και λίγο ψωμί για να καταπαύσω την πείνα μου; » .

..Και τότε αρπάζει το μαχαίρι και με πάθος και οργή το κάρφωσε στο μάγουλο της Παναγίας..Και..ω του θαύματος..από τη μαχαιριά τινάχτηκε αίμα και έρρεε ασταμάτητα, το πρόσωπο της Παναγίας έγινε ωχρό και έδειχνε να πονάει πάρα πολύ..Μπροστά σ΄ αυτό το θέαμα, τρόμος κατέλαβε τον διάκονο, έπεσε στο δάπεδο και έκλαιγε γοερά. Σε λίγο έφτασαν ο Ηγούμενος και οι άλλοι πατέρες και είδαν το συγκλονιστικό υπερφυσικό γεγονός. Το αίμα ήταν νωπό για πολύ ώρα και δεν έπηζε, ο δε Διάκονος τυφλώθηκε και συμπεριφερόταν παρανοϊκά, έτρεμε, ήταν αξιοθρήνητη η κατάστασή του.

Αυτή η κατάσταση κράτησε τρία (3) χρόνια. Ο Ηγούμενος του μοναστηριού και όλοι οι πατέρες έκαναν συνεχώς παρακλήσεις και Δεήσεις μπροστά στην Εικόνα της Θεοτόκου. Κάποια στιγμή παρουσιάστηκε η Παναγία στον Ηγούμενο της Μονής και του είπε πως για τις προσευχές όλων των πατέρων της μονής, συγχώρεσε τον Διάκονο, του χαρίζει την υγεία του, αλλά το χέρι του, με το οποίο έκανε αυτήν την πράξη θα το κρίνει ο Θεός κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του..

Την άλλη μέρα, ο Διάκονος συμπεριφερόταν φυσιολογικά, έκλαιγε όμως ζητώντας το έλεος της Θεοτόκου....Και η Παναγία δεν άφησε απαρηγόρητο τον Διάκονο..λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή του αποκάλυψε πως, λόγω της ειλικρινέστατης μετάνοιάς του, του συγχώρησε τελείως το αμάρτημά του. Του τόνισε όμως πως για το χέρι του, θα δοκιμαστεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία..

Πράγματι, όταν πέρασαν τα τρία χρόνια, σύμφωνα την αγιορείτικη συνήθεια και άνοιξαν τον τάφο του Διακόνου για τη μετακομιδή των οστών του στο κοινό Κοιμητήριο, όλοι έμεινα άφωνοι και έκπληκτοι από το θέαμα : όλα τα οστά του κεκοιμημένου μοναχού ήταν καθαρά ( δείγμα ελεημένου και μετανοημένου ανθρώπου ), το χέρι του , από τον αγκώνα και κάτω ήταν μελανιασμένο και αδιάλυτο..Τότε όλοι οι πατέρες αποφάσισαν να διαχωρίσουν το χέρι από τα υπόλοιπα οστά και να το τοποθετήσουν κοντά στη συγκεκριμένη εικόνα της Θεοτόκου για να θυμούνται όλοι σε ποιο σημείο μπορεί να μας οδηγήσουν τα πάθη αλλά και πως είναι ανεξάντλητο το έλεος του Θεού και η αγάπη της Παναγίας στους αληθινά μετανοούντες.